Tablodaki Hayalet

0.9

"Carmen hadi ama tüm gün yataktan çıkmadın birazdan ders başlıyor"
Bıkkın bir nefes verdim
"İyi hissetmiyorum Chiara sen git"
Chiara en sonunda pes etmiş olacak ki odadan çıkıp gitti.

Dün Bay Silvestrinin dediği şeyler ve anımsadığım anlık bir görüntü ile kafamı o kadar bozmuştum ki ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum.
Bay Silvestriyi gördüm andan beri tanıdık gelen o ifadesi, odada gördüğüm tablolar ve o anı... Gerçekten olabilir miydi.

Reenkarnasyona inanıyordum fakat şu an ikinci yada belkide daha fazla olan yaşantımda olduğumu düşünmek bir kez daha sorgulamama neden oluyordu.
Eğer geçmiş yaşantımda da Bay Silvestrinin öğrencisiysem -ki normal öğrenci ve öğretmen ilişkisinden kesinlikte daha yakın görünüyorduk- ve tahminen şu an Bay Silvestri 30 lu yaşlarındaysa şu an en az 50 küsür yaşlarında olmalıydı.

Bu durumda beni ikinci bi çıkmaza sürüklüyordu.
Ben kendimi git gide daha da çıkmaza sürüklemeye devam ederken bir anda kapı açıldı. "Chiara gelmeyeceğimi söyledim beni rahat bırak" fakat Chiara herhangi bi yanıt vermedi. Başka birisi olabileceği korkusuyla doğrulduğumda karşımda profesörümi gördüm. Kesinlikle uygun giysiler içinde değildim fakat üstümü örtmek için herhangi bir hamlede bulunamayacak kadar şaşkındım.

Profesörüm başta bir sorun olup olmadığını anlamak istercesine yüzüme baktı.
Ardından bir sorun olmadığını anlamış olacak ki bakışlarını yüzümden ayırdı ve en bakmaması gereken yerlere doğru indirdi.
Ardından yaptığı şeyin farkına yeni varıyormuş gibi gözlerini kocaman açtı ve arkasını döndü.

"Üzgünüm ben arkadaşın kötü olduğunu söyleyince gelip bakmak istedim.
Ayrıca dün ki konuşmamız hakkında kafanı karıştırdığıma eminim o yüzden bazı şeyleri açıklamak istiyordum"

Nefessizce konuşmasını gülümsememe neden oldu. Gerilmişmiydi o.
Kalkıp görüş açısına girerek yüzüne baktım.
"Yani sanırım söylemek istediğin beni merak ettiğin. Söylesenize Bay Silvestri her öğrencinizi merak edip kapısını çalmadan odalarına dalarmısınız."

Profesörüm yüzümden başka bir yere bakmamaya özen göstererek sırıttı.
"Hayır, genelde başka yerlere dalmayı tercih ederim Bayan Riva. Sıradan öğrencilere ayıracak vaktim yok."

Bu sefer ben sırıttım
"Yani sıradan bir öğrenci olmadığımı mı ima ediyorsunuz"
Sözlerim üzerine birkaç saniye durdu ve cevabını düşündü.

"Öyle olmadığını biliyor olmasın Carmen.
Öyle olmadığını hissediyor ve anlıyor olmalısın. Yoksa hem sen hem de ben yanıldık demektir. Ve eğer ikimizde yanıldıysak benim daha fazla yaşamaya ihtiyacım yoktur." Sözleri beni derinden etkiledi ve o an hissettim.

Onu hissediyordum. Ondan hoşlanıyordum.
"Hissediyorum Dario" ona ismiyle seslenmem onun için damlayı taşıran son nokta olmuş olacak ki bir anda elini saçlarıma geçirip beni öpmeye başladı.
Birkaç saniye şaşkınlıktan dolayı tepki veremedim. O sırada beni hala öpmeye devam eden Dario dudaklarımı ısırarak fısıldadı. "Ağzını aç la mia bellezza. Karşılık ver" bu sözlerden sonra girdiğim transtan çıkıp karşılık vermeye başladım.

Beni belimden kaldırıp yatağa yatırdığında hala nefes vermeden öpüşmeye devam ediyorduk. Birkaç dakika sonra nefes vermek için ayrıldık. "Lütfen beni hatırladığını söyle Carmen. Beni hatırladığını duymaya ihtiyacım var" sözleri üzerine gerçekten de o gördüğüm anının doğru olduğunu ve birden fazla yaşamım olduğunu anladım.
Fakat onu hatırlamıyordum.

Zaten reenkarnasyon olan birinin geçmişini hatırlaması mümkün değildi yalnızca dejavular yaşayabilirdi. Bunu ona nasıl açıklayacağımı düşünürken sanırım ona olan bakışlarından anlamış olacak ki kafasını kafamın yanındaki yastığa gömdü ve büyük bir nefes verdi.

"Evet seni hissediyorum Dario, seni önceden beri tanıdığımı hissediyorum fakat seni hatırlamıyorum. Böyle birşey mümkün değil.
Ayrıca neyin mümkün olduğunu da anlamıyorum. Eğer ben reenkarnasyon geçirdiysem bu seni kaç yaşında yapar.
Nasıl böyle genç görünebiliyorsun. Hiçbir şey anlamıyorum ve bu beni öldürüyor. Lütfen yardım et Dario lütfen bu karmaşaya son ver ve bana siktiğimin açıklamasını yap."

Sözlerim üzerine yüzüme bakmaya devam etti ve hayal kırıklığına uğramış bir bakış attıktan sonra üzerimden hızlıca kalktı.
"Bu bir hataydı. Her şeyi unut, sen benim tanıdığım kişi değilsin ve asla olmayacaksın"
Sözleri kalbimi yaralarken onun tek yaptığı kapıdan dışarı çıkıp beni yalnız bırakmak oldu. Sanırım herşey başlamadan bitmişti.