Söylenerek kapıyı açtım. Ama gördüğüm görüntü karşısında şok oldum. İrem ve Bilinmeyen kişi gelmişti. Hiçbir şey söylemeden sadece yüzüme bakıyorlardı. Tam kapıyı kapatıyordum ki Bilinmeyen kişi kapıyı tuttu. O kadar güçlü tutuyordu ki kapıyı hareket bile ettiremiyordum.
"Ne istiyorsunuz benden?"
"Konuşmak istiyoruz."
"Ben konuşmak istemiyorum. Yaptığınız her şeyi biliyorum."
"Ne yapmışız?" Dedi İrem.
"Şimdi de saf rolü mü oynayacaksınız?"
Bunu demem üzerine ikisinden de cevap gelmedi.
"Abla özür dilemek istiyorum. Bu yüzden evine geldim. Kardeşini içeriye almayacak mısın?"
"Bana geleceğine hastaneye git. Annemle babamın o bitkin görüntülerini görünce biraz vicdanın sızlar belki."
"Ağır konuşuyorsun."
"Hakettin."
İremi çok sinirlendirmiştim. Elinde olsa beni burada öldürecek gibi bakıyordu. Aynı şey benim için de geçerliydi. İrem yetmezmiş gibi şimdi bir de Bilinmeyen kişi çıkmıştı başıma. Ona adını sormalıydım.
"Adın ne senin?"
"Ben adımı kimseye söylemem. İrem dahil kimse bilmiyor. Bir ailem de yok zaten."
Cevap vermedim. Daha doğrusu verecek cevap bulamadım.
"Tamam söyleyeceğinizi söylediniz gidin hadi."
"Özürümü kabul ettin yani."
"Tabiki hayır. Artık kardeşim olduğuna inanmak istemiyorum. Senin eskiden böyle iğrenç bir kişiliğin yoktu. Sen aileni önemserdin. Ama şimdi onlara yaptığın şeyleri düşünürsek sen çok farklı birisin. Çok değiştin. Benim karşımda eski İrem yok."
"Ben değişmedim. Siz değiştiniz."
"Benim sabrımı zorlama. Elimden bir kaza çıkmadan defolun gidin evimden." Dedim ve kapıyı kapattım.
Artık böyle olaylardan bıkmıştım. Hala daha evime gelecek yüzü kendinde bulmasına inanamıyordum. Ezgiye kaza yapmasını söylemesi de ayrı bir mesele zaten. Resmen artık insanlara bu benim kardeşim demeye utanır olmuştum. Artık gerçek İrem yoktu. Artık yardımsever,pozitif,cana yakın,sıcakkanlı,merhametli İrem yoktu. İrem artık umursamaz ve duygusuz birine dönüşmüştü.
Saat geç olduğundan uyumaya karar verdim. Daha fazla durursam yarın işe geç kalacaktım. Tek güvendiğim kişi Damlaydı. Aşırı iyi niyetli bir kız. Yarın belki yine çıkış için program yaparız. Yani yapsak iyi olur. Kafamı dağıtmanın tek yolu Damla'nın yanında olmak. O beni iyi hissettiriyor. Daha çok tanımıyordum onu. Ama beni mutlu etmeyi başarıyor. Onun yanındayken tüm dertlerim yok oluyor sanki.
Bunları düşünürken uyuyakalmışım. Sabah uyandığımda anlamadığım bir şekilde çok enerjik uyanmıştım. Geç uyumama rağmen uykumu çok iyi almıştım. Bu iyi olmuştu. Hemen üzerimi giyindim. Altıma beyaz bir etek,üstüme ise siyah bir bluz giymiştim. Yine hafif makyaj yapıp saçlarımı düzleştirdim. Hoş görünüyordum. Evden çıktım.
Şirkete girdiğim an Damlayla karşılaştım. Gülümsedim.
"Nasılsın Merve?" Dedi samimi bir ses tonuyla.
"İyiyim sen nasılsın?"
"İyiyim bende. Telefon numaran bende olmadığı için seni burada bekledim. Bugün Elif Hanım herkese izin verdi. Özel bir sebepten dolayıymış. Bugün çalışma yok yani."
