Moonlight and You

19

I fainted.

Ako si Ashaia. Alam ko na ngayon ang pangalan ko. It excites me knowing my memories start to come back. Ian's worried face welcomed me as I woke up. Agad itong naaligaga ng nakita niya akong gising na. Paulit ulit itong nagtatanong kung ayos lang ba ako.

He's worried about me. Damn, kinikilig ako.

He kept on asking me what I was feeling. It makes my heart warm, he cares for me. Kahit si Ana, pagkagising ko she immediately hugged me. I am so lucky to have them. They were just strangers but I found home in them.

The comfort they gave me is too much. It feels like home. I am home.

Sometimes I feel empty, wala akong maalala, hindi ko alam kung sino ako, but being with them ease me. Pinupunan nila ang kakulangan sa akin. Sila ang bumubuo sa pagkatao ko, the emptiness I'm feeling vanished everytime I'm with them that is really strange.

"Next time, wag ka ng kumilos. Kita mo ang nangyari sayo, paano kung hindi agad kami naka uwi?" Panenermon nito.

I pouted. "I'm sorry."

"Hindi naman kita inutusan, I can clean the house. Ang sabi ko magpahinga ka but look what you've done. Pinapairal mo na naman ang katigasan ng ulo mo." Seryoso nitong saad. He's upset and I can't do anything.

Malinaw naman talaga ang sabi niya bago sila umalis na 'wag akong mag kikilos at magpagod at baka kung mapano ano. Taliwas ang ginawa ko dahil gusto kong mabawasan ang gawain niya.

Kahit kasi pagod at kakagaling niya lang sa pangingisda, he still manage to do chores. Ni hindi niya ako pinapahawak sa mga hugasin at kahit labahin. Siya lahat ang kumikilos kahit pa magpumilit ako. He never let me do a thing, ang sabi niya ay magpahinga ako.

I want him to rest too, but I always end up being a burden.

"I know you want to help. Pero tignan mo ang nangyari sayo, Ash. Paano kung napahampas ang ulo mo kung saan? Hindi mo kailangan kumilos, nandito ako para gawin yan. Ni hindi kita inuubliga, mahirap ba talagang sundin ang bilin ko?"

Hindi na ako naka sagot pa ng padarag itong lumabas. I bit my lips to stop myself from crying. Alam ko namang mali yung ginawa ko but he's too much! Nahimatay na ako't lahat, sinermonan niya pa rin ako.

Akala ko pa nama'y mag aalala siya!

Ana entered the room. Agad itong yumapos sa akin na nagpakalma sa sistema ko. Para ko ma siyang anak, ganon na ang turing ko sa kanya.

"Init po ng ulo niya no? Grabe po panic niya kanina noong nakita ka niyang walang malay, pagpasensyahan na lang po natin si tatay." Ana said.

She loves to call us nanay and tatay. Hindi naman namin pinipigilan dahil bata.

Hanggang sa mag hapunan ay hindi pa rin kami iniimikan ni Ian. Mabuti pa si Ana ay oo, ako nama'y parang hangin lang. Is this what they call "LQ" pero wala namang love para magka quarrel kami.

Kinabukasan ay hindi ko na siya naabutan. Tanging pagkain lamang at si Ana. Wala na ring labahan dahil nilabhan niya na. Walang kakalat kalat sa bahay, lahat ay areglado. Ayaw niya talaga akong pakilusin, huh?

"Good morning, nanay!" Masiglang bati sa akin ni Ana. "Kamusta na po ang pakiramdam niyo?"

"Ayos lang." Ngumiti ako. "I remember my name na, it was Ashaia."

She smiled. "Ang ganda po, kasing ganda niyo!"

"Let's go get shells na lang baby, para mawala ang galit ng tatay mo."

Agad naman itong umiling. Sabi niya'y siya na lang ang kukuha dahil magagalit na naman si Ian kapag lumabas ako ng hindi siya kasama. Hinintay ko na lamang siya sa bahay para walang away.