" ကျွန်တော် နိုင်ငံခြားမှာကျောင်းတက်ချင်တယ် ဖေဖေ "
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ထမင်းဝိုင်းထဲက Jayရဲ့စကားသံကို သူရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြာလိုက်ရပါသည်၊ Jay ကဒီရက်ပိုင်း သူ့ကိုအတွေ့လည်းမခံသလို စကားလည်း မပြောပါ၊ အမြဲတမ်းရှောင်နေတတ်တယ်၊ သူဘယ်လိုပဲကြိုးစားကြိုးစား အရာမရောက်ဘူးဖြစ်နေပါသည်၊
" တကယ်လား သား "
" ဟုတ်ဖေဖေ "
သူတို့ကြားကကိစ္စကိုတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေနဲ့သတိမထားမိဟန်တူပါသည်၊ တကယ်လို့ဖေဖေသာ Jay ကိုသွားခွင့်ပေးလိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊
" အင်း သားစိတ်ပါတယ်ဆိုရင် ဖေဖေစုံစမ်းထားပေးမယ် "
" ဟုတ်ဒါဆိုကျွန်တော်အပေါ်ထပ်သွားတော့မယ် "
Jay ပြောပြီးတာနဲ့ တန်းပြီးထွက်သွားတော့သည်၊ သို့ပေမယ့် Jay ရဲ့ထမင်းပန်းကန်ကတော့ အရာမယွင်းသေးပါ၊ ဒီရက်ပိုင်း သူကြောင့်စိတ်ဆင်းရသည်ထင်တယ်၊ မျက်နှာလေးတောင် နည်းနည်းချောင်ကျသွားသလိုပါ၊သူလဲဆက်မနေတော့ဘဲ Jay နောက်ကို တန်းလိုက်သွားလိုက်တော့တယ်၊
" Jay "
Jay အခန်းတံခါးမပိတ်ခင်လေးမှာပဲ လက်ခံကာ တားလိုက်ကာမှ အခန်းထဲကိုဝင်ခွင့်ရတော့တယ်၊ ဒီကောင်လေးနဲ့ ဒီလိုမျိုးမျက်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့ရတာ သုံးလေးရက်ရှိပါပြီ၊ သုံးလေးရက်ဆိုပေမယ့်သူ့အတွက် ၃လ ၄လနီးပါးကြာနေသယောင်၊
" Jay "
Jay ကသူ့ကိုဂရုမစိုက်ဘဲ စာကြည့်စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး စာလုပ်ဖို့ကြိုးစားနေသည်၊ သူခေါ်တာကို အရေးမလုပ်သည့်အပြင် Earphoneကိုပါ ကောက်တပ်လိုက်သေးသည်၊
အခုသူ့ကိုမရှိတဲ့သူတစ်ယောက်လို သဘောထားနေတာ၊ Jongwoo ဒီအတိုင်းJay လုပ်နေတာတွေကို ရပ်ကြည့်နေမိသည်၊ ဘယ်အချိန်ထိ သူ့ကိုလျစ်လျူရှု့နေဦးမှာလဲ၊
" Jay "
" ဘာလဲ "
Jongwoo မနေနိုင်တဲ့အဆုံး သူ့ဆီက Earphone ကိုဖြုတ်ပြီး ယူလိုက်တော့သည်၊ ထိုအခါမှ သူ့ကိုစကားပြောလာတဲ့ ပေါက်စ၊
YOU ARE READING
TOXIC
Fanfiction" တစ်ချိန်ကျကိုကို့ကို ကျွန်တော်က စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ် " " မင်းအဲ့လိုငါ့အပေါ်ကိုလိုက်ကောင်းပေးမနေစမ်းပါနဲ့၊ မင်းကိုမြင်နေရလေ ငါရင်နာရလေပဲ မင်းကအချစ်ခံရလေငါက သိမ်ငယ်ရလေပဲ ဘာလို့ငါ့ကိုကျ မလိုချင်ရတာလဲ မချစ်ရတာလဲ "
