AMARA

KAN GECESİ

Selam güzellerim...
Size böyle seslenmeyi o kadar çok seviyorum ki. Ve birde çok özlemişim.

Evet. YENİDEN BAŞLIYORUZ.
Eminim ki hepinizin aklında çok soru vardır.
"Neden yeniden başlıyoruz?" Gibi.
Nedeni tamamen benimle alakalı.
Benim kafamda kurduğum kurgu ile yazdığım kurgu bambaşka oldu.
Nasıl oldu bende bilmiyorum kabsksbsk
Ve bu yüzden ağır ve abartılı bir anlatım ile tekrardan başlıyoruz...

Öncesinde;
Bu kitap, hiç bir kitapla bağlantılı değildir!

Kurgu tamamen bana aittir!

Diğer kitaplar ile benzer sahneler olabilir. Eğer o kitabı okuduysam evet kopya çektim derim. Okumadıysam bunu bir iftira olarak sayarım!

Kitapta şiddet içeren taraflar olabilir. Ama kuma vs berdel yoktur!

Bir bilgisayar ile yazmıyorum. Telefon ile elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Bu yüzden de her satırda benim yorumlarımı da görebilirsiniz!

Kimi zaman güleceğimiz, kimi zaman üzüleceğimiz bir kitap olacaktır. Destekleriniz için şimdiden teşekkürler...
Çokça 🤍😚

(Diğer kitaplarımı da okumak isterseniz profilime göz atmanızı şiddetle tavsiye ederim.)

♤♤♤

(Yazarın anlatımıyla)

Bir damla gözyaşı...

Bir damla kan...

Sessizlik...

Acı...

Evlat...

Aşk...

Bazı cümleler tamamlanmaz. Çünkü yarım bırakılmak zorunda kalınırlar.

Veya susturuluruz.

Dolunayın, Urfa'nın hiç olmadığı kadar soğuk bir gecesine ağıt yaktığı bir kış gecesiydi.

Yıldızlar yoktu. Tek bir yıldız vardı. Oda Kutup yıldızıydı.
Ama bu gece Kutup yıldızı bile Amara'ya yol göstermemişti.

Henüz sekiz yaşındaydı Amara. Küçük ayakları çıplaktı. Ayağına batan taşlar canını acıtıyordu. Ama duramazdı.
Durursa canı yanacaktı. Bunu biliyordu.

Koştu. Koşabildiği kadar hızlı koştu. Ama küçük adımları ile ardındakinden kaçmak nafileydi.

"Anne! Baba!"

Annesine ve babasına olan seslenişi nafileydi. Duyamazdı onu kimse.

Bir anda kolundan yakalanıp arkaya doğru çekilince adımları durdu. Gözyaşları hunharca akmaya işte bu anda başladı.