Feryat/Kazımcan Karataş

Aşk insansız

Abim daha da sinirlenip bir yumruk daha atacakken elini tutup önüne geçtim. Diğer kolumla da yüzümü korudum. Yumruğun bana inmesine bile razıydım. Hiçbir darbe yemeyince yavaşça yüzümü açıp abime baktım. Fark ettim de Kazımcan engel olmamıştı abimin vurmasına. Ya da ona vurmamıştı. Ama neden? "Abi" Dedim yine sesim titreyerek. "Biliyorum arkadaşın, biliyorum benden yaşça büyük ama ben onu çok seviyorum ayırma bizi" Dedigimde çoktan gözlerimden yaşlar hızla akmaya başlamıştı bile. Gözyaşlarım yüzünden bulanık gördüğüm mutfakta sadece abimin nefes sesini duyuyordum. Bir süre sinirle nefes alıp verdikten sonra "Odana git" Dedi sinirle çıkan sesiyle. "Hayır" Dedim gözlerine bakarak "CEREN" Diye bağırdığında yerimden sıçramıştım. Öyle gür çıkmıştı ki sesi, hayatımda ilk defa bu kadar korkmuştum abimden. "Seninle de hesaplaşıcaz ama öncelik sevgilinde! Git odana!" İnatla başımı olumsuz anlamda salladım. Abim sinirle gözlerime bakarken omuzumda hissettiğim ellerle başımı arkama çevirdim. "Git güzelim" Dediğinde önce abime sonra ona bakıp başımı salladım. Merdivenlerden çıktım ama odama girmedim. Onları dinliyor ve sevgilime vurmaması için dua ediyordum.

(Barış)

Kardeşim ve en yakın arkadaşım. Sinirden deliye dönmem için yeterli bi sebepti. "Çok mu seviyorsun kardeşimi?" Diye sordum. Gözlerimin içine bakarak, cesaretle "Evet Barış" Diye cevap verdi. "Şimdi seni şurada dövsem yine mi seveceksin?"

"Evet" Dedi. Sesi çok kararlıydı. Galiba gerçekten aşıktı. "Kararlısın yani. Ayrılmayacaksın"

"Barış. Söz verdim ona beni ondan ancak ölüm ayırır. Şimdi burada öldürürsen ancak o zaman ayırabilirsin bizi" Dediğinde bir yumruk daha attım. Sonra bir tane daha... Dudakları kan içinde kalmıştı. "Hala seviyor musun?"

"Hemde her şeyden çok" Dediğinde öksürdü. Adamı öldürecektim yumruklarla ama hala sevgisinin arkasındaydı. Asla bulunmazdı böyle birisi bu devirde. Ceren gibi sevilmeyi dileyerek "Peki" Dedim ve kapıyı çarparak çıktım evden.

Odamda başımı dizlerime kapatmış ağlıyordum. Kapı açılmasıyla abim olduğunu zannedip korksamda gelen sevgilimdi. Yanıma oturduğunda kanlar akan dudağını ve hafif morarmaya başlamış yanağını görüp "Hii" diyerek dudağına dokundum. Benim yüzümdendi. "Özür dilerim. "Özür dilerim" Dedim dolu gözlerle, sesim titreye titreye. Göz yaşlarımı sildi. "Şşt ağlama. Senin suçun değil. Her yerde sarılan peşinde dolaşan benim. Çok belli ettim asıl ben özür dilerim"

"Benim yüzümden dayak yedin" Kanayan dudaklarıyla gülümsedi. "Senin için değer sevgilim. Ben seninle olmayı bunları göze alarak kabul ettim. Her şeye varım"

"Canın yandı. Neden önüme geçtin bıraksaydın benden çıkartsaydı sinirini"

"Olmaz. İzin vermezdim. Barışta yapmazdı zaten" Sımsıkı sarıldım ona. Hıçkırıklarım kalmıştı sadece, ağlamıyordum. Başımı göğsüne koymuştum. O ise saçlarımı okşuyordu. Defalarca kez özür diledim ondan. Abimin bunu yapmasına ihtimal veremiyordum. Asla şiddet kullanan biri değildi. Neden onu bu hale getirmişti? Uzun süre sonra başımı kaldırdım. "Çıkıyorum ben. Abin gelecek seninle de konuşacak" Başımı salladım. "Olmaz. Gitme korkuyorum sevgilim tek bırakma beni" Saçlarımı tekrar okşayıp alnıma dudaklarını bastırdı. "Korkulacak birşey yok hayatım sakinleşip gelecek. Hem sana birşey yapacak olsa mutfakta yapardı"

"Emin misin? Çok sinirliydi"

"Eminim. Çok iyi tanıyorum Barış'ı herkese kıyabilir sana asla" Başımı salladım. Beni öpüp odadan çıktı. Hala korkuyordum. Abim bağırıp çağırırdı belki ama asla el kaldırmazdı bana. Yine de korkuyordum işte. Başımı dizime koymuş düşünürken kapının açılmasıyla başımı kaldırıp gelen abimi gördüm. Hızla yataktan kalktım. "Abi"