Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Excuse me,මම මෙතනින් වාඩි වෙන්න ද?" ඒ එයාගේ කට හඬ. මම ඔළුව උස්සලා බැලුවා.
එයා ඉන්නවා අර ලස්සන බනී හිනාවත් දාගෙන. එයා හිනා වෙනකොට ඒ ඇසුත් හිනා වෙනවා හරියට පොඩි එකෙක්ගේ හිනාව තරමටම ඒ හිනාව පිවිතුරුයි, සුන්දරයි.
මගේ හිත දැන් හරියට දියෙන් ගොඩ දාපු මාලුවෙක් වගේ. එයා ඉස්සරහ මට මගේ හිත පාලනය කරගන්න ගොඩක් අමාරු වෙනවා.
"හ්.. හ්..ම්." එයා උගුර පාදලා මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා මූනත් අමුතු කරගෙන .
"වස ලැජ්ජාවයි, මම මෙච්චර වෙලා එයා දිහා බලන් ඉඳල ද? අයි, අයියෝ දැන් ඉතින් රෙදි left තමා.🙈😬😳 මොනවා කරන්නද ඉතින්, මං ගැන මොනවා හිතයිද දන්නෑ."🙉
" ඔයාට කරදරයක් නම් මම යන්නම්."එයා ආයෙත් යන්න හැරුණා.
"නෑ, ඉන්න. මට කරදරයක් නෑ." මම ඉක්මනට හැබැයි අර සීතල මූඩ් එකෙන්ම කියලා දැම්මා.😑
එයා හිනා වෙලා ඇවිත් මගේ ඉස්සරහින් තිබුණු පුටුවේ වාඩි වුණා. 😊එයා මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා මගේ ඇස් කොනින් යන්තම් මට පේනවා. මම ආයෙත් පොතට ඔළුව ඔබා ගත්තා.
"ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න පුළුවන් ද?" එයා අහනවා.🙂
එයා අහනවා මට එයත් එක්ක කතා කරන්න පුළුවන් ද කියලා. ඒක මට හරි අමුතුයි. මොකද මේක තමයි මගේ අයියා ඇරුණම තවත් කවුරුහරි මට ළඟින්ම ඉඳන් කතා කරපු පළවෙනි වතාව. ඇත්තටම කිව්වොත් මම බය වුණා. මෙච්චර කාලෙකට college එකේ වත්, University එකේ වත් කවුරුත් මාත් එක්ක මෙච්චර close වෙලා නෑ.
මම හෙමිහිට ඔළුව උස්සලා ඒ ඇස් දිහා බලන් මෙහෙම ඇහුවා.
"මොනවද කතා කරන්න ඕන?" 🤨මගේ සීතල කටහඬට ඒ ඇස් ගැස්සුනා මම දැක්කා.
හැබැයි එයා නෙවෙයි මට බය වුණේ. එයා අහපු ප්රශ්නෙත් එක්ක මාව නිකන් කරකවලා අතෑරියා වගේ වුණා.🤯
YOU ARE READING
Peony(💯✅)
Ficción Generalමතකයන්ට පුළුවන් මිනිස්සු හරි ලස්සනට ජීවත් කරවන්න....... ඒ වගේම මතකයන්ට පුළුවන් මිනිස්සු නොමරා මරන්න..... ජීවිතය කියන්නේම අම්බලමක්..... විවිධාකාර මිනිස්සු හමුවෙනවා....ඒ අය අපේ ජීවිත වලට විවිධ විදියට බලපෑම් කරනවා....ආයේ නොකියම යන්න යනවා....
