Ingewikkelde liefde

9

Als ik de klas binnen kom is die nog best leeg. Nel ga ik achterin bij het raam zitten. Sofie en Dillen komen voor me zitten. Ik kijk de klas rond naar mijn klasgenoten. Iedereen ziet er uitgerust uit en een stuk bruiner. Ongerust blijf ik naar de deur kijken in de hoop dat Vincent ieder moment naar binnen komt lopen, maar helaas komt hij niet. Tot mijn grote ergernis komt Chelsea binnen gelopen. Wat kunnen we over Chelsea zeggen. Ze ik knap, populair, heeft een perfect lichaam en alle jongens willen haar. Laat ik maar zeggen dat ik niet de grootste fan van haar ben. Terwijl ze naar binnen loop kijk ze de klas rond en zoekt een plek op te zitten. Snel kijk ik rond in de hoop dat er ergens anders nog een plaats vrij is. Helaas, de enige vrije plek is naast mij. Ze loopt naar me toe en gaat naast me zitten. Meneer Beensma komt binnen gelopen en begint meteen met de les. Met een zucht kijk ik naar buiten. Waarom is Vincent niet op school? En waarom reageert hij niet gewoon als ik hem bel? Heel de dag blijven zulke vragen door mijn hoofd spoken.

Rustig douchen kan ik die avond ook niet. De vragen blijven maar steeds komen en gaan niet weg. Ik moet gewoon weten hoe het met hem is en wat er aan de hand is. Ik besluit die avond nog naar hem toe te gaan.

"Was dit wel een goed idee?" Vraag ik me af als ik voor zijn deur sta. Zijn moeder deed net de deur voor me open.  Ze zei dat hij heel de dag nog niet van zijn kamer is geweest. Twijfelend sta ik voor zijn deur. 'Moet je niet naar binnen?' Hoor ik een lief stemmetje zeggen. Ik draai me op en zie Mila. Nog steeds sta ik te twijfelen. Mila komt naast me staan. Voor ik het weet heeft ze op de deur geklopt en rent ze snel weg. Ik kijk haar met grote ogen na. Achter me hoor ik de deur van Vincent open gaan. 'Ellen?' Als ik me omdraai zie ik dat hij verbaast kijkt. Ik voel dat ik moet blozen en kijk snel naar de grond. 'Hey.' Zeg ik met een klein stemmetje. Een tijdje staan we daar en zeggen niks. 'Kom binnen.' Zegt hij dan. Voorzichtig loop ik naar binnen. De laatste keer dat ik hier was, was drie weken geleden. De kamer ziet er nog steeds het zelfde uit. Er liggen alleen wat meer kleren op de grond. 'Wat was je aan het doen?' Vraag ik.

'Ik luisterde naar muziek.'

'Oh.' Weer valt er een stilte.

'Waarom ben je hier Ellen?' Nu pas durf ik hem aan te kijken.

'Ik wilde weten hoe het met je gaat. Je was vandaag niet op school.'

'Uh, ja ik voelde me niet zo lekker.' Ik zie in zijn ogen dat het waar is, maar dat er ook iets anders is.

'Vincent wat is er? Waarom reageer je niet als ik bel?'

'Mijn mobiel is kapot.'  Ik kijk hem niet begrijpend aan.

'Waarom bel je dan niet met je huistelefoon?'

'Daar heb ik niet aan gedacht.' Ik voel dat ik boos begin te worden.

'Oké, maar je kon iets bedenken. Desnoods stuurde je me een e-mail. Ik heb al een week niks van je gehoord.'

'Luister, het spijt me oké.' Ik adem rustig in en uit.

'Nee, het spijt mij. Ik ben hier niet gekomen om ruzie te maken, maar omdat ik je wilde zien.'

'Het is goed. Ik had iets van me kunnen laten horen, maar ik ben er niet helemaal bij de laatste week.' Ik kijk hem niet begrijpend aan.

'Toen ik naar Groningen was kregen we een telefoontje van mijn oom. Hij vertelde dat mijn opa in het zieken huis lag. Hij was thuis ingezakt en meteen naar het zieken huis gebracht.' Hij stopt even een ademt diep in. 'Hij is vrijdag overleden.' Ik zie pijn in zijn ogen.

'Vincent waarom heb je dat niet gewoon gezegd?' Vraag ik met een zachte stem.

'Ik wilde er met niemand over praten. Ik kan gewoon niet geloven dat hij is overleden.' Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. 'Het is niet erg.' Zeg ik. We blijven zo een tijdje staan. Langzaam maak ik me los uit zijn greep. 'Wil je er over praten?' Vraag ik.

'Nee.'

'Wil je dat ik ga?'

'Nee, ik wil dat je blijft. Ik heb je nodig. Ik heb je zo erg gemist.' Hij geeft me een kus. Hij loopt naar zijn bed. 'Kom.' Zegt hij. Ik volg hem naar zijn bed. Hij gaat op het bed liggen en opent zijn armen. Ik ga ook op het bed liggen en kruip in zijn armen. Zo blijven we de hele avond liggen.