Encuentros Extranos ~ Joao Felix

0.2

"anlattığına göre ailenin artık buna dayanacak sabrı kalmamış ellie..."

" 'buna' dediğin şey benim çocuğum mason" dedim kısık bir sesle,

"babasından neden yardım almıyorsun,her kimse..." derken mason'ın neyi kastettiğini az da olsa anlamıştım,hala kimin oğlu olduğunu merak ediyordu

"önemli birisi değil,merak etmene gerek yok..." diyip önümdeki bifteği bıçağımla kesip ağzımı attım,bu güzel yemeğin tadını böyle sohbetlerle berbatlaştırmak istemiyordum

"bunları konuşup canını sıkmak istemiyorum,benim için önemlisin ellie,en sevdiğim arkadaşımsın" dediği sıra kaşlarım havaya kalkmıştı, "kai duymasın" dediğimde ikimizde gülüşüp yemeklerimize dönmüştük,

yapacak pek bir şey yoktu...

🏴󠁧󠁢󠁥󠁮󠁧󠁿

"lanet olsun..."dediğinde başımı mason'a çevirmiştim,suratını ekşitip kolunu omzuma attığında dışarı doğru yürümeye başlamıştık,o sırada kapının girişinde mason mount'ı bekleyen gazetecilerin flaşları gözümü alıyordu

dışarı çıktığımızda mason'a bir sürü mikrofon tutuluyordu,mason yüzümü bedenine daha fazla yaklaştırdığında yüzümün gözükmesini engellemeye çalıştığını farketmiştim,ikimizinde özel hayatları vardı ve hoş olmazdı

"mason mount yanınızdaki sevgiliniz mi?"

"hanımefendi kimdir?"

"sevgiliniz ile romantik bir akşam yemeği için mi buraya geldiniz?"

mason ön yolcu kapısını açtığında girmem için çaba harcıyordu,gazeteciler engel oluyor gibiydi

koltuğa oturduğum gibi yüzümün gözükmemesi için ayrı bir çaba veriyordum ama bu mümkün değil gibiydi

arabaya binerken bile çekmiş olabilirlerdi...

mason'da arabaya bindiği gibi hızlıca ordan uzaklaşmıştık

derin bir nefes alıp arkama yaslandığımda mason gülerek önüne bakıyordu,neden gülüyordu

"işte ünlülerin ışıltılı hayatı,yarın kendini magazin sayfalarında görmeye şaşırma"dediğinde kaşlarım çatılmıştı,gazeteci olacağını bile bile mi bu restorantı seçmişti

"özellikle miydi bu restorant"

"tam tersi ellie,gelmeyeceklerini düşünüyordum,ama avlandık..."

🏴󠁧󠁢󠁥󠁮󠁧󠁿

arabadan indiğimde peşimden mason'da geliyordu,ne yapmaya çalışıyordu

annem araba sesini farketmiş olacak ki zili çalmadan kapıyı açmıştı bile

karşımda annemi ve kucağındaki marco'yu gördüğümde gülümsemiştim,gülümseme sebebim tabikide marco'ydu

annemin kucağından marco'yu alıp öpmeye başladığımda annem bakışlarını üzerimizden alıp mason'a çevirmişti

"mason,geçmez misin?"dediğinde mason biraz istemiyormuş gibi davranmıştı,tamamıyla blöftü,gelmek istemese neden peşimden gelmiş olsun ki

ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdiğimde aynı şekilde mason'da içeri girip kapıyı kapatmıştı

"ne içersin mason,kahve,çay?"

"hiç zahmet etmeyin,ben bu beyefendiyi görmeye geldim..."diyip marco'nun elini tutup üstüne bir öpücük bıraktığında hala annem yanımızdaydı

"oğlum çok akıllıdır,hemde çok uslu..."demişti annem,mason kulağıma doğru yaklaşıp, "annen kendi doğurdu mu sanıyor marco'yu" dediğinde gülmüştüm