Gecelerin Derdi | Kerem Aktürkoğlu

the night we met

Ertesi gün

Güne Sinem'in odama gelip kapıyı deli gibi vurmasıyla başladım. Kalkıp kapıyı açtım. Sinem, tek kelime etmeden hızlıca odama girdi ve yatağıma kendini attı.
" Saat kaç oldu daha hazır değil misin sen?" diyince saatime baktım , 09.00 normalden sadece 1 saat geç uyandım diye ne bu telaş anlamadım.
Apar topar bir şeyler giyip kahvaltımızı yapmaya gittik.

Yiyecek bir şeyler alıp boş bir masaya oturduk.

S: " ee dün nasıldı? Emre ve Yiğit'i nasıl buldun?"

Z: "eğlenmedim diyemem , ikisi de kafa insanlar tatil bitene kadar takılırız."

S: " zaten kanka biraz farklı kişilerle takılalım , İstanbul'da günün 15 saati birlikteyiz."

Z: " aynen , bıktım senden artık kaç yıldır peşimi bırakmadın." dedim gülerek. Sinem de " asıl sen bırakmadın." dedi ve güldü.

Z: " bak sana dün ne oldu anlatayım. Önce tek başıma denize falan girdim sonra bayağı bir güneşlendim her yerim kıpkırmızı oldu...

Neyse işte buralar gereksiz , eve geldim hazırlandım işte çıktım bi' beach voleybolu gördüm , gidip izlemeye başladım şansıma ilk set bitince de birisi çıktı onun yerine de ben girdim.

İlk servis de bendeydi ama atamadım sonra bi' çocuk bana böyle moral falan verdi baya. Maç bitene kadar böyle bakışmalar , gülüşmeler ama normaldi hani."

"Neyse geçtim bunları , bu çocuk kim çıktı bil bakalım."

S: "ne bileyim ya söylesene!" dedi. Ben de uzatmadan devam ettim.

"Kerem , Kerem Aktürkoğlu."

S: "yani?"

Z: " yanisi kanka bu çocuk Galatasaray'da ve Milli takımda futbolcu ilk 11'deymiş hatta baya da tanınıyor."

S: " oooo sen de level atladın artık ünlülerle mi takılıyorsun."

Z: " aynen kanka hatta sevgiliyiz şu an." dedim alay ederek.

S: "of şakaya da gel sen de bi ya! Bu kadar mı olay?"

Z: " yok işte bize kupa falan getirdiler takımca kaldırdık falan kupayı da en çok sayı alan kişiye verdiler o da Kerem'miş işte. Sonra bunun etrafı bi kalabalık fotoğraf çekilen çekilene yani tebrikler falan da hep havada uçuyor Galatasaray şampiyon oldu ya bu sene. Bekledim , kalabalığı dağılınca gittim tebrik etmeye , "tebrik ederim 7 numara." dedim o da güldü falan 'teşekkür ederim' dedi ama lafı yarıda kaldı etrafı yine bi grup sardı ben de bir şey demeden geldim."

S: " hmm , adını falan bilmiyor mu senin?"

Z: "nereden bilsin kanka düzgün teşekkür bile edemedi daha. Zaten adımı bilse n'olacak bir daha nerede görücem?"

S: "he ya anı kaldı işte boş ver."

Z: " aynen güzel oldu." dedim ve denize girmek için odamıza doğru ilerledik.

...

Denizde vakit geçirdikten sonra hazırlanıp yemeğe gittim .

  Akşam yemeğimizi yiyip tatlılara geçtik.
Sinem başladı anlatmaya " dün Emre'yle çok eğlendim..."

Birlikte ne yaptıklarını anlattıktan sonra " Emre ve Yiğit nereden tanışıyor?" Diye sordum. " Aynı kampüstelermiş." diye yanıtladı.

Z: " ee akşama niye çağırmadın Emreciğini."

S: " öyle ya planlamadık bir şey bu akşama denk gelirsek takılırız ama."

Z: " aynen." diye yanıtladım.

Biraz daha sohbet ettik hava iyice kararmıştı. Yaza bayılıyorum, sanki hiç derdim yok gibi içimde çok güzel hisler uyandırıyor bazen nedenli nedensiz. Şimdi de öyle içimde nedensizce hoş bir his var.

Sinem ve bana birer içki almaya gittim , beklerken de sandalyelerin birinde oturuyordum . Yanıma birinin oturduğunu hissettim fakat dönüp bakmadım bile , bir kaç saniye sonra "selam" diye bir ses duydum. Tanıdım o sesi.

Kafamı ona doğru çevirdim. "selam." dedim.

K: " geçen gün konuşmamız yarıda kalmıştı , seni görünce yanına gelmek istedim."

Z: " evet, öyle oldu. Seninle tekrar karşılaşmayı beklemiyordum." dedim. Gülümsememe engel olmaya çalıştım ama başaramadım. Onu böyle yanımda görünce garip bir şekilde mutlu oldum.

K: " ben de beklemiyordum inan. Her neyse baştan alalım. Ben Kerem." dedi. Elini uzatarak.

Aynı şekilde elimi uzattım ve "Zehra , memnun oldum" şeklinde yanıtladım. Gözlerinde takılı kaldım. Sanki başka bir şey görmek istemiyormuşçasına...

K: " voleybolda iyi gördüm seni en başta bi' gittin ama toparladın hemen."

Z: " öyle oldu , aslında sonrasında böyle iyi oynamama şaşırdım çünkü lise çağlarımda çok da iyi değildim."

K: " bi' tutku gelmiş."

Z: "gelmiş gerçekten , sen de çok iyi oynadın ama. Bu kadar kendinden emin olup aynı zamanda çok kibar olmana şaşırdım."

K: " neden ki şaşıralacak ne var?"

Z: " bilmem egoist olarak düşünmüş olabilirim seni ama değilmişsin yanlış anlama."

K: " hayır hayır önemli değil! Tek misin burada yanında birini görmedim."

Z: " hayır yakın bir arkadaşımla geldim. Ya sen?"

K: " ben de birkaç arkadaşla geldim."

Z : " futbolcuymuşsun adını duyduktan sonra öğrendim."

K: " evet futbolcuyum." dedi mahçup ama aynı zamanda gururlu bir sesle.

Z: " lisedeyken fanatik  Galatasaraylıydım şimdi hiç takip bile edemiyorum."

K: " evet iş güç normal. Okuyor musun yoksa çalışıyor musun?"

Z: "İstanbul Üniversitesinde İngilizce Mütercim Tercümanlık okuyorum son sınıfım."

K: " vayy çok iyi. Benim İngilizce'm çok iyi değildir."

Gülümsedim. Onunla konuşmak istedim ama aklıma hiçbir şey gelmedi. Belki de biraz heyecanlandım garip duygular içerisindeyim.

Yaklaşık yarım dakika süren bu sessizlikten sonra Kerem bana çok garip bir soru sordu.
" oda numaran kaç?"
şaşkın bir ifadeyle ona bakakaldım, gülmeme engel olamadan "n'apacaksın oda numaramı?" dedim.

Soruma cevap vermedi , sürekli ısrar edip durdu ben de dayanamayıp söyledim. "723" 

Yiğit'in yanıma gelip "naber canım, Sinem ve Emre dışarıda bizi bekliyor." demesiyle olabilecek maksimum mahçupluk ve utanç ifadesiyle Kerem'e
" müsaadenle." dedim. Ama nasıl dedim o kalabalık gürültüde resmen olup bitti, tek hatırladığım Kerem'in kuru kuru " önemli değil" demesiydi.

Yiğit'in bu davranışı ile neye uğradığımı şaşırmıştım , ne bu canımlar falan? daha dün tanıştık bir de. Ama benim asıl utancım bu değil. Kerem'e gidip yakın bir arkadaşımla geldim dedikten sonra Yiğit'in bu söyledikleri...
Kendimi yalancı gibi hissediyordum.

Evet arkadaşlar bölümleri nasıl buldunuz? Sizce hikayem nasıl ilerliyor,sizden ne kadar ilgi ve beğeni görürsem yazma isteğim o kadar artıyor. Aklımdaki senaryo çok güzel umarım kitaba ön yargısız yaklaşıp devam edersiniz :)