Ingewikkelde liefde

12

'Het was echt super gezellig! Volgende keer kom ik naar jou toe goed?' Vraag ik aan Jay.

'Deal,' Hij heeft een mysterieuze blik in zijn ogen. 'misschien stel ik je wel voor aan Nicole.' Ik kijk hem met grote ogen aan. Dat meent ie niet! Ik kan nu al niet wachten tot we eindelijk weer gaan afspreken. Ik geeft hem een knuffel. 'Ik kan niet wachten!' Schreeuw ik bijna. De trein komt aan gereden en ik maak me los van de knuffel. Jay loop naar de trein. Voordat hij instapt draait hij zich nog om. 'Doei.' Zegt hij. 'Ciao.'

Als ik terug kom van het station pak ik mijn mobiel. Ik heb zes gemiste oproepen van Sofie. Waarom heeft ze gebeld? Straks ik er iets met haar gebeurd. Zo snel als ik kan bel ik haar terug. Na drie keer overgaan neemt ze op. 'Sofie wat is er? Ik zag dat je zes keer hebt gebeld.' Zeg ik voordat ze ook maar iets kan zeggen. Ze is een tijdje stil. Het enigste geluid dat ik hoor is gesnif en haar onregelmatige ademhaling. 'Sofie?' Het blijft nog een tijdje stil voordat ze eindelijk begint te praten.

'H-hij ligt in he-het ziekenh-huis.' Weet ze uit te kunnen brengen.

'Wie ligt in het ziekenhuis?'

'D-dillen.' Wat? Dillen ligt in het ziekenhuis? Waarom?

'Waar ben je nu?'

'In h-het ziekenh-huis.'

'Ik kom er meteen aan.' Na die woorden hang ik de telefoon op en ga zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.

Elk stoplicht heb ik tegen. Als het stoplicht weer groen ik race ik weer verder tot het volgende stoplicht. Wacht daar weer en ga weer verder. De hele weg lang. Ugh ik word er gek van! Waarom kunnen de stoplichten niet voor één keer meezitten? En dan is het ziekenhuis ook nog 10 km van waar ik woon. Als ik na 40 minuten dan eindelijk aan kom bij het ziekenhuis ren ik naar binnen. In welke kamer ligt Dillen? Ik ren naar de receptie en vraag aan de vrouw naar welke kamer ik moet. De tijd lijkt zo sloom te gaan. Als ze na wat uren lijkt eindelijke de kamer heeft doorgegeven ren ik verder. Welke kant moet ik op? Op een bordje zie ik staan dat ik naar de tweede verdieping moet. Snel ren ik de trappen op. Als ik op de lift moet wachten duurt het nog langer. Als ik op de tweede verdieping ben volg ik de bordjes verder naar de kamer. Als ik dan eindelijk bij de juiste kamer kom stop ik met rennen. De deur van de kamer staat open. Langzaam en helemaal buiten adem loop ik naar binnen. Dillen ligt op een ziekenhuis bed met zijn ogen dicht. Sofie zit naast het bed en ligt met haar hooft op haar armen op het bed. Ik loop verder de kamer in en ga naast Sofie staan.

'Soof?' Sofie haalt haar hoofd van haar armen en kijkt me aan. Haar ogen zijn helemaal rood en haar wangen zijn nat van het huilen. Ze gaat staan en wilt wat zeggen totdat haar tranen weer komen. Ik sla mijn armen om haar heen en wieg haar in mijn armen. Hoelang we daar zo staan weet ik niet, maar na een tijdje wordt ze rustiger en stopt met huilen. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik zacht. Sofie maakt zich los en gaat weer op de stoel zitten.

'Oh Ellen, het was zo erg. Ik was op hem aan het wachten, omdat we hadden afgesproken. Ik zag hem aan komen fietsen. Bij het kruispunt kwam er een auto en gaf hem geen voorrang. Hij reed zo tegen hem op. Ik zag het allemaal gebeuren en ik kon niks doen. Ik stond daar maar hulpeloos toe te kijken.'

'Maar je kon er toch ook niks aan doen. Het is niet jou schuld dat het is gebeurd, het is de schuld van die automobilist.'

'Dat weet ik wel, maar toch. Ik stond daar maar in shock.'

'Hoe gaat het met hem?'

'De dokter zei dat hij een harde klap tegen zijn hoofd heeft gehad. Hij was bewusteloos, nu slaap hij en als hij wakker wordt dan gaat dat veel hoofdpijn opleveren. Verder heeft hij nog een gebroken been en arm.'

'Oh god, nou het is goed dat hij slaapt en dat het niet erger is.'

'Bedankt dat je bent gekomen.' Ze geeft me een klein glimlachje.

'Natuurlijk ben ik gekomen. Je weet toch dat ik er altijd voor je ben en ook voor Dillen. Ik kon je hier moeilijk in je eentje laten zitten. Het komt wel goed Soof, dat beloof ik je.'

_voice��w�mX3