Χορεύοντας με την σελήνη

Κάτω απ το φως του Φεγγαριού

-Ψάχνεις κάτι Οκτάβια;

Η εκνευριστική φωνή της Ναταλί διαπέρασε να νεύρα της Οκτάβιας.

-Ότι κι αν ψάχνω θα το βρω χωρίς την βοηθειά σου.

-Εκτός απ τους καλούς σου τρόπους και την θέση σου σε αυτό το σχολείο....

Η Οκτάβια προσπάθησε να συγκρατήσει τον χείμαρρο από προσβολές που της ερχόταν στο κεφάλι. Άλλα η Ναταλί συνέχιζε απτόητη.

-Και αν τυχαίνει να ξέρω τι ψάχνεις;

-Τι του έκανες Ναταλί; Αν πάθει κάτι ο Φρέντερικ θα...

-Εγώ; Τίποτα! Το τέλειο με σένα Οκτάβια είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα για να στο χαλάσω, έχεις αυτό το ταλέντο να αυτοκαταστρέφεσαι. Δεν μπορούσα να μην υποδείξω στον αγαπημένο σου Φρέντερικ το γεγονός ότι δεν χάνεις ευκαιρία να τρέξεις στον Ίαν.

-Ναταλί είσαι..

-Επ, επ , επ! Νόμιζα πως θα ήθελες να μάθεις που βρίσκεται τώρα.

-Μίλα!

Η Οκτάβια είχε πιάσει την Ναταλί απ το λαιμό και την κοιτούσε με μίσος.

-Εί! Πριγκίπισσα ήρεμα. Νομίζω ότι καλά θα ήταν να αφήσεις την φίλη σου κάτω και να πάμε μια βόλτα προς τα έξω.

Η Οκτάβια άφησε την Ναταλί και στάθηκε δίπλα στον Ίαν.

-Ωραία τώρα που έχω να κάνω με κάπως πολιτισμένους ανθρώπους θα σας ενημερώσω ότι ο «πρίγκιπας» έφυγε τρέχοντας προς το δάσος να θρηνήσει για την άπιστη «κοπέλα» του. Καλό ψάξιμο!

Η Οκάβια δεν περίμενε να ακούσει δεύτερη κουβέντα.

-Ίαν πάνε προς το ρυάκι και ψάξε στα δυτικά.

-Εγώ θα πάω στα ανατολικά.

-Να προσέχεις πριγκίπισσα.

Η Οκτάβια δεν γύρισε ούτε να τον κοιτάξει. Σε άλλη περίπτωση θα τον κατηγορούσε για όλα, άλλα αυτή την στιγμή τον είχε ανάγκη και δεν διέθετε χρόνο για τέτοια.

~

Το δάσος έμοιαζε ακόμα ποιο φρικιαστικό κατά την διάρκεια της πανσελήνου. Μπορούσες να δεις κάθε παράξενο πλάσμα που αναρριχιόταν στα δέντρα του και να ακούσεις κάθε θρόισμα στα χόρτα του. Η Οκτάβια ευχόταν ποτέ να μην μάθει τι ακριβός προκαλούσε όλους αυτούς τους ήχους. Και εκεί που νόμιζες ότι ένα φίδι ήταν ότι χειρότερο, ακούγονταν αυτό το ανατριχιαστικό «Ααααοοοουυυυ» και η Οκτάβια έκλεινε τα μάτια προσπαθώντας να αντισταθεί. Αλλά μετά από λίγο ξανά «Αααααοουυυυ»! Σε καλούσε να χορέψεις στον ρυθμό του έναν ρυθμό δίχως όρια και ανθρωπιά, έναν ρυθμό που ξυπνούσε κάποιον άλλο μέσα της, κάποιον που δεν απείχε και πολύ απ αυτήν. Έναν ρυθμό που ξυπνούσε το τέρας.