Ja ciebie też, Alex

Rozdział 2

Kiedy weszłam do mieszkania Emmy był już późny wieczór.

Usiadłyśmy przy wyspie w kuchni i zaczęłam moją długą i nużącą opowieść o moim związku z Willem.

- Myślę, że zrobiłaś to co powinnaś już dawno. – Skwitowała moją wypowiedź Emma łapiąc mnie za ramię.

Po chwili ciszy postanowiłam rozluźnić atmosferę i kontynuowałam moją opowieść o tym co wydarzyło się w restauracji.

Emma usłyszawszy zdanie „ musiałam wyrzucić naleśniki" natychmiast zerwała się z krzesła by zdjąć z blatu talerz świeżutkich pancakesów. Postawiła go na wyspie a ja jeszcze przez kilka minut wpatrywałam się w talerz zanim Emma zapytała:

- Z czym chcesz?

- A co masz? – odparłam nie odrywając wzroku od talerza

- A na co masz ochotę?

Westchnęłam i odparłam:

- A masz syrop klonowy?

Emma bez odpowiedzi wstała i wzięła z blatu butelkę wypełnioną złotym płynem.

Odłożyła kilka naleśników na oddzielny talerz i oblała je syropem klonowym.

Zaczęłyśmy jeść. Kiedy nagle Emma zapytała:

- A ten chłopak z restauracji? Czemu tak od niego uciekłaś? Wydawał się fajny.

- Przypominam, że jestem po zerwaniu. Nie mam ochoty na kolejny problem. – odparłam.

- A może to rozwiązanie problemu? – Emma jak zawsze nie dawała za wygraną.

Nic nie odpowiedziałam tylko zajęłam się naleśnikami.

Niedługo po zjedzeniu położyłyśmy się spać.

Obudziłam się około 5 rano. Kiedy jeszcze byłam z Willem często tak wstawałam by chociaż przez chwilę z nim pobyć. Wstałam z łóżka, w którym spałam razem z Emmą i poszłam do salonu.

Usiadłam na kanapie i objęłam rękami kolana. Zaczęłam płakać i rozpamiętywać wszystkie wspólne chwile z Willem. Było ich wyjątkowo mało ale te, które już miały miejsce były naprawdę piękne i zapadające w pamięć. Pooglądałam również nasze wspólne zdjęcia. Po około godzinie wróciłam do łóżka. Później obudziłam się około 12. Emmy już nie było obok. Wstałam i poszłam do kuchni. Emma stała przy płycie indukcyjnej i smażyła jajecznicę.

Gdy mnie zobaczyła uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:

- Usiądź sobie. Już prawie skończyłam, zaraz Ci nałożę.

- Dzięki – odparłam odwzajemniając uśmiech.

Usiadłam przy stole. Dookoła unosił się zapach jajecznicy, który wzmagał mój apetyt.

Po niedługiej chwili przed moimi oczami pojawił się talerz z pysznie wyglądającymi smażonymi jajkami.

Sobota minęła mi na nauce do LEK-u oraz pomaganiu Emmie w sprzątaniu.

W niedzielę wstałam (wstałam?! Zwlekłam się z łóżka!) dopiero późnym południem, czyli około 14. A to wszystko przez wczorajszą naukę do późna.

- Widzę, że księżniczka raczyła podnieść się z łóżka – rzekła prześmiewczo Emma zobaczywszy mnie wychodzącą z sypialni.

Nic nie odpowiedziałam tylko głośno ziewnęłam i usiadłam przy stole.

Emma usiadła naprzeciwko i powiedziała:

- Zjesz coś?

- Może. – odparłam niechętnie

- Chcesz kanapkę? – Spytała Emma

Westchnęłam. Nie byłam głodna tylko okropnie zaspana. Mimo to, kiwnęłam twierdząco głową.

- To sobie zrób – stwierdziła wskazując brodą na lodówkę.

- Dzięki, za nic – odparłam i podeszłam do lodówki, by wyjąć z niej ser i masło.

- Na którą idziesz do kościoła? – spytała Emma po chwili.

- A ty? – odparłam smarując bułkę masłem

- Ja już byłam. Rano

-Oki. Ja pewnie pójdę na 16.

- Mhm.

Wzięłam talerz z kanapkami i powiedziałam:

-Idę się uczyć – Zabrałam kanapki do naszego pokoju, usiadłam przy biurku i otworzyłam książkę.

Godzinę później zaczęłam szykować się do kościoła.

Założyłam wrzosową sukienkę z bufiastymi rękawami i beżowe buty na obcasie a do uszu włożyłam bardzo małe złote kolczyki kółka.

Wyszłam z mieszkania i poszłam w stronę kościoła. Jest naprawdę ciepło. Słońce świeci i jest bardzo przyjemnie.

W trakcie mszy nie mogłam przestać myśleć o Willu. Niedziela była jedynym dniem, który zawsze spędzaliśmy razem m.in. idąc do kościoła (zawsze chodziliśmy na 16) ale również chodziliśmy na lody i na spacer. Prawie się rozpłakałam myśląc o tym. Rozglądałam się dookoła w poszukiwaniu Willa, ale nigdzie nie mogłam go dostrzec.

Gdy msza się skończyła wyszłam z kościoła i szłam w stronę domu gdy nagle usłyszałam cichy dźwięk upadania kawałka metalu na ziemię. Instynktownie dotknęłam ucha. Nie poczułam nic poza skórą. Szybko się pochyliłam i zaczęłam szukać zguby. Gdy nagle usłyszałam męski głos:

- Tego szukasz?

Podniosłam głowę, obok stał znajomo wyglądający chłopak z wyciągniętą ręką, w której trzymał kolczyk.

- Tak. Bardzo dziękuję – odparłam odbierając biżuterię z jego dłoni.

Wstałam i przyjrzałam się jego uśmiechniętej twarzy. Kogoś mi przypominał, ale jeszcze nie wiedziałam kogo.

- Nie zdążyłem się przedstawić. Alex – powiedział podając mi prawą rękę

Przypomniałam sobie chłopaka z restauracji. Rzeczywiście. Nie przedstawiliśmy się.

Wyciągnęłam rękę i odparłam:

- Olivia.

- Miło Cię poznać – odrzekł uśmiechając się szeroko.

Odwzajemniłam uśmiech i przyjrzałam się mężczyźnie.

Przystojny i wysoki chłopak ubrany był w elegancki smoking. Miał ładnie ułożone czarne włosy i świeży zarost.

Spojrzałam w jego śliczne niebieskie oczy. Chyba zauważył, że mu się przyglądam bo lekko się zaczerwienił.

- Też wracasz z kościoła? – zapytał przerywając niezręczną ciszę.

- Tak – odpowiedziałam uśmiechając się

- Może następnym razem pójdziemy razem? – Zaproponował Alex

- Jasne – odparłam

- Muszę już iść – powiedziałam po kilku minutach i szybkim krokiem wróciłam do domu.

Weszłam do mieszkania i od razu zaczęłam opowiadać Emmie o Alexie.

Dawno nie widziałam żeby tak się cieszyła. Zaczęłyśmy szukać go na fejsie ale bezskutecznie.

Gdy entuzjazm nam trochę zszedł poszłyśmy się uczyć.