Monsters

Hoofdstuk 6

Hallo beste lezers,
Ik heb tot nu in de verleden tijd geschreven, maar ik vind het wel fijn om het gewoon vanuit het nu te schrijven, dus vanaf nu is het in de tegenwoordige tijd. 😊 doei, keep on Reading!

Over een paar weken is het Halloween en ik heb er zo veel zin in. Al die bagger kostuums en dat ik dan als echt monster kan komen. Ik denk dat ik ga als vampier. Als Eles kan er zoveel misgaan. Een weerwolf zijn kan ook wel leuk zijn. Maar ik ga voor vampier. Dan doe ik er een hele donkere lipstick bij op. We hebben op school gelukkig ook een Halloween feest dan kan ik daar mooi heen. Mensen zien Halloween als een feestdag om je te verkleden en snoep op te halen, maar voor monsters is het zo veel meer. Het is een dag waarop je gewoon jezelf kunt zijn. Je monsterzelf. Dit wordt mijn eerste Halloween en ik vind het best spannend. Want ja, dit wordt de eerste keer dat ik in het openbaar als monster kan verschijnen.

Ik denk nog steeds aan wat Emma gisteren zei. Het leek wel alsof haar monsterkant haar overnam. En waarom had ik ook zin in vers vlees. Dat was gewoon eng. Ik ga het proberen te vergeten (proberen). Ik stap op de fiets en rijd over mijn vaste route door het bos naar school. Ik ben in gedachten verzonken en merk opeens dat ik stilsta. Voor hoelang al? Het lijkt alsof mijn spieren het van me overnemen en ik stap van mijn fiets. Ik houd mijn fiets stevig vast en ren zo hard ik kan. Ik zie bomen voorbij flitsen en ik hoop dat niemand me ziet. Al fietst hier bijna nooit iemand. Ik stop pas zodra ik op de stoep van de school sta. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Ik ben te vroeg en daar verbaas ik me enorm over. Nikki en Lara staan samen met de jongens, waarvan ik de namen nog steeds niet ken, bij de fietsenrekken. Vreemd, niet omdat ze daar nooit staan, maar omdat zij ook bijna nooit te vroeg zijn. Lara wenkt me en ik kom met mijn fiets die kant op lopen. 'Wat?', vraag ik kortaf. 'Zin in Halloween?', vraagt ze me. 'Ja, dit wordt mijn eerste keer als echt monster', zeg ik enthousiast. Ze grijnst. 'We weten nog steeds niet wat voor monster je bent', zegt ze nieuwsgierig,  ze vraagt niets, maar ik weet dat ik moet antwoorden. Ik zie haar wel als een vriendin, maar die jongens vertrouw ik nog steeds niet. Ik besluit het toch te zeggen. 'Een changeres', antwoord ik en ik word door ze aangekeken met open monden. 'En nu weet ik nog steeds jullie naam niet', zeg ik tegen de jongens. 'Max en Evan', krijg ik als antwoord. De vampier heet Evan en de halfvampier heet Max. 'Waarom zijn jullie eigenlijk zo vroeg?', vraag ik aan ze. Ze halen hun schouders op en het lijkt alsof ze nu pas beseffen dat ze ook echt vroeg zijn.

De schooldag is voorbij en ik heb met Emma afgesproken. Zodra we in het bos tegen een boom aanzitten, begin ik over het Halloween feest. 'Als wat gaan we erheen?', is het eerste dat ze vraagt en ik heb geen antwoord. 'Anders kijken we in dat boek of er nog iets leuks in staat!', zeg ik opgewekt en we halen er beide één uit onze rugzakken. Ik blader het door en dan zegt Emma opeens; 'Ik heb het!'

Nog iets dat ik even moet zeggen: Dit deel is een beetje kort (vind ik) en dat komt omdat ik met Halloween het verhaal van het Halloween feest online kan zetten en dan heb ik daar genoeg tijd voor. Zo kan ik ook aan mijn andere boeken blijven werken.

Doei