Monsters

Hoofdstuk 5

'Weet je zeker dat we dit moeten doen, Em?' 'Ja', antwoordde Emma en ze liep naar binnen. Ik volgde haar maar en we liepen de lege ruimte binnen. Het was erg donker en we stonden stil om ons goed te concentreren. Opeens gingen alle lichten aan en we zagen hoe immens de lege loods was. Nou ja leeg, er stond een boot. Het was enorm en er stond alleen maar een sloepje in. 'Yes!', zei Emma. Het was ons gelukt om de lichten aan te doen. 'Maar wat nu?', vroeg ik. 'Zouden we zelf licht kunnen maken zonder lampen?' 'We kunnen het altijd proberen.' antwoordde Emma. Het lukte immers ook bij het lopen om licht te maken. We richtten ons allebei alleen maar op licht. Opeens was er een flits en daarna was alles zwart. We gilden en ik liet me vallen op de grond. Wat Emma deed wist ik niet want ik zag haar niet. 'Zijn we dood?' Vroeg ik. 'Nee' zei ze, 'daar heb ik teveel pijn voor. Ik stond op en liep naar haar toe. Het lukte niet om de lampen opnieuw aan te krijgen. Maar het lukte me deze keer wel om licht te maken. Ik keek naar Emma en zag dat er glas in haar arm zat. 'De lampen moeten ontploft zijn' zei ik. Er was nog een klap. En vanaf dat moment zat er een gat in mijn geheugen.

Ik voelde al mijn botten pijn doen. Ik moest er dan ook niet aan denken om te moeten gaan staan. Ik deed mij. Ogen met moeite open. Opeens zag ik dat ik op het balkon van mijn kamer lag. Verderop zag ik Emma liggen. Ze was weer mens en ik ook. Leefde ze nog? Ja, ik zag haar ademhalen. Voorzichtig ging ik staan, maar bijna direct zakte ik door mijn benen. Ik kwam hard terecht op de vloer. Maar ik ging weer staan. Deze keer lukte het maar ik stond wankel op mijn benen. Ik liep naar Emma en maakte haar wakker. 'Au, wat is er gebeurt?' Vroeg ze. Maar ik wist het ook niet. Ik haalde mijn schouders op en hielp haar overeind. Het was alweer 10 uur 's ochtends en ik had trek. We gingen naar de keuken en pakten een zak bevroren brood uit de vriezer. Emma zei:' Ugh ik wil geen brood, doe mij maar vers vlees.' Ze sloeg haar handen voor haar mond en ik keek haar verbaasd aan. 'Waar kwam dat vandaan?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Maar ik durfde niet te zeggen dat een deel van mij het met haar eens was...