Χορεύοντας με την σελήνη

Κράτα τον έλεγχο

Η Οκτάβια επεξεργάσθηκε για ακόμα μια φορά το μεγάλο κόκκινο εννιάρι που έκανε αντίθεση μη την μπλε φανέλα της. Κοίταξε για ακόμα μια φορά το ρολόι στο δωμάτιο της και ευχήθηκε να μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο για πάντα. 11:20 Το κουδούνι χτύπησε και ο ήχος ποιο δυνατός από ποτέ κόντευε να της σπάσει τα τύμπανα. Ξανακοίταξε το ρολόι με την ελπίδα ότι έστω για μία φορά η ευχή της θα έπιανε. Άδικα, ο χρόνος συνέχιζε αμείλικτος την πορεία του. Ακούσθηκαν βήματα στις σκάλες και ο ανατριχιαστικός ήχος της πόρτας που ανοίγει.

-Ουάου πριγκίπισσα..... δεν περίμενα να με υποδεχτείς......με το σουτιέν! Τι θα έλεγες να βάλεις την φανέλα σου και να πάμε στον αγώνα;

Η Οκτάβια τινάχτηκε σα να ξυπνούσε από λήθαργο και με μία απότομη κίνηση φόρεσε την φανέλα.

-Μήπως........λέω μήπως........είσαι λίγο αγχωμένη; Ξέρεις για το παιχνίδι..... την ..... πανσέληνο......

Η Οκτάβια κοίταξε αδιάφορα για ακόμα μια φορά το ρολόι και πήρε την τσάντα της απ την πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.

-Έλα θα αργήσουμε.

Ο Ίαν μπορούσε να καταλάβει πολύ καλά αυτό το δήθεν αδιάφορο βλέμμα που δικαιολογημένα είχε σήμερα η Οκτάβια.

~

Η Οκτάβια πίστευε ότι η πανσέληνος ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να τους συμβεί αλλά απ ότι φαίνεται ο μονόλογος του προπονητή πριν τον αγώνα την ξεπερνούσε κατά πολύ. Χασμουρητά πήγαιναν και έφερναν στην αίθουσα και δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί που να μην σκεφτεί έστω και λίγο την περίπτωση της αυτοκτονίας.

- Πάμε γερά ! Θα τους σκίσουμε! Δεν θα φύγουμε από δω μέσα πάρα μόνο νικητές!

-Μωρέ δεν πα να κάνεις και κατασκήνωση; Εγώ μόλις τελειώσει ο αγώνας την κάνω.

Ο κόουτς γύρισε με ένα δολοφονικό βλέμμα να ανακαλύψει τον ένοχο άλλα το μόνο που αντίκρισε ήταν 12 αγγελικά πρόσωπα να τον κοιτούν.

-Άντε πάμε για προθέρμανση!

Αφού ακούσθηκαν 12 αναστεναγμοί ανακούφισης αυτή την φορά, τα παιδιά βγήκαν έξω.

Η προθέρμανση ήταν βασανιστική για την Όκτάβια. Έτρεμε λες και είχε πάρκινσον και η μπάλα γλιστρούσε μέσα απ τα χέρια της κάθε φορά που της έδιναν πάσα.

-Πάνω απ όλα δεν έχεις καθόλου άνχος.......

Η ειρωνεία του Ίαν σίγουρα ήταν εντελώς ακατάλληλη εκείνη την στιγμή πράγμα που κατανόησε κι ο ίδιος μετά το κακιασμένο βλέμμα που του έριξε.