Χορεύοντας με την σελήνη

Καημένε Ντιλ

Το μαύρο ήταν αναμφισβήτητα το χρώμα της. Μαύρο φόρεμα, μαύρο καλτσόν, μαύρες μπότες, μαύροι κύκλοι κάτω απ τα μάτια.... Τίποτα δεν έκανε αντίθεση πλέων, κανένα σχήμα οξύμωρο και καμιά διαφορά. Αν εξαιρέσουμε το χλομό της πρόσωπο, όλο το άλλο ήταν ένας τέλειος μαύρος συνδυασμός. Ένα διστακτικό, σχεδόν τρομοκρατημένο, χτύπημα ακούσθηκε στην πόρτα. Η Οκτάβια έκανε μία κίνηση να κουνήσει τα χείλη της άλλα αυτά παρέμεναν ακίνητα, μελανιασμένα, να σκουπίζουν σαν σφουγγάρια εδώ και δύο μέρες τα δάκρυα που ξεχείλιζαν απ τα πρησμένα της μάτια. Η πόρτα τελικά άνοιξε μόνη της και ο Ίαν μπήκε διστακτικά στο δωμάτιο.

-Θα φας πριγκίπισσα; Το φαγητό είναι έτοιμο και σε περιμένουμε.

Η Οκτάβια τον κοίταξε με ένα άδειο βλέμμα και έγνεψε αρνητικά. Το επιβλητικό και σκληραγωγημένο του στήθος φαινόταν μέσα απ το ελαφρός ανοιχτό του πουκάμισο ενώ οι άκρες του ήταν σφηνωμένες κάτω απ το καλό σιδερωμένο επίσημο παντελόνι του. Τα μάτια του λαμπερά όπως πάντα να αποτελούν το τέλειο ζευγάρι για το μεγάλο του χαμόγελο. Ενώ μιλούσε χάιδευε που και που το καλοχτενισμένο κεφάλι του. Μα καλά πως μπορούσε να είναι τόσο αναίσθητος; Πως μπορούσαν όλοι να είναι τόσο αναίσθητοι; Σήκωσε νευριασμένη το χέρι και του έγνεψε να φύγει. Την νευρίαζε άπειρα το παρουσιαστικό του εκείνη την στιγμή. Ο Ίαν υπάκουσε απογοητευμένος, έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαινε τίποτα όσο και να την πίεζαν.

~~~

Ο Ίαν μπορούσε να θυμηθεί αναλυτικά κάθε λεπτό τον τελευταίων δύο ημερών και αυτό τον τρομοκρατούσε ιδιαίτερα. Άραγε έπρεπε να πει στην Οκτάβια ποιος σκότωσε τον πολυαγαπημένο της Φρέντερικ ή αυτό θα την έκανε ακόμα χειρότερα; Όπως και να χει, το γεγονός ότι τώρα μπορούσε να γυρίσει σπίτι του και να πάρει έναν καλό υπνάκο τον έκανε τρισευτυχισμένο. Το μόνο που τον ανησυχούσε ήταν η απουσία του Ντιλ. Που μπορεί να είχε εξαφανιστεί ο αδερφός του; Αν είχε μπλέξει με κανέναν Ντέθενς; Ή ακόμα χειρότερα αν τον είχε πετύχει κάποιος κυνηγός όταν βρίσκονταν στην λυκίσια του μορφή; Κάθε εκδοχή είχε το δικό της ανατριχιαστικό κομμάτι.

-΄Ιαν! Ίαν χρειάζομαι την βοήθεια σου!

Έκπληκτος ο Ίαν είδε τον αδερφό του να τρέχει λαχανιασμένος προς το μέρος του. Μπορεί να μην είχε ιδέα τι του συνέβη άλλα αυτό το βλέμμα στα μάτια του ήταν το ίδιο που είχε και η Οκτάβια ,ήταν το ίδιο που είχαν οι περισσότεροι τις τελευταίες μέρες. Ένα βλέμμα φόβου, ενοχής, απορίας, γεμάτο αμφιβολίες για το μέλλον και αποστροφής για το παρελθόν.