Ingewikkelde liefde

8

Het is vandaag maandag de eerste dag van school. Ik heb er eigenlijk best veel zin in. Ik ben gisteren pas laat thuis gekomen, dus heb nog niemand gezien. Ik heb Vincent geprobeerd te bereiken, maar iedere keer als ik belde nam hij niet op of als ik heb een appje stuurde kreeg ik geen reactie. Ook op vakantie stuurde hij niks terug. Sinds hij op vakantie naar Groningen is geweest heb ik niks meer van hem gehoord.

Ik loop de school binnen. De school is niet veranderd. De muren zijn nog het zelfde en alles staat nog op de zelfde plaats als voor de vakantie. Ik kijk rond in de hoop iemand te zien die ik ken. Als ik bijna een heel rondje heb gedraaid zie ik haar staan. Met een glimlach op mijn gezicht ren in naar haar toe. Als ik bijna bij haar ben ziet ze mij ook en vormt er een glimlach op haar gezicht. Ik geef haar een knuffel alsof ik haar in geen eeuwen meer heb gezien. 'Ik heb je zo gemist.' Zeg ik tegen mijn beste vriendin. 'Ik jou ook.' Zegt ze. 'Laat me eens naar je kijken.' Ik doe even een stap achteruit zodat ze me beter kan zien. 'Ohmygosh, je bent zo bruin. En je ziet er echt super leuk uit!' Zegt ze opgewonden. 'Dankje, maar jij dan. Je bent niet eens op vakantie geweest en je bent super bruin.' Er verschijnt een nog grotere glimlach op haar gezicht. 'Ik ben ook heel vaak naar het strand geweest. Ik heb super vaak met Dillen gezwommen. Oh Ellen, het was echt de perfectste vakantie ooit!' Vrolijk draait ze een rondje om me heen. 'Hoe was jou vakantie eigenlijk?' Vraagt ze. 'Het was echt een super leuke vakantie. Ik heb veel gedaan met Vincent. En op vakantie in Italië was er een jongen op de camping waar ik bevriend mee ben geraakt. Hij is zo aardig. We hebben hele dagen gezwommen, super vaak ijsjes gegeten en we hebben over van alles en nog wat gepraat. Het was echt een super vakantie.'

'En hoe gaat het tussen jou en Vincent?'

'Uh, nou ik weet het niet precies. Ik heb hem bijna een week niet gesproken eigenlijk.'

'Oh, hoezo?' Vraagt ze voorzichtig.

'Ik weet niet. Ik heb hem gebeld en appjes gestuurd maar ik kreeg geen antwoord.' Nu ik het eindelijk tegen iemand heb gezegd valt er een last van mijn schouders. Ik zit echt al dagen lang in mijn hoofd te bedenken waarom hij niet reageert, maar ik heb nog steeds een goede verklaring er voor.

'Misschien is er iets gebeurd of ik zijn mobiel kapot of zo.' Probeert Sofie me een beetje op te vrolijken.

'Ja, ik weet het niet precies , maar ik zie hem straks wel op school dus vraag het dan gewoon aan hem.' Met de gedachten dat ik hem straks weer zie krijg ik spontaan vlinders in mijn buik en ik voel dat ik een beetje moet blozen. Ik heb hem echt gemist en hij zal er vast wel een goede reden voor hebben dat hij niet heeft gereageerd. Met die gedachten word ik al wat vrolijker. Als de bel gaat ga ik samen met Sofie naar ons lokaal.