Χορεύοντας με την σελήνη

Το μενταγιόν

Το ρολόι στον τοίχο του δωματίου της έδειχνε ήδη εφτά. Εκτός το ότι ντρεπόταν άπειρα να τον συναντήσει μετά το προχθεσινό ραντεβού φοβόταν επίσης και τα μάτια της. Κι αν αυτή τη φορά δεν έβγαζε απλά γαλάζια λαμπερά μάτια αλλά και κυνόδοντες ή μεγάλα φονικά νύχια ή οτιδήποτε άλλο που θα αποτελούσε κίνδυνο για την ζωή του; Ήξερε ότι έπρεπε να ελέγχει τα συναισθήματά της αλλά όπως και να το κάνεις ήταν το αγόρι που της άρεζε από την έκτη δημοτικού. Όχι! Έπρεπε να πάει! Μία φορά ήταν, αρκετή δεν θα τον ξανάφηνε να περιμένει. Κοίταξε έξω. Είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. «Να πάρει!» θα φαινόταν τόσο γελοία με γυαλιά ηλίου.

-Που πάς έτσι ρε καρναβάλι; Είπε χασκογελώντας ο Μπέν μόλις την είδε να κατεβαίνει τις σκάλες.

-Εκεί που δεν πάς εσύ! Είπε κάνοντας μια περιφρονητική γκριμάτσα. Ήξερε ότι δεν είχε πει κάτι έξυπνο και ότι σίγουρα φαίνονταν γελοία αυτή τη στιγμή αλλά προσπάθησε να μην υποκύψει.

-Για αυτό να είσαι σίγουρη! Βράδυ ,Μάρτιο και να χρειάζομαι γυαλιά ηλίου; Έχεις δίκιο εγώ δεν θα πήγαινα! Η Οκτάβια έκανε ότι δεν άκουσε και έκλεισε με δύναμη την εξώπορτα.

Μα γιατί ο αδερφός της να είναι τόσο έξυπνος ή τόσο όμορφος ή ακόμα τόσο δημοφιλής; Και ο Φρέντερικ ήταν το ποιο περιζήτητο αγόρι στο Λεμοντάν τι δουλειά είχε αυτή μαζί του; Η νύχτα πλέων είχε απλώσει το σκοτεινό πέπλο της για τα καλά και το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν τα φώτα απ τα παράθυρα τον σπιτιών. Μία ακόμα στροφή, το περίπτερο στην γωνία, η στάση και ... το σχολείο! Μεγάλο ,επιβλητικό και σοβαρό όπως πάντα, μόνο που η νύχτα του έδινε και μία άλλη μυστηριώδης και τρομαχτική όψη.

-Ευτυχώς ήρθες! Είπε το λαχανιασμένο αγόρι που μόλις είχε καταφτάσει.

Η Οκτάβια έσκυψε το κεφάλι. Φαντάσθηκε το περιβόητο αυτό αγόρι να περιμένει μόνο του στην βροχή.

-Δεν με πειράζει για προχθές. Ότι δικαιολογία κι αν έχεις δεν με πειράζει καθόλου. Ακόμη κι αν δεν έχεις καμία δικαιολογία. Αλήθεια το έχω ήδη ξεχάσει! Εξάλλου δεν σε κατηγορώ..... και γω ο ίδιος δεν θα έβγαινα ποτέ μαζί μου.

Η Οκτάβια κοιτούσε σοκαρισμένη το αγγελικό αυτό πρόσωπο που τώρα είχε αρχίσει να βουρκώνει.

- Μα.....

-Όχι σε παρακαλώ, δεν χρειάζεται να απολογείσαι απλά ήθελα να σου δώσω αυτό. Είπε βγάζοντας ένα κουτάκι απ την τσέπη του.