B-aşk-A SEFERE

GİRİŞ

Keyifli okumalar!

Karanlık odada gözlerimi açtım. İlk önce her şeyin bir kabus olmasını diledim içten içe. Ama kabus değil gerçeğin ta kendisiydi.

Gözlerimi tavandan ayırarak bulunduğum odaya bakındım. Klasik bir hastane odasıydı. Ama kimse yoktu ve ışıklar kapatılmıştı. Kolumdaki serumu elimle tutarak ayağı kalktım. Ayağıma geçireceğim bir şey olmadığından çıplak ayaklarımla yere bastım. Tam karşımda kapalı duran kapıyı açmaya gittim. Yere değen çıplak ayaklarım nedeniyle üşümüş, sıcağı arzulamıştım. Beni en sevdiğimden koparan, içimi yakıp kavuran sıcağı...

Kapıyı açtığımda kapının önünde duran iki kıza ilişti gözlerim. Yabancı gelmeyen bu kişiler, baş başa vermiş uyuyorlardı. Saatin kaç olduğundan bir haberdim.

Etrafta annem yada babamı aradı gözlerim. Ama onlar ortalıkta görünmüyorlardı. Ahsen hafif kıpırdanınca Mehsa anında gözlerini açmış, karşısında beni görünce şaşırmıştı. Şaşkınlığını, gizleyemeyen gözleri ve açılan ağzı ortaya sermişti.

"Efnan." diyerek ağaya fırlardı ve koşarak bana sarıldı. Sarıldığı için sarsılan bedenim ona karşı bir tepki vermiyordu. Mehsa'nın kalkmasıyla uyanan Ahsen'in ağlama sesine başımı çevirdim.

"İyi misin?" dedi Mehsa telaşlı bir şekilde. Onun da ağladığını anlamam çok da geç olmadı.

"Kızlar." Ağzımdan duygusuzca çıkan sözle beraber ikiside aynı anda dikkatlerini bana yöneltti.

"Evin." diyip sustum. Ağlamaktan şişen gözlerimi yine gözyaşları doldurdu. Dilim varmadı gerisini getirmeye. Başımın dönmesinden dolayı sırtımı duvara yasladım. Boğazımda oluşan yumru, konuşmamı daha da zorlaştırmıştı.

"O."

Devamı gelmeden kısılan sesim acizliğimi gösteriyordu. Gelip bana sarılan Ahsen, "Kendini yorma. Bunları daha sonra konuşuruz." diyip susmamı söyledi.

Daha fazla beni taşıyamayan ayaklarım, diz üstü yere çöktüler. Kararan gözlerim nedeniyle Ahsen ve Mehsa'nın yüzünü zar zor görüyordum. Sesleri kulağımda bir çığ misali büyüdü. İkiside yanıma oturmuş, şiddetli bir şekilde ağlıyorlardı. Yanımıza gelen, hemşire olduğunu düşündüğüm adam beni kucağına aldı ve az önce yürüyerek çıktığım odaya götürdü.

Beni yatağa bırakıp, Ahsen ve Mehsa'ya "Arkadaşınıza göz kulak olun hemen geleceğim." diyip çıktı. Korktukları yüzlerinden okunan biricik arkadaşlarım, yatağın boşta kalan kısmına oturdular. Kendimi daha fazla tutamayıp ben de ağlamaya başladım. Gittikçe hıçkırığa dönüşen ağlayışım, benim kadar Ahsen ve Mehsa'yı da ağlattı.

"Beni bırakmayın ne olur!" diye yalvardım hıçkırıklarımın arasından. Ağladıklarından dolayı cevap verememiş beni başlarıyla onaylamışlardı.

"BİRBİRİMİZİ ASLA BIRAKMAYALIM." dedi Ahsen ağlamaktan kısılan sesiyle...

~
"Birbirimizi asla bırakmayalım." dedi küçük kız yanında onunla birlikte ağlayan iki arkadaşına.
Yıllardır aileleriyle birlikte kocaman bir dostluk inşa ederek büyüyen bu 3 kız arkadaş artık büyümüş ve hayatın zorluklarıyla tanışmışlardı. Artık yıllar geçmiş, küçük üç kız yoktu. Onları bekleyen upuzun bir yol vardı önlerinde.

Onları bekleyen süprizleri ve yeni insanlar...
Efnan, Ahsen ve Mehsa'nın hayatı oldukça zor ve sorunlu olacak...

Aşkta da kazanacaklar mı?

yoksa

Başka bir sefere mi erteleyeceklerdi?~