B-aşk-A SEFERE

Bölüm 3 - Yok Olması Gereken Hayaller

Selaamm! Sevgili okurlar.
Bol olaylı ve uzun bir bölüm oldu umarım beğenirsiniz🫶🏻

Hikâyemizin tanıtımlarını Tiktok üzerinden yapıyoruz.

Bizi takibe alıp destek olur musunuz?
Hesap adı: baciyani1ebedi
🙏🏻

Keyifli Okumalar!

   Hayat belki de en büyük dersi, olması gerektiği gibi olması gereken kişilere vermişti. Yok olması gereken hayalleri yok etmeyi, en korkunç şekilde göstermişti. Bitmesi gereken aşkım değildi belki de, beklentilerimin varoluşuydu...

(Mehsa Yıldız)

Zaten içimi yiyen, kalbimi kemiren düşüncelerden dolayı zar zor algıladığım kitabımı hemen komidinin üstüne koyup ayağa fırladım.

"Ne saçmalıyorsun sen? Ne karakolu?" dedim sinirle. Ne saçmalıyordu bu çocuk ne karakolu?

"Abla sus bağırma annem duyacak! Sen koş yetiş Allah için. Zaten adam inatçı çıktı illa yatıracak bizi içeriye. Biraz daha bağırırsan yoldan gelirken temiz don alman gerekecek. Kardeşin gençliğinin bağlarında koşamadan cezaevi avlusunda koşacak." 

Allahım sen sabır ver yarabbim yoksa kardeşime temiz don yerine beyaz kefen gerekecek.

"Cezaevine düşmek mi? O kadar ciddi ne yapmış olabilirsin Berk çıldırtma beni!"

Yüksek çıkan sesimi sakinleşmek için kıstım. Elim yerinde durmaksızın bi boynumda bi saçlarımda gezerken Berk, "Abla nol-" diye başlamıştı cümlesine.

"Yetişmem gereken toplantılarım var acele ederseniz sevinirim." Daha önce hiç duymadığım bu ses Berk'in yalvarışlarını bölmüştü.

"Kapat Berk kapat!" Kapat dememe rağmen bilerek yüzüne kapattığım telefonumu tekrar yatağın üstüne attım.

Dolabımdan acele ile çıkardığım kıyafetleri giyinirken Berk ve yandaşçısına söyleniyordum. Tek işleri başlarına dert açmak, beni de buna ortak etmekti. Acele ile telefonumu elime alıp Ali'nin abisi Berat'ı aradım. Bu sefer gerçekten bakımı yapılmayan arabam Berk'e uyguladığım bi bahane değildi.

"Alo Berat."

Hızla odamdan çıkıp merdivenlere yöneldim. Televizyon izleyen annem telefonla konuştuğumu görüp bir şey soramamıştı.

"Efendim Mehsa. Sesin neden öyle geliyor?"

Ayakkabılarımı giyerken önüme düşen saçlarımı geriye attım. Bu sefer de omzumdan düşen çantamı takarken oflayıp dış kapıyı açtım.

"Ali'yle Berk karakola düşmüşler. Beni o ikisi ile baş başa bırakma yoksa 10 yıl boyunca haftada bir görüşmek zorunda kalacağız!"

"Ne? Ne karakolu?" Kalın sesinin sinirli bağırışı kulaklarımda çınladı.

"Sen ne kadar şey biliyorsan bende o kadar şey biliyorum. Her ne yaptılarsa kulaklarını çekmek tek isteğim."

Hâlâ ne olduğunu anlamamış ve sinirliydim. Eminim yaptıkları her neyse o kadar işinin arasında inatla bekleyen adamı orada tutmaya ikna edecek kadar kötü bir şeydi.

Evin önünde sağa sola giderek tamirhanesi 2 sokak arkada bulunan Berat'ın, bakımı tamamen bitmemiş olan arabamı getirmesini bekliyordum. Birkaç dakika sonra süratle kapının önüne gelen Berat, şoför koltuğundan inip yan koltuğa geçecekti ki buna izin vermeden kapıyı açıp aceleyle bindim arabama. Daha fazla zaman kaybetmeden bulunduğumuz yere çokta uzak olmayan Karakola doğru sürmeye başladı.