[COMPLETED] Dr.ကျန်း (ဘာသာပြန်)

Chapter 12

Chapter 12
- စကားဦးသန်းခြင်း။

ကျီဟွားဆေးရုံ၏ ရှေ့တွင်ရှိသော ဆိုင်ခန်းငယ်လေးတစ်ခုတွင် ရှန့်ဖန်းယွီသည် သူ၏ဌာနမှ သူငယ်ချင်းများနှင့် စားသောက်နေသည်။ ညာဘက်တွင် အသားတုံးကိုကိုင်ကာ ဘယ်လက်ဖြင့် ဘီယာကို သောက်နေလေ၏။ ဖုန်းမြည်သံကြားလိုက်ရသည့်အတွက် ကပျာကယာပင် လက်ထဲမှ ဘီယာကိုချကာ ဖုန်းကို ယူကြည့်လိုက်လေသည်။

ဤနှစ်ဆယ့်လေးနာရီလုံး ဖုန်းကို ဖွင့်ထားတတ်သည့်အကျင့်သည် ကျွမ်းကျင်ဆရာဝန်တိုင်းလိုလိုတွင်ရှိသည်။ မည်သည့်အခါတွင်မှ ဖုန်းကို အသံပိတ်၍မထားတတ်။ အသေးအမွှားစာတိုလေးများမှအစ လူနာနှင့်ပတ်သက်နေမလားဟူ၍ အမြဲစစ်ဆေးလေ့ရှိသည်။

ကျန်းရွှိပို့ပေးလိုက်သည့် စာကိုဖွင့်ဖတ်ပြီးသည်နှင့် သူငြိမ်ကျသွားလေသည်။

မယုံနိုင်စွာနှင့် ယခင်က စာများကိုပြန်ဆွဲဖတ်ကြည့်ပြီးသည့်နောက် ကျန်းရွှိနှင့် ပြောထားသမျှအကုန်လုံးသည် ဖိုင်လွှဲပေးရခြင်းနှင့် အလုပ်အတွက် အသိပေးစာများသာဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုလိုက်ရသည်။ ယခုကဲ့သို့ ချိန်းဆိုသည့် စာမျိုး လုံးဝမရှိပေ။

သို့သော်လည်း သူ့အနေနှင့် ယခုစာမှာ ကျန်းရွှိကိုယ်တိုင်ပေးပို့သော စာဖြစ်ကြောင်း အခိုင်အမာဆိုနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ကျန်းရွှိထံတွင် စာအဆုံး၌ ပြုံးပြနေသည့်အဝါရောင်အီမိုဂျီတစ်ခုထည့်လေ့ရှိသည့် အကျင့်ရှိ၍ပင်။ သို့သော် ထိုအပြုံးမှာ လှောင်ပြုံးပြုံးသည်နှင့် ပိုတူလေသည်။

ထိုအတွက်ကြောင့်ပင် ရှန့်ဖန်းယွီမှာ ကျန်းရွှိသည် ထိုအီမိုဂျီက လူငယ်များအကြားတွင် သရော်သည့်အနေနှင့်အသုံးပြုကြောင်းကိုပင် မသိသည့် လူအိုကြီးဖြစ်သည်ဟုပင် ကြိတ်၍ ညည်းတွားလေ့ရှိသည်။

သို့သော်လည်း မည်သည့်အကြောင်းပြချက်ကြောင့်မှန်းမသိ ရုတ်တရက်ပင် ဘေးနားရှိလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အား သူမေးကြည့်မိသည်။
“ကျန်းရွှိ မင်းကိုပို့တဲ့ စာတွေမှာရော အီမိုဂျီတွေထည့်သေးလား။”

“မထည့်ပါဘူး။”
လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အများစုဟာလည်း အံ့အားသင့်သွားကြသည်။