အနက်ရောင် ... သုခဘုံ

ပြန်လည်ဆုံတွေ့ဖို့ဆိုတာ ...

(Zawgyi code)

ကိုယ္တို႔ ေနာက္ေနာင္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုဖို႔ဆိုတာ...

ရင္းႏွီးဖယ္လွယ္ၾကဖို႔ဆိုတာ...

ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိဟာ...

ကိုယ့္ဦးေခါင္းထိပ္ကေန ဟိုးေျခဖ်ားအထိ အသက္မဲ့ ေအးစက္ေတာင့္ခဲသြားေအာင္ ဖန္တီးေနတယ္။

ကိုယ္ဟာ ေျမျပင္ေပၚမွာ မတ္မတ္ရပ္ေနႏုိင္ေအာင္ပဲ မနည္းႀကီး ႀကိဳးစားေနရၿပီ။

ကိုယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေအာ္ဟစ္ထြက္ေျပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။

အရမ္းကို ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္မက္ေမာမိတ့ဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေတြ ရဲ့အထိေတြ႕ကို နမ္း႐ႈိက္ခြင့္ မရေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္...

သူ႕လက္ဖ၀ါးကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထိေတြ႕ခ်င္ ေနတဲ့ ဆႏၵေတြဟာ ထိန္းမရ၊ သိမ္းမရျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္အေရွ႕မွာ သဘာ၀ တရားႀကီးက အုတ္တံတိုင္းႀကီးတစ္ခုလို ကာဆီးပိတ္ပင္ ထားတယ္။

ကိုယ့္ဆီလွမ္းၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းမွာလည္း တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ပံုေပၚေသးတယ္။

ကိုယ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းဖူးခ်င္တယ္။

သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္ထိဖူးခ်င္တယ္။

သူ႔ကို ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး သိုင္းဖက္ထားဖူးခ်င္တယ္။

အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဆႏၵေတြဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္ထည္ေပၚလာေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာေန ျပန္ၿပီ။

ေသခ်ာတာကေတာ့...
ကိုယ္ အဲဒီနားမွာ လံုး၀ မေနခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

ဆက္ေနရင္ ကိုယ္ ေသသြားေတာ့မယ္။
ႏွလံုးရပ္ၿပီး ကိုယ္ ေသသြားေတာ့မယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ ကားပါကင္မွ ကားသြားထုတ္ဖို႔ ေ၀ယံ့ကိုေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔ စကားေတြေျပာခ်င္ေနပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေဆာက္တည္ရာမဲ့စြာ ဘာေတြေျပာမွာလဲ?

ဇာတ္လမ္းက ဆံုးေနၿပီဆိုၿပီးလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ိုက္ႏွက္ဖ်က္စီးခ်င္ေနမိျပန္တယ္။

ေသြး႐ူးေသြးတမ္းနဲ႔ ကားပါကင္ဆီေျပးမိေနတဲ့...
ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြအေရွ႕မွာ ကိုယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြက လမ္းခင္းေပးသလို တစ္ေတာက္ေတာက္က်ခဲ့ရတယ္။

ဒါေပမဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြရဲ့ျဖစ္တည္မႈဟာလည္း ေနေရာင္ျပင္းျပင္းရဲ့ေအာက္မွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အခုိးေငြ႕ေတြအျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္ရျပန္တယ္ေလ။

-------------------------------------------------

ကိုယ္ ကားပါကင္ကို အေျပးတပိုင္းေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့မိတယ္။

ကားပါကင္မွာ ေနျပင္းျပင္းပူေနေပမဲ့ အဲဒီေနေရာင္ရဲ့ အပူရွိန္ဟာ ကိုယ့္ရင္ထဲက အပူကို အံမတုႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ကားအနားေရာက္ေတာ့...

ခဏတာ ေအာ္ဟစ္ငိုေကၽြးခ်င္ေနတဲ့စိတ္က တားဆီးမရ ေတာ့ဘူး။

ကိုယ္တို႔ ပတ္သတ္မႈေလး ခပ္ပါးပါးကိုေတာင္ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေနာ္။

တစ္သက္လံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္...

တစ္ရက္တာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္...

တစ္ညတာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္...

ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုး... တစ္ခဏတာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္...
သူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရခဲ့ဘူးေနာ္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ပ်က္စီးခ်င္စရာေကာင္းေန သလဲကြယ္။

ရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္ေၾကကြဲမႈေၾကာင့္...
ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးေတြ ဆတ္ဆတ္ခါ တုန္ရင္ေနတယ္။

ကားေသာ့မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတာင္ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ အသံထြက္ေနတဲ့အထိပဲ။

ခလုပ္ေလးတစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရင္ အလိုလိုပြင့္သြားမယ့္ ကားေလာ့ကိုေတာင္ ကိုယ့္မွာ မနည္းပဲ ဖြင့္ယူလိုက္ရ တယ္။

ကိုယ္ ကားတံခါးကို လွမ္းကိုင္လိုက္စဥ္မွာပဲ ကိုယ့္လက္ေပၚကို အုပ္မိုးေရာက္လာတဲ့ တျခား...

လက္ဖ၀ါးတစ္ဖက္။

ကိုယ္ အဲဒီလက္ဖ၀ါးကို မွတ္မိေနတယ္။

အဲဒါ သူ႔လက္ဖ၀ါး။
ကိုယ္ အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
ဟုတ္တယ္။

ကားတံခါးကို ဖြင့္မယ့္ ကိုယ့္လက္ကို တားျမစ္ပိတ္ပင္လုိက္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ရဲ့ပိုင္ရင္ဟာ...

ကိုယ္ အရမ္းကို မက္ေမာမိတဲ့...
ကိုယ္ အရမ္းကို တမ္းတေနမိတဲ့...
သူပါပဲ။

-------------------------------------------------