O odadan çıktıktan sonra profesörümün ne demek istediğini merak ettim ama kafa yormaya vakit bulamadan saate baktım ve dersin başlamasına 5 dakika olduğunu görünce hızlıca ders alanına doğru adımladım. Tam vaktinde sınıfa girdiğimde Chiara nın da orda olup beni beklediğini gördüm ve yanına adımlamaya başladım. Tam oturduğumda Bay Silvestri sınıfa girdi ve sesler fısıldaşmalara döndü.
Kızlara baktığımda nerdeyse hepsi profesöre bakıp gülümsüyordu. Bu aniden canımı sıktı o anda dönüp ona baktım ve onun da bana baktığını gördüm. Bu aniden gerilmeme sebep oldu ama kendimi hızlıca toplarlayıp gülümsedim. Karşılık olarak hafif bir tebessüm aldıktan sonra tekrar önüne döndü. O sırada Chiara sordu "Tüm gün nereleri gezdin derse son anda gelince kayboldun sandım"
Profesörümün yanında olduğumdan saati fark etmediğimi söylemek istemiyordum. Onun yerine "Evet dönüş yolunu bulmak için kayboldum" diyip gülümsedim.
"Sana benimle gelmeni söylemiştim aptal kız" diyip güldü. "Evet haklısın ama yine de son kısma kadar eğlenceliydi"
O sırada Bay Silvestri birkaç kez masaya vurarak dikkatleri topladı ve ders başladı.
"Merhaba arkadaşlar ben Dario Silvestri siz bana Bay Silvestri diyebilirsiniz. İlk ders için herkesi tanımak istiyorum o yüzden kendinizi anlatan bir tablo yapmanızı istiyorum. Bunun üstüne geliştirilmesi gereken yerlerde ben yardımcı olacağım. Tabloyu bitirmek için 3 saatiniz var dilediğiniz zaman başlayabilirsiniz."
dedikten sonra masasına yöneldi ve bilgisayarından birşeyler yapmaya başladı. Ne çizeceğimi düşünerek birkaç dakika bekledim ve aklıma gelen şeyle gülümseyip hızlıca boyaları almaya başladım.
Her zamanki tarzımdan farklı olarak daha aydınlık renkler aldım sonuçta eserlerimizi değil kendimizi anlatıyorduk. Kurşun bir kalemle çizimimin taslağını oluşturduğumda boynumun sol tarafında bir nefes hissettim. Arkama baktığımda profesörümü gördüm.
"Kafanda neler var küçük beksinski" Ona küçük bir tebessümle baktım "Bu sefer beksinski hayal kırıklığına uğrayabilir eserlerim öyle olsa da kendim o kadar da ürkütücü değilim" Profesörüm bu sözlerime gülümsedi "Buraya neden geldiğini göster herkese" sözleriyle gülümseyip önüme döndüm ve yaptığım işe konsantre olmaya devam ettim. Ara sıra profesörüm arkama geçip ne yaptığımı izlemeye devam etti ve aradan 3 saat geçtiğinde neredeyse herşey bitmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Evet arkadaşlar süreniz doldu. Çiziminin üstüne ismini ve soy ismini yazan çıkabilir. Sonraki derste resimlerinizi değerlendireceğiz"
Son kez yüzüne baktıktan sonra Chiara ile sınıftan çıktık ve açık alana doğru yürümeye başladık. "Sen delisin. 3 saatte öyle birşey çizmeyi nasıl başardın hemen söyle"
Söyledikleri üzerine küçük bir kahkaha attım. "Elim alıştı sanırım asıl zor olan ne çizeceğimi bulmak ama kendimi anlatmak sanırım daha kolay geldi. Emin ol günlerce süren çizimlerim oluyor"
Dışarı çıktığımızda arkamdan birinin bana seslendiği duydum. "Bayan Riva. Beni takip edin"
Profesörümün beni çağırdığını duyduğumda Chiara meraklı gözlerle bana baktı. Bende ona bilmediğimi işaret edip profesörümün arkasından gitmeye başladım.
Tekrardan resimlerin olduğu sınıfa girince arkadan kapıyı kapattı bende o sırada masasına yaslanarak "neden buraya geldik Bay Silvestri" diye sordum. Yavaşça üzerime gelmeye başladı. Attığı her adımda nefesim daha da düzensizleşiyordu. Gerilmek? Heyecanlanmak? Belki de ikisi. Tam önümde durduğunda "Bana bu resimde ne anlatmak istediğini söyle" diyerek beni şaşırttı.
"Resimleri yarın derste değerlendireceğimizi sanıyordum profesör. Resimle ilgili özel olarak merak ettiğiniz birşey mi var yoksa" Profesörüm dediklerimi duymamış gibi daha sert bi şekilde "Bana bu resimde ne anlatmak istediğini söyle Carmen" dedi.
"Pekala neden bilmiyorum ama birden fazla yaşantım olduğunu düşünüyorum. Belki bi his belki bi dejavu bana bunları düşündürtüyor. İçimde bazen çelişen birden fazla ses oluyor. Yanlış anlama ikizler burcu değilim sadece bilmiyorum. Bence dünya bi kez yaşamak için yeterince büyük ve sanırım ben buna inanmak istemiyorum"
Söylediklerim sanki onu sinirlendirmiş gibiydi. Çünkü bir anda "Hiç değişmiyorsun değil mi. Lanet olsun hala aynı şey mi" diye bağırmasının başka bir açıklaması olamazdı.
"Ne demek istiyorsun. Ne zaman değişecekmişim" bu adam söylediği her sözle kafamı karıştırıyordu. "Reenkarnasyona ne kadar inanıyorsun. Sırf bunun olup olmadığını öğrenmek için kendini öldürür müsün. Söyle bana"
Bu adam delirmişmiydi. Gerçekten aptal bi teori yüzünden kendimi öldürebileceğimi mi düşünüyordu ayrıca ona neydi?
"Bakın Bay Silvestri. Dediklerinizden gerçekten birşey anlamıyorum fakat benden kendimi çizmemi istediniz. Bende size kendi içimde hissettiğim şeyleri çizdim. Eğer bunun yüzünden bana bağırıp çağırmayı hakkınız olarak görüyorsanız o sizin probleminiz. Ve hayır aptal bi teori yüzünden kendimi öldürücek kadar aptal değilim"
Dedikten sonra sinirle odadan çıktım. O sırada yeni bir dejavu vurdu. Ama bu bi his değildi sanki gerçekti.
"Aptallaşma Caterina. Reenkarnasyon sadece bi masal. Hayatını bi masala göre şekillendirmeyi kesip sadece şu an olduğun kişiyi kabullenip yaşasan olmaz mı!" "Ben ne dediğimi ve hissettiğimi biliyorum Dario. Sana bunu kanıtlamak için ölüp yeniden dirilmem gerekse de bunu yapacağım" Dario sinirle üstüme geldi. "Eğer senin ölmene izin vericeğimi düşünüyorsan beni hiç tanımamışsın demektir la mia bellissima figlia" Aniden girdiğim transtan çıktım ve son kez profesörüme dönüp hızlıca ordan uzaklaştım...
