Wolfheart, Lydia Fight For Life (Zomer 2015)

Naar Huis

Ik liep een beetje mank naar huis. Mijn rug was alleen maar meer pijn gaan doen. Teardrop liep achter me aan. Het was nog middag. Je zag buiten allemaal kinderen voetballen en tikkertje spelen. Ook de slecht verstopte kinderen kon je zien, dus waarschijnlijk werd er ook verstoppertje gespeeld. Sommige kinderen keken op toen ze me zagen. Ze hadden me vanochtend zien wegrennen, of ze hadden gezien hoe ik de conrector had gevloerd. Of... Ze hadden gezien hoe ik een paar klappen kreeg. Ik werd ineens heel angstig. Als mijn vader thuis opendeed viel er niet te onderhandelen en zou hij me meppen waar Teardrop bij stond. En het is maar de vraag of Teardrop me zou helpen. Teardrop kwam naast me lopen. Ze was 10 jaar ouder dan mij, 24. Ik probeerde me te ontspannen. Teardrop straalde weer kalmte uit. En daarbij kon ik me prima ontspannen. Helaas zat mijn rug me een beetje in de weg en bleef ik raar lopen om de pijn te verminderen. Teardrop merkte het op, dat zag ik aan hoe ze naar me keek. Maar ze negeerde het ook. Ze negeerde hoe ik liep. ik zag het buurmeisje dat ik vanochtend ook zag verbaasd kijken. Vol bewondering. Het buurmeisje heette Nylah. Ze was 13 jaar oud en zat in de eerste. Ik zit in de tweede. Nylah was een erg opstandig typ. Maar sinds ze was geslagen door de conrector hield ze zich gedeisd. Nylah wist niks van mij als wolf, alleen Cameron en mijn pleegouders wisten het, ik heb mijn echte ouders nooit gekend. Nylah rende op me af. 'gaat het wel goed met je Lydia? Heeft die vrouw je geslagen?' Nylah wees naar Teardrop. Ik was niet van plan Teardropte verlinken. Daarbij zou ik mijn wolvenleven in gevaar brengen... 'nee Nylah. Dat komt door de conrector, ik rende het bos in en deze onbekende vrouw brengt me weer naar huis.' Het klopte voor geen eene moer, Nylah had mijn rug gelukkig niet gezien. Anders had ze me zeker niet geloofd. Teardrop knikte en liep verder, ik hinkte achter haar aan.

Teardrop drukte op de deurbel. Ze hield me stevig bij mijn pols vast om te voorkomen dat ik weg zou rennen. Ik zou nu sowieso niet wegrennen. Als ik weg zou rennen zou Teardrop me binnen drie seconden op de grond gedrukt hebben. En dan zou ze me nog een keer slaan. Mijn pleegvader maakte de deur open. 'Lydia!'schreeuwde hij verontwaardigd. Hij greep mij bij mijn arm en drukte me tegen de grond. Teardrop reageerde heel snel en legde mijn pleegvader ook plat op de grond. Ik lag nog steeds. Aan Teardrop's blik kon ik zien dat ik niet op moest staan. 'laat mij het uitleggen' zei ze zacht. Teardrop legde mijn pleegvader uit dat ik al gestraft was, en dat meer straf niet nodig was. Misschien wat huisarrest, maar meer niet. Mijn pleegvader stond op. Ik ging ook voorzichtig staan. Mijn pleegvader ging akkoord, dit keer zou hij niks doen. Teardrop moest weer terug naar het bos, ze nam afscheid van me en deed de deur dicht. Mijn pleegvader keek me aan. 'Sorry pap' 'Ga jij maar slapen. Geen eten vandaag. Morgenochtend weer!' Het was nog maar 16:00. Toch ging ik zonder mokken naar boven. Ik kon wel wat rust gebruiken. Nou ja, mijn rug, kon de rust wel gebruiken. ik poetste mijn tanden en ging in bed liggen. Ik had al gauw door dat op mijn rug liggen vrij pijnlijk was. Daarom ging ik op mijn linkerzij liggen. Na een tijdje wilde ik toch omdraaien. Hoe voorzichtig ik ook deed. Mijn rug bleef pijn doen. Ik was doodmoe en viel gewoon in slaap. De volgende dag is de pijn hopelijk verdwenen.