You Changed Me [ A Nash Grier Fanfiction, Greek book]

Chapter 7

Σήμερα ξύπνησα νωρίς έφαγα πρωινό και τώρα ετοιμάζομαι να πάω για τρέξιμο εδώ γύρω στην γειτονιά.
Έβαλα ένα αθλητικό κολάν με ένα άσπρο φανελάκι, έπιασα τα μαλλιά μου μια κοτσίδα, πήρα ένα μπουκάλι νερό και ξεκίνησα.
Δεν ήξερα καλά την γειτονιά εδώ αλλά να μια ευκαιρία να την μάθω. Όλα φαίνονται τόσο ήρεμα και όμορφα εδώ. Νιώθω τυχερή που είχα την ευκαιρία να μετακομίσω εδώ.

Εδώ και 20 λεπτά τρέχω και απολαμβάνω την καινούργια μου γειτονιά.
Μετά από αρκετά σπίτια που πέρασα, πέρασα έξω από ένα με μια μεγάλη αυλή και αρκετά άτομα μέσα, όλα αγόρια.
Άρχισα να νιώθω κάπως άβολα όταν ένας από αυτούς μου σφύριξε
"Κοπελιά, έλα να μας κάνεις παρέα " φώναξε. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα τον δρόμο μου. Όταν άκουσα βήματα από πίσω μου η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει.
" Έλα τώρα μην το παίζεις δύσκολη " είπε η ίδια φωνή.
Τέλεια αυτό μου έλειπε τώρα. Σε έναν δρόμο που δεν ξέρω, με έναν άγνωστο που προσπαθεί να κάνει απεγνωσμένα καμάκι.
"Έλα τώρα Jess , άσε την ήσυχη " είπε μια γνωστή φωνή από πίσω μου. Μόνο τότε τόλμησα να γυρίσω προς την κατεύθυνση τους. Και εκεί πίσω από αυτόν το Jess ήταν ο Carter. Πάλι καλά κάποιος που γνώριζα. Σκέφτηκα.
"Από ποτέ με ξέρεις να αφήνω ήσυχα τέτοια κορίτσια Reynolds ;" είπε με ένα πονηρό χαμόγελο.
"Σπάσε σου είπα " είπε λίγο πιο επιθετικά ο Carter όχι πολύ αλλά αρκετά για να τον κάνει να απομακρυνθεί.
Σήκωσε τα χέρια του στον αέρα και έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω πριν γυρίσει πάλι προς εμένα
"Ελπίζω να τα ξανά πούμε " είπε με έναν τρόπο που με αηδιασε.
Μόλις έφυγε, με πλησίασε ο Carter .
"Σε ευχαριστώ "πρόλαβα να του πω. Ειλικρινά με έσωσε και εγώ δεν ξέρω από τι.
"Τίποτα, αλλά γιατί είσαι μόνη σου; " ρώτησε.
"Ήθελα να τρέξω λίγο, πάντα με βοηθάει να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου " είπα
" Από ότι κατάλαβες δεν πρέπει να κυκλοφορείς μόνη σου. " είπε χαμογελώντας φιλικά.
"Τέλεια. Να μην βγαίνω καθόλου δηλαδή; Δεν έχω και κάποιον να μου κάνει παρέα " γέλασα σιγά.
"Και γιατί δεν παίρνεις κάποιον από εμάς; Σίγουρα κάποιος θα μπορούσε " είπε με το ίδιο χαμόγελο.
"Δεν είναι και ότι πιο ωραίο. Μόλις σας γνώρισα, δεν μου αρέσει να γίνομαι ενοχλητική " είπα ενώ κοίταξα κάτω
"Ει μην το λες αυτό. Όλοι σε συμπαθήσαμε παρά πολύ, δεν γίνεσαι ενοχλητική " είπε και με σκούντηξε ελαφρά στο μπράτσο.
"Σε ευχαριστώ " γέλασα.
"Λοιπόν τι λες, πάμε να πιούμε κάτι; " είπε.
"Ναι " είπα χαμογελώντας

------------------------------------

Δεν μας πήρε πολύ να φτάσουμε στα μαγαζιά. Επειδή ο Carter ήξερε καλύτερα το μέρος αποφάσισε που θα κάτσουμε. Όταν μπήκαμε μέσα στην καφετέρια, καθίσαμε σε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε.

"Για πες πως σου φαίνεται το L.A;" ρώτησε ο Carter.

"Νομίζω ότι ονειρεύομαι" γέλασα και γέλασε και αυτός.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή πριν προλάβουμε να πούμε κάτι άλλο η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και άρχισε να επικρατεί φασαρία, τότε είδα γνωστά πρόσωπα να μπαίνουν στο μαγαζί. Ήταν ο Nash, o Johnson και ο Matt. Το βλέμμα του Nash έπεσε κατευθείαν στο τραπέζι μας και από εκεί που χαμογέλαγε, πήρε ένα σοβαρό ύφος και πάγωσε στην θέση του. Όταν και τα υπόλοιπα παιδιά μας πρόσεξαν ήρθαν όλοι μαζί προς στο τραπέζι μας.

"Τι γίνεται παιδιά; " είπε ο Matt.
"Γεια" χαμογέλασα σε όλους αλλά ο μόνος που απέφευγε να με κοιτάξει ήταν ο Nash. Μπορώ να πω πως τον πείραξε που είμαι εδώ με τον Carter αλλά δεν θα έπρεπε γιατί τον βλέπω σαν φίλο όπως και αυτός εμένα.
Ο Carter σηκώθηκε και αγκάλιασε όλα τα αγόρια.
"Καθίστε μαζί μας, μόλις ήρθαμε και εμείς. " τους είπε. Όλοι τράβηξαν τις καρέκλες και έκατσαν. Δίπλα μου έκατσε ο Jack ,απέναντι μου καθόταν ο Carter ,δίπλα του ο Nash και από την άλλη μεριά δίπλα στο Carter κάθισε ο Matt.
"Πάω να παραγγείλω τους καφέδες μας " είπε ο Nash και σηκώθηκε από την θέση του.
"Έρχομαι και εγώ "είπε ο Carter.
Μόλις τα παιδιά έφυγαν τους είδα να μιλάνε και ο Nash φαινόταν θυμωμένος. Φαινόταν πως μίλαγε κάπως απότομα στον Carter και ειλικρινά από την θέση μου άρχισα να νιώθω άβολα. Ο Carter του μίλαγε πολύ πιο ήρεμα, σαν να ήθελα να του εξηγήσει κάτι. Είπαν ακόμα κάτι τελευταίο και ο Nash έδειξε να ηρεμεί, ύστερα γύρισε το βλέμμα του και όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν και οι δυο χαρίσαμε στον άλλο ένα χαμόγελο ανακούφισης. Σαν να ξεραμε και οι δύο πως μια παρεξήγηση που κάνεις από τους δύο δεν έδειξε ότι υπήρχε τώρα πια λύθηκε.