Μια ζωή απ'την αρχή

42. Αντίσταση

Έφτασαν στο σπίτι και μετά από λίγο κάθισαν για φαγητό. Ο Ιάσωνας άδειασε το πιάτο του και πήγε κατευθείαν να παίξει με τα καινουρια του παιχνίδια και οι δυο ξαδερφες έφτιαξαν έναν καφέ και ένα τσάι και βγήκαν να καθίσουν στον κήπο, στο κρυφό σημείο που πήγαιναν από όταν ήταν πιο νέες, εκεί που ήταν η κρεμαστή κούνια, πίσω από τα κυπαρίσσια. Η Ελένη είχε υποψιαστεί ότι τα ξαναβρήκαν με τον Στέφανο αλλά με την ξαδέρφη της ποτέ δεν ήταν σίγουρη. Κάθισαν και οι δυο πάνω στην κούνια και άρχισαν να κουνιούνται ελαφρά. 

Λοιπόν; Τι έγινε; ρώτησε η Ελένη. 

Με ποιο πράγμα; 

Με την τιμή του γάλακτος. Θα πέσει τελικά, τι λέει ο Στέφανος; 

Ε; 

Α, καλά, πάω να φύγω, εσυ είσαι στον κόσμο σου. 

Έλα, κάτσε, κάτσε σε παρακαλω. Ναι, είμαι στον κόσμο μου λίγο...Ελένη; 

Ναι; 

Τα ξαναβρήκαμε με τον Στέφανο. 

Ανάσταση! είπε η Ελένη και ξεφύσησε με ανακούφιση. Το είχα καταλάβει, μόνο όταν είστε καλά γυαλίζουν τα μάτια σου, όταν είστε καλά και όταν είστε...ανάσκελα! είπε η Ελένη και άρχισε να γελάει. 

Ελένη! Πάψε! καταντράπηκε η Μαριέτα και με κόκκινα μάγουλα κοίταξε το χώμα. 

Για πες; Τι έγινε; 

Πήγαμε να μιλήσουμε και νόμιζε ότι το παιδί ήταν του Γιωργη. Ήταν πολύ πικραμένος Ελένη, νόμιζε ότι τον πρόδωσα, ότι γι'αυτο του είπα να χωρίσουμε επειδή ήμουν έγκυος. Το πιστεύεις ότι έκλαιγε;

Φυσικά και το πιστεύω, ο Στέφανος είναι πολύ συναισθηματικός, όχι σαν εσένα που βάζεις το κεφάλι κάτω και δεν ακούς κανέναν. 

Κάνω εγω τέτοια; 

Ε, τα κάνεις, είσαι λίγο απόλυτη κάποιες φορές, ακόμη και αν πρόκειται για τον Στέφανο. Ενώ εκείνος για σένα λιώνει, δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά. 

Εγώ δε λιώνω μωρε Ελένη; Πώς είμαι τόσες μέρες; Επειδή του είπα να μείνουμε μακριά, νομίζεις το ήθελα; Ή το άντεχα; Αλλά τι να κάνω, είμαι σε ένα λαβύρινθο χωρίς έξοδο, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Και αν δεν μας είχε σχεδόν σκοτώσει εκείνος ο άνθρωπος σήμερα δεν θα του το έλεγα μάλλον. 

Βλέπεις; Γι'αυτό σου λέω ότι είσαι απόλυτη, ο Στέφανος δεν θα άντεχε ποτέ να σου κάνει κάτι τέτοιο. 

Τέλος πάντων, δεν άντεξα να τον βλέπω έτσι, να κλαίει και να νομίζει ότι τον πρόδωσε η γυναίκα που αγαπάει, τέτοιο βάρος δεν το αντέχω. Του το είπα λοιπόν.