Asker Yolu [BXB]

20.

Final...

~5 yıl sonra~

Alperen

Parkta koşuşturup duran oğluma bakarken Ayaz'ın aldığı dondurmayı yiyordum.

Yeniden hamile kalmıştım ve bu sefer Ayaz da yanımdaydı.

Neşeyle hafif şiş karnımı okşarken Ayaz'ın oğlumuza yetişmeye çalıştığını fark edip gülümsemiştim.

Ayaz hastaneden çıkınca fizik tedaviye giderek tekrar yürüyebilmişti. Zordu ama ben ve oğlum elimizden geldiğince ona destek olmuştuk.

Zaman cidden hızla geçip gitmişti. Eşim ve çocuklarım benimleydi. Mutluydum.

Arada aklıma geliyor Ayaz'ın ölüm haberini aldığım gün. O zaman yine kalbim sızlıyor, onu kaybedeceğim diye korkuyordum.

Travma kalmıştı bende. Gece yanımdan kalksa onu arıyordum ya da sabah benden önce kalksa. Bazen seslendiğimde ses vermiyor hayal gördüm sanıp yanına gidiyordum.

Ne kadar zaman geçerse geçsin Ayaz'ın yaşaması benim hayal ürünüm gibi geliyordu.

Ayaz ise beni anlamış gibi hep benimle temas edip ' ben burdayım ' dercesine sokuluyordu bana.

Karnımı okşadım. Bir erkek çocuğumuz daha olacaktı.

Ayaz, oğlumuz Ayaz'ın yanında olmadığı için çok pişmandı. Boş vaktinde oğlumuzla vakit geçiriyordu olmadığı günleri telafi etmek istercesine.

Ayazı omuzuna alan eşime baktım. Birlikte koşmaya başlamışlardı. Ayaz babasının omzundayken beni gösterip yanıma gelmişlerdi.

" Baba bak senden uzunum! " Dedi neşeyle.

" Evet, benim oğlum çook uzun! " Dedim.

" Rahat mısın hayatım? " Diye sordu Ayaz.

" Hımhım ama ayaklarım ağrıyor" dedim.

" Baba iki baba iki eve gidelim bak baba birin ayakları ağrıyormuş! " Dedi oğlum.

Birde bu vardı. Bana baba bir Ayaza baba iki diyordu. Komiğime gidiyordu.

" O zaman istikamet bizim evimiz " dedi Ayaz ve oğlumuzu omzundan indirip çantaları aldı.

Oğlumuzda benim elimi tutup diğer eliyle babasının boş elini tutu. Gülümseyerek yürümeye başlarken mutluluğumuzun bozulmaması için dua etmiştim.

Güneş yavaşça batarken bizde evin yolunu tutmuştuk...

∆∆∆∆∆∆∆∆

İtiraf:

Aslında bu kitap mutsuz son olacaktı ama yapamadım.

Belki özel bölüm yazarım ❤️

Okuduğunuz için teşekkür ederim 🌹