KAHRAMAN *teksting* ASKIDA!!

6.BÖLÜM

Televizyonun karşısında beklemek uykumu getirmişti, ablamın aniden salona girip ışığı yakmasıyla kan çanağına dönmüş gözlerimle beklentiyle baktım.

"Hadi kalk hastaneye gidiyoruz!" Hızlıca ayaklanıp yanına gittim.

"Bir haber mi var? Ece!! Kötü bir şey yok değil mi?" Hiçbir şey söylemedi.

"Git hazırlan iki dakikaya gelecek taksi." Derin bir nefes verdim.

Üzerime siyah bir kazak, altıma da siyah bir kot pantolon giyerek beyaz montumu da üzerime geçirdim, dağınık olann saçlarımı rahat bir topuz yaparak dağınıklığımı gizledim. Hazırdım.

Peki hastanede görebileceklerine hazır mısın?

Hayır, değildim...

Evden çıktığımızda soğuk havanın yüzüme çarpması bedenimi titretip, iyi gelmesi keşke kalbimdeki yangına da iyi gelseydi.

Ece dolu gözlerle camdan dışarıya bakıyordu taksiciye şehir hastanesine gideceğimizi söyleyip paranın fazlasını verdi.

"Babamın haberi var mı?"

"Seni biri mi aradı?"

"İyiler miymiş?" Art arda sıraladığım sorularım yüksek sesiyle kesildi.

"Kes sesini Ela!! Gidip göreceğiz işte! Sus tamam mı?! Sadece sus!" dedi sondaki 's' harfini uzatarak.

Dediğini yaptım ve hastaneye gelene kadar sessizleştim, hastanenin önünde indiğimizde arabadan koşarak indik, yoğun bakım ünitesinin önünde bekleyen bir grup asker vardı hepsine tek tek baktım.

Ama hiç biri Aslan değildi.

İçeridekinin o olma ihtimali ise kaldıramayacağım bir şeydi.

Ablam sevgilisi Emre'ye sarıldığında gözleri dolan bendim, kalbim öyle acıyordu ki sanki biri kalbimi avuçlarına almış ve sıkıyormuş gibiydi.

Hastane duvarının kenarına çöktüm, ablam bana teselli verme gereğinde bile bulunmadı.

Kendi kendime bir şarkı mırıldanmaya başladım.

Güldürmeyen, ağlatmayan
Sinsi bir ok
Öldürmeyen
Çaresi yok
Bu yaranın
Kimde kalır kabukları...

Omuzuma dokuna el ile kafamı kaldırdığımda yüzü simisiyah olmuş, gözleri kanlanmış, kafasındaki kaskı bile çıkarmaya bile vakit bulamayan bu askeri o yüzündeki çarpık gülümsemeden tanıdım.

"Senin sesin bu kadar güzel miydi albay kızı?"

Kollarımı boynuna doladığımda kafamı omuzuna gömdüm hıçkırıklarım, gülüşlerime karışıyordu. Elleri belime dolandı kafasındaki kaskı çıkarıp alnımı alnına yasladım.

"Burdasın değil mi? Ben hayal görmüyorum?" Saçlarıma minik bir öpücük bıraktı, gülümsedim.

"Buradayım, iyiyim." Gamzesinden öptüm.

"Sen yanımda olduğun sürece ben hep iyi olacağım."

... 🥺

Gözlerimi araladığımda bir hastane odasındaydım, korkuyla doğrulup etrafıma bakındım. Koltukta uyuyan ablam dışında kimse yoktu.

Ne yani hepsi rüya mıydı?

"ABLAA!" diyerek cırladığımda irlilerek kalktı. Uykulu sesiyle, "Uyandın mı?" diye sordu.

"Ne oldu? Aslan iyi mi?" Ofladı.

"Hatırlamıyor musun?" Kafamı iki yana salladım.

"Sana su getiren askere bir anda sarılıp ağlamaya başlamışsın. Daha sonra da bayıldığın için seni odaya alıp serum verdiler."

"Aslan?" dedim bir kez daha.

Neden bu soruma cevap vermiyordu?

Ölmüş müydü?

"Abla..." dedim fısıltıyla. "Lütfen cevap ver, bilmek istiyorum..." dediğimde ağırca yutkundu.

"Yaşıyor mu?" dedim korkarak.

Derin bir nefes verdi, gözlerini kapatıp cümlelerini topladı ya da kendine vakit kazandırdı bilemiyorum.

Şu an tek önemsediğim onun hayatta olmasıydı.

Nefes aldığını bilmekti.

O yoğun bakımda bile olsa sevinecek derecedeydim.

Aşk, canımızı böyle yakar mıydı?

Aşk, sevdiğin için kendinden canını verebilecek cesarete sahip olmak mıydı?

Aşk, sevdiğin zarar gördüğünde nefes almayı bile kendine haram olarak görmek miydi?

"Yoğun bakımda,"dedi sonunda. "Durumu iyi ama doktor ağır hasar aldığını söyledi, yani o masadan kalkabilme ihtimali %30..." Alt dudağımı dişledim.

Ağlayamazdım!

Aslan o yüzde otuz ihtimali gerçekleştirip ağlamam için omuzunu bana feda edecekti.

Ama oradan çıkıp bana gelecekti.

Gitmek için çok erken değil miydi?

~~~~~~~~

Bölümü umarım beğenirsiniz:)

Oy vermeyi yorum yapmayı unutmayın.

Hoşçakalın 💓☺️💖