Encuentros Extranos ~ Joao Felix

1.3

"gitme üstüne ellie'nin felix" demişti kai,sophia bana sarılmış bir şekilde oturuyorduk,kai ise felix'le yan yana oturuyordu

felix'in tam karşımda olması hoş değildi,gözlerini benden ayırmıyordu

"alex'le konuşurken ağladın ellie,ne dedi sana o herif"diye sormuştu felix

ne diyebilirdim ki,'biz eski sevgiliyiz ve şantaja uğruyoruz' mu?

"alex benim eski arkadaşımdı,biraz konuştuk sadece..." dediğimde felix gülerek elleriyle yüzünü kapatmıştı,o kadar belli bir yalandı ki bu dediğim

çok üzgünüm felix...

🏴󠁧󠁢󠁥󠁮󠁧󠁿

ağlayarak eve girdiğimde karşımda salonda kucağında marco ile oturan alex'i görmüştüm,ağlama sebebim karşımda duruyordu

annem ve babam zar zor alex'in hayatımızdaki varlığını tekrar kabullenmişken ortada alex'e sinirlenemezdim

annem yanıma gelip bana sarıldığında neden ağladığımı sormuştu,ne ben söyleyeyim anne,ne de sen sor...

hızlıca odama çıktığımda kapıyı kilitleyip kendimi yüz üstü yatağıma attım ve yastığıma sımsıkı sarıldım

bir kaç dakika sonra kapıma bir kaç kez tıklatıldıktan sonra ses vermediğim için açılmaya çalışılmıştı ama kapı kilitliydi

"ellie,lütfen kapıyı aç..."

alexander'dı gelen,sanırım kapıyı en son açacağım kişiydi o...

"git burdan alex,kimseyi görmek istemiyorum..."

"bende kapını kırmak istemiyorum,hadi aç kapıyı ellie..."derken ses tonlaması aynı yıllar önce beni sevdiği söylerken ki tonlamayla aynıydı

yavaşça yatağımdan kalkıp kapının kilidini açtığımda kapıyı direkt açmıştı alex

bana sımsıkı sarılmıştı,bense sadece sarılma ihtiyacımdan dolayı ona sarılmıştım...

"senin yüzünden insanlara yalan söylemekten boynum eğildi,artık dayanamıyorum..." derken kendimi yere bıraktığımda dizlerimin üstüne düşmüştüm

alex'te benimle birlikte yere çöktüğünde yüzümü elleri arasına almıştı

"ben on dokuz yaşındayım,kendime kıyafet bakmam gerekirken oğluma kıyafet bakıyorum,dışarda gece arkadaşlarımla eğlenmem gerekirken ben burda oğlumla eğleniyorum,marco'yu çok seviyorum,en yakın arkadaşım ama sen benim tüm gençliğimi böyle aldın alex..."derken onu kendimden ayıracak gücü bile bulamamıştım

kendisi zaten tüm suçluluk duygusuyla benden ayrılmıştı

"ne yapmamı istiyorsan onu yapacağım ellie..." derken onunda ağladığını farketmiştim

marco'dan ayrılmak istemiyordum,varlığı bana sıkıntı olamazdı,ama aslında baştan beri olmasaydı yokluğu alışılabilirdi

"marco'dan pişmanlık duyuyor musun ellie,sadece onu söyle..." dediğinde başımı eğip derin derin nefes alıp vermeye başladım

"ben marco'dan değil senden pişmanlık duyuyorum alex,arkadaşlarımla takıldığım bu güzel günü gelerek mahvettin..."

"böyle gelmemi istemiyorsan oğlunu görmek için sen liverpool'a gelmeye ne dersin peki ellie?" dediğinde gözlerimden hızlı hızlı yaşlar akmaya başlamıştı

marco'yu alacaktı...

bir anne çocuğundan nasıl ayrı kalabilirdi ki...

marco başından beri hayatımda olmasaydı,onu doğurmamış olsaydım hiç bir sorun olmazdı ama iki senedir benimleydi,benim kanımdandı o,onu nasıl bırabilirdim ki