De Vergeten Tweeling {Slow Updates}

H. 12.

[ achter de schermen

Okay dames en heren, ik wil vandaag meteen van start, we lopen namelijk achter op schema - miss author *tikt op de clipboard die ze vasthoudt*

Ah nee hè! Ik moet mijn tas voor Londen nog inpakken! En we vertrekken zo! - Senna *begint hysterich rond te rennen, waardoor ze nog meer tijd kwijt raakt*

Vergeet je je paspoort niet - Mette *slaat rustig een bladzijde van het tijdschrift dat ze aan het lezen is, om*

Shoot shoot shoot shoooooot! - Senna *graait in haar zakken, maar heeft zo'n ding natuurlijk niet altijd zo bij de hand*

Rustig Sen, je overleeft het wel - miss author. ]

~ in Rotterdam ~

'Weet je, ik vind dat nieuwe kapsel van Zayn echt verschrikkelijk! Hij had het echt niet moeten millimeteren. Ik vond hem echt zoooo veel hotter toen hij nog dat kapsel van Night Changes had,' Senna rolde haar ogen. Op dit moment waren zij en Mette, die al een tijdje aan het klagen was over het nieuwe kapsel van haar idool, in Senna's kamer. Mette hing lui in de zitzak van Senna, en Senna zelf lag op haar rug op haar bed. 'Weet je Mets,' zei Senna, 'misschien is het wel een goed idee als je eens nieuwe idolen kiest; One Direction is zoooo uit de mode.' Die uitspraak leverde Senna een klap recht in haar gezicht van Mette op. Verontwaardigd schoot ze overeind terwijl haar handen langzaam hun weg vonden naar haar linkerwang, die nu langzaam roodkleurde door de klap. Mette keek haar grijzend aan, klaar om weg te rennen wanneer het kwartje bij haar vriendin viel. En toen dat was gevallen, schreeuwde Senna woedend de naam van haar vriendin en dat was het teken voor Mette om het op een lopen te zetten. Lachend renden ze door de gangen, en denderden ze van de trappen. Al gauw kwamen ze beneden, waar Mette tegen mevrouw Sanders opbotste en achterover viel. Met een plof kwam ze terecht op haar achterwerk. Senna kon nog net op tijd stoppen, al vorens ze over Mette struikelde en de vloer kon kussen. Snel krabbelde Mette overeind, met een onschuldig glimlachje tegenover mevrouw Sanders staand, die met haar handen in haar zij en een boos gezicht probeerde te maken, maar daar niet zeer succesvol in is, gezien de trillende mondhoeken en twinkelende ogen. Toen Senna op dat moment naar haar moeder keek, zag ze een jonge vrouw, met blonde haren en brede heupen, prachtige groene ogen met gouden spikkels. Ze zag een jong ziel, dat zich door het leven probeerde te worstelen, en zich overgaf aan een verslaving dat ieder mens heeft; een hartstochtelijk verlangen naar pure en echte blijheid. Het soort dat je tot diep in je hart voelde, waarbij je niet kon stoppen met glimlachen, en huppelden over de straten. Wanneer het je niet kon schelen wat anderen van je dachten, en je deed wat je wilde doen. Wat goed voelde voor jóu. Voor een zeer kort moment voelde je je geliefd, en voelde je geen leegte in je hart. Wanneer er een leegte in je gevuld wordt waarvan je niet eens wist dat het er was. Wanneer je de puzzel eindelijk compleet had gemaakt, en je dat ook echt kon voelen. Een gevoel van voldoening - maar het leven is gemeen, en gaf je dit pure geluk maar voor een zeer korte tijd. Het zou voelen alsof je er maar een nanoseconde had om ervan te genieten wanneer het leven je dit geluk uit de handen griste. Het is als een drug, dat geluk. Het was een ziekelijke verslaving dat ieder mens bezat. Zodra je het hebt kunnen proeven, eraan geroken hebt, wil je meer. En daar ga je dan ook naar op zoek; dat geluk. Dat is het doel van het leven, had Senna gedacht, telkens op zoek naar dat geluk. En als je dat geluk vond, was je het al gauw weer kwijt. Het leven was gemeen, en speelde een vies spelletje met de mensheid. Het was net als kat en muis; jij de kat, het geluk de muis.

'SENNA SANDERS BEN JE DAAR?' schreeuwde Mette recht in Senna's oor. Maar Senna was zich niet bewust van het harde geluid. Het was alsof ze onder water was, waardoor ze alles gedempt hoorde. Ze staarde in de groenbruine ogen van haar moeder, en verwonderde zich over het feit dat niemand in haar familie blauwe ogen had, alleen zij.