အနက်ရောင် ... သုခဘုံ

တွေ့ဆုံမှု

ဆိုင္ထဲကို ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပဲ စၿပီးသတိထားမိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာပါပဲ။
ဘာမ်ားျဖစ္ေနတာလဲလို႔ေတြးရင္း ကိုယ့္႐ုပ္လႊာေပၚေနတဲ့ မွန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္။
မေန႔ညကမွ အိပ္ရာ၀င္ခါနီးေခါင္းေလွ်ာ္ထားလို႔ ဆံပင္ေတြက ေကာ္တာက ေကာက္၊ ေျဖာင့္တာက ေျဖာင့္နဲ႔ ကာရံ မညီစြာပခံုးထက္ ပ်ံ႕က်ဲလို႔ေနတယ္။
ကိုယ္က ဆံပင္သန္တာမ်ဳိး၊ ဆံသားလွတာမ်ဳိးမရွိဘူးဆိုေတာ့ ဒီမနက္အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတုန္းက ဆံပင္ေတြ သိပ္ၿပီး မပြေယာင္းေတာ့ေအာင္ Hair Coad နဲနဲထည့္ခဲ့ေသးတယ္။
ဆံသားပါးတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတဲ့အထဲ ကိုယ္ပါ၀င္တယ္ဆိုေတာ့ ဆံပင္ကို ေျဖာင့္ေလ့မရွိဘူး။
အျပင္ထြက္တုိင္း ဆံပင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္ခ်ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ရခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ကိုယ့္ဘ၀ထဲမွာ မရွိဖူးေသးဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာလည္း အဲဒီလို စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြထဲက ေန႔ရက္တစ္ခုပါပဲ။

အခုလည္းၾကည့္။
ကားမွန္ကိုပိတ္ၿပီး ေမာင္းခဲ့တာေတာင္ ဆံပင္ေတြက ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ပြ႐ႈတ္ေနၾကၿပီ။
ထည့္ခဲ့မိတဲ့ Hair Coad ကလည္း အေပၚယံပဲျဖစ္သလို ပြတ္ခဲ့မိလို႔လား မသိ။ အေပၚယံခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေပမဲ့ ဆံသားေအာက္ပိုင္းေတြက ထံုးစံအတိုင္း ေၾကြမြေကာက္ပြေနၾကၿပီ။

အင္းေလ... ဒါကလည္း ကိုယ့္ဘ၀ေပးကုသိုလ္ပဲေပါ့။
ဒီဘ၀မွာ ဒီလိုဆံပင္အမ်ဳိးစားနဲ႔ပဲ ယွဥ္သန္ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳီးနဲ႔ လူျဖစ္လာရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ထားလိုက္ပါေတာ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္အျမင္အာ႐ုံထဲေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္လႊာတစ္ခု။ ဆံပင္ေတြက သပ္ရပ္စြာ ေျဖာင့္ၿပီး ပံုစံတက်လွပေနတယ္။
ပါးနီခပ္ပါးပါးထည့္ထားတဲ့ သူ႔ပါးျပင္ဟာ သာမာန္ထက္ပိုၿပီးႏူးညံ့ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္ေတြးမိလိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္ခံုးေတြက ကိုယ့္လို မပါးဘူး။ ထူၿပီးနက္ေမွာင္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ေပါက္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာပံုသြင္းၿပီးမွ အလွေဖာ္ထားတာမ်ဳိး။
ေနာက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္း။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ကိုယ့္လို ထူထူထဲထဲမဟုတ္ဘူး။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းလႊာက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းလႊာထက္ နဲနဲေလး မစိုသေလာက္ပိုၿပီးပါးတယ္။
သူ႔မ်က္၀န္းေတြက ၀ိုင္းစက္ၿပီး စူးရွေပမယ့္ အဲဒီမ်က္၀န္းထဲက ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အၾကည့္ေတြကေတာ့ တည္ၿငိမ္ေအးစက္ေနတယ္။
သူ႔ႏွာေခါင္းက သေဘၤာထိပ္ဦးတစ္ခုလိုပဲ။ ေမာ့ေမာ့ေလးနဲ႔ ခၽြန္ေနတာမ်ဳိး။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေတြက ထူပိန္းၿပီး ေကာ့ေနတယ္။
သူက သူ႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ဆိုင္ကအေရာင္းေကာင္မေလးေတြျပေပးေနတဲ့ လက္၀တ္ရတနာေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ ေနရင္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈတ္ေနရွာတာ... ကိုယ္ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သိပံုမေပၚပါဘူး။