BENİM ŞARKIM | Texting (ASKIYA ALINDI)

Geçmişten Kesit

Selammmm, nasılsınız?

Geçmişe ait bir kesit bu bölüm, önceki Instagram bölümünü sildim. Kitabın gidişatına bir katkı sağlamıyordu, bilginize!

~Vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın!~

Medya: Batuhan Kordel-Anıları Sakla

27 Ağustos 2019

"İki beden ama tek ruh..."

Ezgi o gün her zamanki gibi kütüphanede normal bir şekilde kitap okuyordu. Olacaklardan habersiz bir şekilde...Pamir ise her yıl yaptığı gibi, ilk önce hayatın ondan aldığı ailesinin mezarına gidecek, daha sonra ise tekrardan üniversiteye dönecekti.

Her şey ikisi için o kadar sıradan ki... Sanki boş gelmiş boş gideceklerdi, hayat anlamsızdı. Kimsesizleri öldürüyor, kalp kırıyordu. Bir kız var. Ezgi. Ve ailem dediği annesi, babası yoktu, tüm düzeni annesine göre kuruluydu. Ona göre baba diye bir kavram yoktu, onun babası yoktu, onun sadece annesi vardı. Demiştim ya hayat kimsesizleri öldürüyor, Ezgi'de ölecekti.

Ezgi sakin bir şekilde kitap okurken, bir yandan da Zeliha'nın sorularını cevaplıyordu. Ona göre dünyada Zeliha'dan daha çok konuşan bir varlık yoktu. Zeliha, Ceren, Melis ve Asya... Annem dediği kadından sonra gelen tek ailesi. 

Zeliha ne kadar önündeki kitaba odaklanmaya çalışsa da bir türlü aklını gök renkli gözlere sahip olan adamdan alamıyordu. Saçının bir tutamıyla oynarken, "Sence akşama Denizlerde gelecek mi?" diye sordu.

Ezgi elindeki kitabının sayfasını çevirirken sakin olsa da ses tonu bunun aksini söylüyordu. Gözlerini kitaptan ayırmadan, "Ne bileyim kızım ben!" diyerek tısladı.

Zeliha kaşlarını çatarken, "Kızım çocuk senin kuzenin değil mi?" diye sordu.

Ezgi derin bir nefes alırken ses tonunu ayarlayarak, "Yahu bizim onunla göbek bağımız bir mi kesildi, nereden bileyim ben gelip gelmeyeceğini. Müneccim miyim ben?" diyerek bir anda patladı.

Zeliha beklemediği bu tepkiyle yerine sinerken, "Öf, sana da bir şey sorulmuyor zaten." diyen arkadaşıyla gözlerini deviremeden edemedi Ezgi. Sakince önündeki not defterine yeni notlarını yazarken, saatin akıp geçmesini ve o acı haberin zehirli bir sarmaşık gibi kendisini sarmasını bekledi.

❤️‍🩹

Pamir'de ise her şey tam tersiydi. O zaten kaybedeceğini kaybetmişti, daha ne olsundu ki!

Pamir, kimsesizdi.

Pamir, hiçti...

Pamir, ölüyordu. Hem de en acı şekilde...

Yıllar önce bugün kaybettiği ailesinin yasını tutuyordu. Daha iki yıl önce kız kardeşiyle hayaller kuran adam, şimdi kız kardeşinin mezarlığının baş ucuna oturmuş, hasret gideriyordu... Ne acı bir manzara. Acı ve kahredici.

Pamir elini Güneş Yıldırım yazısının üstünde gezdirirken derin bir nefes aldı, "Güneş, abim bak ben geldim. Özledin mi beni? Ben seni çok özledim," gözlerinin iki kenarı dudaklarının gerilmesiyle kırışırken, anne ve babasının mezarına baktı ve kısık bir sesle, "Aramızda kalsın ama en çokta seni özledim." dedi. Sıcak bir damla gözünden aşağıya doğru kaydı.