De Vergeten Tweeling {Slow Updates}

H. 13.

~ in de lucht ~

'Mette, ik haat je,' Senna keek haar vriendin geërgerd aan. 'Love you too,' zegt Mette zonder op te kijken van het spelletje dat ze aan het spelen was. Senna geeft een duw tegen haar vriendin en pakt tegelijkertijd de telefoon uit haar handen. 'Hé! Geef terug! Ik heb het level bijna gehaald,' Mette probeert haar blauwe iPhone terug te pakken, maar Senna is in het voordeel met haar lange armen. 'Jij bent vergeten mijn telefoon op te laden, dus nu is ie leeg en als ik zonder moet, dan mag jij je iPhone ook niet gebruiken,' zegt Senna terwijl zij de telefoon in haar BH stopt, wetend dat Mette het überhaupt niet in haar hoofd zou halen om er nu naar te graaien. Dat gaat iets te ver.

'Na ja zeg,' Mette haalt een hand door haar haren, iets wat ze altijd doet als ze gefrustreerd is. 'Als ik me foon nie terug krieg, motte gij me entertainen,' dat was ook iets wat Mette deed wanneer zij haar zin niet kreeg; in dialect praten. Senna lacht. 'En kan je dat nu even herhalen in fatsoenlijk Nederlands?' 'Nee,' is het antwoord dat ze krijgt. Ze haalt haar schouders op; wat niet weet, wat niet deert. Dat doet haar denken aan Mark en Sanne die blijkbaar in Los Angeles wonen en hetzelfde bloed met haar delen. Zou het echt niet deren om niet te weten?

Por. Por. Por. Por. Por. Po - 'Mette, als je nu niet ophoudt met je vinger in mijn zij steken, gooi ik je telefoon in de wc', Mette trok meteen haar hand terug. Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde naar Senna. Deze sloeg na een paar minuten haar boek dicht en keek Mette aan. 'Wát?' zei zij geïrriteerd. Mette haalde grijnzend haar schouders op en dat was genoeg voor Senna om haar eigen vraag te kunnen beantwoorden. Ze slaat haar boek weer open en gaat weer lezen over hoe de hoofdpersoon na negen jaar terugkeert naar haar ouderlijk huis. Ze komt niet verder dan één pagina voordat Mette opnieuw begint: por. Por. Por. Po – Senna staat op en vist Mette's telefoon uit haar BH en knipoogt naar haar beste vriendin. Vervolgens loopt zij naar de wc. Mette wist niet hoe snel ze achter Sanders aan moest rennen.

~ Los Angeles ~

'Papa! Are you okay? Ik ben zo snel mogelijk gekomen. Kan ik iets voor je doen? Hier, ga maar even zitten, dan zet ik ondertussen thee,' Sanne rent alle kanten op terwijl ze - volgens Sanne Smith zelf - honderd dingen tegelijk probeert te doen. Het sleutelwoord zijnde probeert.

Mark valt bijna van zijn stoel af, de thee wordt gemorst op het Byzantijnse vloerkleed waar Lenka zo gek op is, de koekjes worden kruimels doordat Minnie - de muis die huize Smith al jaren teistert - ze opeet en Lucy zit nog steeds in de auto van haar vriendin te wachten, aangezien Sanne zou blijven slapen bij de Johnsons. Nope, multitasken is zeker niet haar ding.

Uiteindelijk ploft Mark neer op de bank, zet Sanne nieuwe thee en pakt ze nieuwe koekjes, terwijl Lucy naast Sanne's vader gaat zitten en de telefoon opneemt wanneer die begint te rinkelen. Na een paar minuten valt ook Sanne neer op de bank. Voor een tijdje zeggen de drie niks, maar dan houdt Lucy het niet meer en vraagt ze wat er aan de hand is.
Sanne zucht diep. 'Grams is dead.'

Één uur later en Sanne stapt struikelend de bijrijdersstoel van haar vaders auto in. Lucy was ondertussen al opgehaald door haar broer Flinn. Zij had een vliegtuig naar Nederland geboekt voor de Smiths, terwijl Sanne hun spullen pakte en Mark broodjes smeerde voor tijdens de reis. Nu zijn de twee onderweg naar het vliegveld, waar hun vlucht over een half uur vertrekt. Mark had al geregeld dat Blake, een vriend van hem, de auto later weer zou ophalen, zodat het niet weggetakeld wordt.

Wanneer ze ingecheckt en wel op een van de ongemakkelijke plastic stoeltjes ploffen, begint Mark te praten: 'Ze was een strenge, je oma. We moesten altijd presteren. Een zeven was nooit genoeg. We moesten altijd ons bord leegeten, hoe onsmakelijk het eten ook was. We moesten altijd helpen met het huishouden: de vuile vaat wassen en drogen, de vloer vegen, onze kamers opruimen,' hij schudde zijn hoofd met een waterige glimlach, 'Ze was een strenge, maar ze hield van ons. Ze kocht ons altijd de mooiste en nieuwste kleren. Ze liet ons spelen wanneer we het huiswerk afhadden en op vrijdag mochten we altijd kiezen wat we voor avondeten zouden eten.'

Sanne zweeg. Onhandig sloeg ze een arm om hem heen, terwijl ze om de vijf minuten keek hoe laat het was: de gate moest toch zo wel openen?

Ze had nog nooit iemand die veel voor haar betekende, verloren. Ze wist niet hoe dat was en hoewel haar grootmoeder nu dood is, voelt ze niks. Misschien is het omdat ze haar oma nooit zo goed heeft gekend. Misschien was het omdat ze niet wist hoe het was om een moeder te hebben, omdat zij de hare al heel vroeg verloren had. Misschien voelde ze niks omdat het niet echt voelde, omdat ze het nog niet geloofde.

'The gates for Flight NL9241 are open.'

Sanne kon het niet laten om te zuchten.

~ London City Airport ~

Senna was overdonderd. Mensen duwen haar opzij om bij de bagageband te komen, haar handtas is gestolen, ze is de rest van haar klas – behalve Mette – kwijt en de mevrouw aan de balie wil haar, op z'n zachtst uitgedrukt, niet helpen. Kortom, London City Airport is precies zoals ze zich had voorgesteld.

Als Mette aan haar arm trekt om door de menigte rond de bagageband te komen, gaat Senna op de grond zitten. Haar ogen staan op het punt om van LCY een aquarium te maken. Mette weet hoe laat het is wanneer ze eindelijk haar telefoon van haar beste vriendin terugkrijgt. Maar in plaats van haar op te trekken en te zeggen dat ze haar 'shit' bij elkaar moest rapen, laat Mette zich naast Senna op de grond zakken. Ze schakelt de vliegtuigstand op haar telefoon uit en stuurt een van hun begeleiders meteen een sms'je over waar zij zijn. Dan slaat ze haar armen om haar knieën en staart ze naar Senna met een halve grijns. Senna blijft voor zich uitkijken.

Zo blijven ze zitten, totdat het vliegveld personeel ze vriendelijk onvriendelijk vragen of ze kunnen stoppen met 'kinderachtig zijn' en of ze – alsjeblieft dankjewel – rekening willen houden met hun omgeving. De meiden staan op en beloven in het vervolg – geen probleem graag gedaan – de 'orde' in het vliegveld niet te verstoren.

Als de meneer die hen hierover aansprak, uit het zicht verdwenen is, beginnen zij ongecontroleerd te lachen. Tegen de tijd dat ze weer fatsoenlijk adem kunnen halen, is de bagageband verlaten en kunnen ze hun spullen zonder geduw en getrek pakken. En als ze de rest van de klas hebben gevonden, hebben ze geluk want de bus zou net vertrekken.

Senna is nog steeds overdonderd.

Yoooooooo! Hoe is het ermee? Het is een klein beetje, ietsiepietsie lang geleden dat we hebben upgedated. *cough* NEGEN MAANDEN *cough* 

SUPERVEEL SORRY DAARVOOR MAAR SCHOOL IS GEWOON STOM EN JA... MAAR IK (poppinnetje_inde_zee) HAD BELOOFD OM VOOR juli UP TE DATEN DUS HIER IS IE... JULLIE KUNNEN @iesjeeex DAARVOOR DEELS BEDANKEN WANT ZONDER HAAR SUPERLIEVE BERICHT HAD DIT HOOFDSTUK ER NU NIET OP GESTAAN.

ik ga proberen meer hoofdstukken te schrijven en up te daten wanneer de toetsweek (die is volgende week ugh) voorbij is, want dan moet ik gewoon aangezien ik dan vrij heb.... NO PROMISES THIS TIME BECAUSE I NEVER SEEM TO BE ABLE TO KEEP THEM

sorry sorry sorry

I loooove you guys <3

SUPER BEDANKT VOOR ALLE READS, VOTES, COMMENTS EN TOEVOEGINGEN AAN READING LISTS, HET HELPT ECHT OM DOOR TE GAAN.

till i write again xx