"PRZEPROWADZKA" (Miraculous Gabenath)

Rozdział II

W międzyczasie Gabriel zadzwonił do syna, który siedział w szkole i myślał o tym wszystkim co się wcześniej wydarzyło.
-A-Adrien... - jego głos drżał.
-Wiem, tato... - chłopak wyprzedził go z odpowiedzią. - Biedronka i Czarny Kot już mnie poinformowali.
Nastała chwila milczenia.
-Wiem, że już skończyłeś lekcje. Ja i Nathalie powinniśmy Cię teraz odebrać, ale plany się trochę zmieniły. Nathalie źle się poczuła i idę jej coś kupić do jedzenia. Spotkajmy się w piekarni rodziców Marinette.
-Dobrze, tato.
Przez tą rozmowę kobieta czuła się jeszcze bardziej niezręcznie. Adrien wracał pierwszy raz ze szkoły pieszo i to w towarzystwie swojej przyjaciółki, której po drodze opowiedział całą sytuację. Jako, iż Nathalie i Gabriel mieli do pokonania nieco dłuższą trasę ostatecznie cała czwórka spotkała się w piekarni. Zaledwie Gabriel zdążył się przywitać z rodzicami dziewczyny, kiedy jego syn i Marinette weszli do środka. Chłopak od razu rzucił się w ramiona asystentki, która z trudem starała się powstrzymać łzy.
-Nathalie! - Adrien mocniej wtulił się w jej objęcia.
-Nie martw się Adrien. Wszystko będzie dobrze. - powiedziała, choć sama wątpiła w swoje słowa. Gabriel głęboko westchnął.
-Witam Panie Agreste. Co Pana do nas sprowadza? - spytała Sabine. - W końcu nie na co dzień widujemy u nas w piekarni tak ważne osobistości.
-Cóż... - odparł zmieszany Gabriel. - powiedzmy, że pewne... komplikacje... tak czy inaczej poproszę tamtą drożdżówkę.
Sabine podała projektantowi wypiek, a ten wręczył go Nathalie. Jednak ona zamiast go zjeść przełamała drożdżówkę na trzy części i rozdzieliła między siebie, Gabriela i Adriena.
-Nathalie. Wiem, że chcesz dobrze, ale Ty potrzebujesz jedzenia bardziej niż ja. - mówiąc to próbował oddać jej swoją porcję, jednak ona zmarszczyła tylko brwi i odrzekła:
-Jeśli tego nie zjesz, to ja też nic nie zjem. Wszyscy potrzebujemy jedzenia tak samo.
Gabriel chciał zaprotestować, ale widząc zdecydowanie na twarzy swojej asystentki, wiedział, że i tak ta nie zmieni zdania, więc zjedli wszyscy troje.
-Panie Agreste, czy stało się coś złego? - spytała przejęta Sabine. Jednak zanim Gabriel zdążył cokolwiek odpowiedzieć Marinette wpadła za ladę i odprowadziła rodziców na bok, opowiadając im o całej sytuacji.
-Och, Tom, to okropne! - stwierdziła kobieta. - Musimy im jakoś pomóc.
-Masz rację, kochanie. - odparł jej mąż. - Zaproponujmy im wsparcie.
-Tak. - zgodziła się Marinette.
-Emm, Panie Agreste - zaczęła Sabine. - Ja oraz moja rodzina jesteśmy świadomi sytuacji, w której się znaleźliście i postanowiliśmy zaoferować Wam pomoc. Możecie u nas zamieszkać, dopóki nie staniecie na nogi.
Gabriela zatkało.
-A-Ale... my-my nie możemy... nie możemy za darmo u Was mieszkać... to niesprawiedliwe... nie możecie nas utrzymywać.
-Panie Agreste - teraz odezwał się Tom - trzeba sobie nawzajem pomagać. Nie macie ani jedzenia, ani dachu nad głową. Jeśli zostaniecie u nas na jakiś czas to nie stanie się nic złego. Nam to nie przeszkadza. Na spokojnie poszukacie sobie jakiejś pracy i domu i kiedy będziecie w stanie sami o siebie zadbać wtedy nas opuścicie. Swoją drogą myślę, że Adrien i Marinette nie będą mieli nic przeciwko mieszkaniu razem przez jakiś czas. - tu Tom mrugnął do córki. Marinette się zaczerwieniła, a Adrien odparł z uśmiechem:
-Pewnie, że nie.
-Hm... sam nie wiem. - zastanowił się Gabriel.
-Proszę, tato. Zgódź się. - nalegał syn. Projektant popatrzył na Nathalie i spytał:
-A co Ty o tym sądzisz?
-Ja? A mamy jakieś inne rozwiązanie?
Gabriel westchnął. W końcu po wielu namowach zgodził się.

Od teraz mieszkali w szóstkę, co nie zawsze było łatwe. W końcu życie w małym mieszkanku wcale nie przypominało mieszkania w ogromnej rezydencji. Małe pomieszczenia, dzielenie się jedną łazienką i zwyczajne warunki, do których najtrudniej było się przyzwyczaić Gabrielowi nauczonego żyć od dawna w luksusie. Nathalie i Adrien szybko się zaklimatyzowali, jednak projektantowi zajęło to nieco więcej czasu. Początkowo na wszystko narzekał, choć równocześnie był ogromnie wdzięczny za udzielone wsparcie.