Retrybucja

Rok 2005

- Mamo, czy naprawdę muszę?

- Tak, przecież wiesz. Ale nie przejmuj się, za parę godzin znowu się zobaczymy. Pamiętaj, że nikt nie powinien Cię skrzywdzić, jakby coś się działo, mów nauczycielce, dobrze?

- Okeej...

Podniosła z ziemi kwadratowy tornister i okrągłą, zamykaną na zatrzask klapką. Ubrała granatowe trampki, mama pomogła zapiąć jej kurteczkę.

- Pa, mamo, kocham Cię!

- Do zobaczenia, idź ostrożnie, uważaj na przejściu! I zjedz kanapkę!

Minęła próg i ruszyła schodami w dół. Do szkoły miała co najwyżej 10 minut piechotą. Pomimo tego mama zawsze bała się ją puszczać samą. Bardzo o nią dbała, można nawet powiedzieć, że aż za bardzo. Nie rozpieszczała jej ale chciała pokazać jej jak najwięcej, dać jej możliwości rozwoju w wielu dziedzinach. Zapisała ją więc na wiele zajęć pozalekcyjnych, zapewniła jej korepetycje, do tego sama poświęcała codziennie wiele godzin, by pomóc jej w pracach domowych.

Idąc przez skrzyżowanie schowała telefon do kieszeni, pamiętała, że mama bardzo nalegała, by nie patrzała w ekran gdy znajduje się na przejściu. Minąwszy skrzyżowanie, rzuciła okiem w lewą stronę. Często na tym przystanku wysiadały jej koleżanki z klasy. Bardzo chciała z nimi porozmawiać, pójść razem do szkoły. Tym razem nikogo nie dostrzegła, ruszyła więc dalej sama, z lekko smutną miną.

Znajdowała się już w parku, tuż przed szkołą. Nagle poczuła promieniujące ciepło z tyłu głowy. Mimowolnie odchyliła się do przodu, prawie upadając. Dotknęła głowy i poczuła ból. Odwróciła się. Za nią stały jej koleżanki i kilku kolegów z klasy. Jedna z nich trzymała coś w ręku. Zanim jednak zdążyła zorientować się co to jest, dziewczyna podbiegła i rzuciła zawartość swojej dłoni prosto w jej twarz. Stała osłupiała, podczas gdy reszta zaczynała się panicznie śmiać. Czuła, że łzy zbierają jej się w dolnych powiekach, a ona nie będzie w stanie ich powstrzymać. Dotknęła rękami twarzy. Okazało się, że cała jej skóra pokryta była jakimś zgniłym owocem. Brudna, śmierdząca papka weszła jej nawet do buzi i do nosa.

- I co, poryczysz się teraz czy posikasz, idiotko? – Wykrzyczał chłopak, stojący i śmiejący się razem z grupą dzieci. – Leć do swojej głupiej matki albo do Pani.

- Zak, przestań, bo jeszcze faktycznie pójdzie, zobacz na nią. – Zganiła szybko chłopaka jedna z dziewczyn.

- Dlaczego mnie ubrudziliście? Przecież się wczoraj razem bawiliśmy w berka, pomogłam Wam rozwiązać zadania z matematyki... - Ledwo słyszalnie wydusiła z siebie brudna i zapłakana dziewczynka.

- Bo jesteś dziecinną idiotką! Co ty masz za ubrania i jaki masz brzydki plecak! Nie chcemy się z tobą bawić ani rozmawiać. Wczoraj Pani nam kazała, powiedziała, że twoja mama ją prosiła, żeby z nami porozmawiała, bo nie umiesz sama z nami się dogadać, hahaha! Jesteś debilką! – Zaśmiał się Zak.

Nie chciała tego już dłużej słuchać. Była w rozsypce, nie rozumiała dlaczego wszyscy tak jej nie lubią? Co takiego im zrobiła? Przecież zawsze próbowała być dla nich miła, pomagała im. Robiła to co oni, zbierała karteczki i naklejki. Chętnie się nimi wymieniała, nawet jak prosili ją o jej ulubione. Wierzyła, że jest to cena za ich przyjaźń. A teraz okazało się, że i tak jej nie lubią. Nazywają ją debilką i idiotką! Takie brzydkie słowa za nic.

Obróciła się i szybko podbiegła do drzwi wejściowych szkoły. Pod drzwi odprowadzał ją gasnący rechot jej kolegów z klasy. Otworzyła drzwi i pobiegła w kierunku toalety. Wtem ktoś zatrzymał jej ucieczkę, łapiąc ją, aż za mocno, za ramię.

- Nie wolno biegać... A co to ma być?! Co Ty masz, dziecko, na twarzy i włosach, ty siebie widziałaś, zanim wyszłaś? – Nauczycielka nie kryła ironicznego śmiechu. Dziewczynka spuściła wzrok, czuła się upokorzona, w ręcz zdeptana.

- Nieee... szłam do szkoły i... przewróciłam się, chyba...

- Jak to chyba? To Ty, dziecko, nie wiesz czy się przewracasz, czy nie? O Jezusie, no dobrze, chodź, pójdziesz do łazienki, spróbujesz zmyć sobie to co masz na twarzy. – Odpowiedziała nauczycielka, a następnie dodała ściszonym tonem, jednak nie wystarczająco, by dziewczynka nie usłyszała – Ja tego gówna dotykać nie będę.

Serce biło jej nierówno, słyszała to. Była w szoku, doznała krzywdy z dwóch stron w przeciągu jakiś 5 minut. Pierwszy raz przeszło jej wtedy przez myśl, że chce przestać istnieć. Nie pojmowała jeszcze wtedy idei samobójstwa, więc nawet o tym nie pomyślała. Wyobrażała sobie, że przyjdzie do niej Jezus i zabierze ją do siebie. W końcu tego uczyli ją na religii. Życie ziemskie jest jedynie próbą, jeśli wycierpi się wystarczająco tutaj, na pewno kiedyś pójdzie się do nieba.

Czy nie wycierpiała już tyle ile trzeba?