You Changed Me [ A Nash Grier Fanfiction, Greek book]

Chapter 2

Ήταν επτά το απόγευμα και εγώ είχα αρχίσει να ετοιμάζομαι γιατί σήμερα θα πηγαίναμε βόλτα με την Μένια και τη Γεωργία στην Αθήνα. Δεν μπορώ να πω πως είχα και πολύ διάθεση αλλά είχα πολύ καιρό να βγω μαζί τους και δεν ήθελα να τους το ξανά ακυρώσω. Δεν ξέρω τι έχω πάθει τελευταία και δεν είμαι η ψυχή της παρέας. Αποφάσισα να βάλω ένα τζιν με μια απλά κοντομάνικο άσπρη μπλούζα και μια μαύρη ζακέτα λίγο μεγάλη μιας και είναι του αδερφού μου, αν και δεν φαίνεται τόσο για αντρική. Μου αρέσει να φοράω φαρδιά ρούχα, τα βρίσκω γοητευτικά θα έλεγα πάνω μου. Δεν είναι ότι έχω παρά πάνω κιλά, ειμαι σε κανονικό βάρος, απλά όπως όλες οι κοπέλες έχω και εγώ κάποιες μικρές ανασφάλειες και προσπαθώ να αποφεύγω τα κολλητά ρούχα. Αφησα τα μαλλιά μου φυσικά όπως είναι και έβαλα λίγη πούδρα και μάσκαρα. Φόρεσα την αγαπημένη μου Κολωνία, τα μαύρα μου vans άρπαξα λεφτά , κλειδιά, το κινητό μου και κατέβηκα από το σπίτι μου. Κάτω με περίμεναν τα κορίτσια για να φύγουμε. Τις φίλησα και ξεκινήσαμε.

---------------------------------
*2 ώρες μετά *
Είχαμε φτάσει στο κέντρο της Αθήνας και είδα είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια. Δεν ξέρω αλλά πάντα όταν βρίσκομαι με αυτά τα δύο κορίτσια βρίσκω την διάθεση μου σε δευτερόλεπτα.
"Πάμε Starbucks και μετά για σουβλάκι; " είπε η Μένια.
"Γιατί ρωτάς; " είπαμε συγχρονισμένα με τον Τζοτζο και γελάσαμε.
Αρχίσαμε να περνούμε τον δρόμο προς στα Starbucks και αυτός φυσικά ήταν να κατέβουμε την Ερμού. Για Πέμπτη βράδυ είχε πολύ κόσμο. Περπατώντας και γελώντας δεν είχα τόση αίσθηση στο τι κάνω.
"Λες και δεν έχεις καταλάβει τον τρόπο που σε κοιτάει ο Γιώργος. Έλα τώρα " γέλασε η Γεωργία και η Μένια συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι της και γελώντας.
"Τι εννοείς ότι το παίζω ανήξερη; " είπα ενώ έκανα δυο βήματα πιο μπροστά και μπήκα μπροστά τους παριστάνοντας ότι με προσβάλει. Δεν πρόλαβα να πω κάτι άλλο όταν η πλάτη μου χτύπησε πάνω σε κάποιον. Γύρισα για να ζητήσω συγνώμη γιατί λογικά είχα πέσει πάνω σε κάποιον καθώς ήμουν γυρισμένη. Όταν γύρισα για να δω πάνω σε ποιον είχα πέσει, τα μάτια μου συνάντησαν δύο μπλε πανέμορφα μάτια και ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο. Δεν μπορούσα να μιλήσω, ένιωθα τα γόνατα μου να λύνονται μπροστά σε αυτό που αντίκριζα. Ήταν καστανός και τα μαλλιά του ήταν προς τα πίσω, ψηλός, με μυοδη χέρια. Φόραγε ένα τζιν με σκισίματα στα γόνατα μια μαύρη απλή μπλούζα και vans.
Προσπαθούσα να βγάλω κάτι από το στόμα μου αλλά τίποτα....
Ως που μίλησε αυτός.
"Are you OK? Did I hit you? " είπε. Χριστέ μου, ακόμα και ο τρόπος που μιλάει μου κόβει την ανάσα.
"No I'm OK. It wasn't your fault " είπε και του χάρισα ένα χαμόγελο. Τα μάτια του απευθείας έλαμψαν.
"No, no. It was totally my fault. " είπε και το χέρι του έπιασε τον ώμο μου. Ανατρίχιασα στο άγγιγμα αυτό.
"By the way i'm... " δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του ένα αγόρι μας πλησίασε. Λίγο πιο κοντός, καστανομαλης και πιο σκούρος στο δέρμα, με υπέροχο χαμόγελο και αυτός αλλά καστανά μάτια.
"here you are. We have to go, hurry bro" είπε ενώ τον ακούμπησε στον ώμο. Γύρισε μια τελευταία φορά προς τα εμένα, μου χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο και ακολούθησε τον φίλο του.
Γύρισα προς στα κορίτσια και το βλέμμα μου ήταν χαμένο ενώ είχα ένα χαζό χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο μου.
"Τι ήταν αυτό καλέ; " είπε η Μένια ενώ γουρλωσαι τα μάτια της και χαμογελάς πονηρά.
"Δεν ξέρω πάντως αυτή εδώ έχασε κάθε επικοινωνία " είπε η Γεωργία ενώ με ταρακούνησε λίγο.
"Όχι εδώ είμαι " είπα ενώ γύρισα στην πραγματικότητα. Λογικά ήταν κάποιος τουρίστας που και λογικά δεν θα ξανά δω.
Συνεχίσαμε τον δρόμο μας για την καφετέρια αλλά το μυαλό μου δεν έλεγε να σταματήσει να σκέφτεται αυτό το χαμόγελο και αυτά τα μάτια.
Πως τα έφερε όμως η μοίρα, να μην προλάβει να μου πει το όνομα του.

--------------------------------
Ειναι το πρώτο μου βιβλίο, ελπίζω να σας αρέσει μέχρι στιγμής η πλοκή αν και αυτο δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν. Stay tune για τη συνέχεια

Σχολιάστε για το τι νομίζετε ότι θα συμβεί στην συνέχεια
Θα προσπαθώ να ανεβάζω όσο πιο συχνά μπορώ