අද class එකේ එයා ඉන්නවා, වෙනදා වගේම හිනා වෙලා. මම කෙලින්ම ගිහින් මගේ පුටුවේ වාඩි වුණා. Professor ත් lecture එක නිකං වක්කඩ කැඩුවා වගේ කියන් කියන් යනවා.
පාඩම අහන් හිටියත් මගේ ඇස් සැරින් සැරේ එයා වටෙත් කැරකෙනවා.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
එයා නම් හරිම දඟ මල්ලක්. මගේ චරිත ලක්ෂණ වලින් සම්පූර්ණයෙන්ම අනිත් පැත්ත චරිතයක් තිබුණ එයා class එකේදි professor ට පවා පොඩි පොඩි විහිළු කලා. ඒකෙ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට ඔන්න දැන් එයාට දඬුවම් පරිදි ස්ථාන මාරුවක්.
"තමුන් නැගිටිනවා. ඇවිත් මෙතනින් ඉඳගන්නවා. මාසයක් යනකන් තමුන් මෙතනින් හෙල්ලෙන්නෙ නෑ."
ප්‍රොප්පා ගිරිය පුප්පන් කෑ ගහනවා.
තරහා නොයයි ද ඉතින් ලෙක්චර් එක අස්සේ ප්‍රොෆෙසර්ට පේන්නම නිදි කිරා වැටුනම.
වාසනාවද අවාසනාවද කියන්න මම දන්නේ නෑ, එයාට දඬුවම් පරිදි හම්බුනේ මගේ අනිත් පැත්තෙ පුටුව. ඒ මදිවට මෙයාගෙ වැඩ ගැන ටිකක් බලන්න කියලත් ප්‍රොප්පා මට කියනවා ලාවට වගේ ඇහුනා.එයා කිසි ගානක් නැතුව ඇවිල්ලා වාඩිවෙලා බොරුවට පොතේ බලි කුරුටු ගානවා. ලෙක්චර් එක ඉවර වෙනකම්ම ආයෙ කාගෙන්වත් "හූම්" සද්දයක් නෑ.
ප්‍රොෆෙසර් පන්තියෙන් ගියාට පස්සේ එයා මගේ පැත්ත හැරුනා.
"මම මෙතන ඉන්න එක ඔයාට කරදරයක් ද? ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. අකමැත්තෙන් හරි ඉන්න වෙනවා. මගේ දඬුවම් කාලෙ ඉවර වෙනකන්."
මම කතා නෑ. එයා දිගටම කියවනවා.
"ඇත්තටම එදා සිද්දියට සමා වෙන්න. මම ඔයාට කරදර කරන්න හිතුවේ නෑ. මට ඕන වුණේ ඔයාගේ යාළුවෙක් වෙන්න. අපි දැන් හොඳට අඳුනනවා නේ, ඉස්සරහට හොඳින් ඉන්න බලමු.
එයා අහනවා 'එයා මට කරදරයක් ද කියලා ' මට කට ඇර ගන්න වත් තත්පරයක් නොදී එයා express train එක වගේ කියවන් කියවන් යනවා. හරියට ගිරා පෝතකයෙක් වගේ.
එදා library සීන් එකට එයා මගෙන් සමාවත් ඉල්ලුවා. ඇත්තටම සමාව ඉල්ලන ඕන මම වුනත් එයා ඒක එයාගෙ වරදක් විදියට හිතලා මගෙන් සමාව ඉල්ලුවා. එයා හරිම හිත හොඳ අවංක කෙනෙක් කියල තේරුම් ගන්න මට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ.
එයා හිතන්නේ එයා මට වදයක් කියලා. ඔව්, පිටින් පේන කෙනෙක්ට මම ඒ වගේ පේනවා ඇති. ඒත් ඇත්ත දන්නේ මගේ හිත විතරයි. මම ඇත්තටම ආස කලෙත් එයාගේ ඒ දඟකාරකම් වලටම තමයි. එයා ළඟ දි මම සාමාන්‍ය විදිහට ඉන්න ගොඩක් මහන්සි වෙනවා. මොකද ඒ ඇස්, ඒ හිනාව මගේ පාලනේ මට නැති කරවනවා. සමහර විට මම එයාගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න උත්සාහ කරන්නෙත් ඒ නිසා ම වෙන්න ඇති.
කෝච්චිය වගේ කියවපු එයා ඒ පාර මගේ මූණට එබිලා එයාගේ අතේ ඇඟිලි මගේ මූණ ඉස්සරහින් ගෙනියනවා.
'ආයිෂ්, ඒ පාරත් මම එයාගේ මූණ කන්න වගේ බලන් ඉඳල ද?'
' ඉවරයි, වස ලැජ්ජාව.'
දැනුන ලැජ්ජාවට මට පොලව පලාගෙන යන්න හිතුනා. ශුවර්, දැන් මගේ කන් දෙකත් රතු වෙලා ඇති. ලැජ්ජාව මූනෙන් නොපෙන්නා ඉන්න හෙන ගේමක් දෙන ගමන් මම මගේ cold face එක හදාගෙන එයාට මෙහෙම කිව්වා.
"ඒකට කමක් නෑ, එදා library එකේදි හිත රිදුනා නම් සමාවෙන්න."
එයා අර මම ආසම ලස්සන බනී හිනාව දාලා හිනා වෙලා 'හෙට හම්බෙමු' කියලා යාළුවෝ ගාවට දුවලා ගියා.
එයාට තිබුණේ උස කෙට්ටු ඇඟක්. කෙට්ටු වුනාට එයා හරි ලස්සනයි. පස්සත් වන වන දුවන එයා දිහා බලන් හිටපු මගේ පපුව ඇතුලේ හීන් සතුටක් මුල් ඇද ගත්තා. එයාට ඒක දඬුවමක් වුනාට මාසයක් ම එයා මං ළඟ නේද කියලා මතක් වුනාම මගේ හදවත බල්ටි ගහන්න ගත්තා. මට මේ හැම හැඟීමක් ම හරි අලුත්. මීට කලින් කවදාවත්, කා ගාවදිවත් නොදැනුනු මේ හැඟීම මොකක්ද කියලා මටත් තාම තේරුම් ගන්න බෑ. හැබැයි මොක වුනත් ඒ හැඟීම විස්තර කරන්න බැරි තරම් සුන්දරයි. හරියට දැන් මගේ හදවත සතුටින් පිරිලා වාන් දානවා වගේ feeling එකක් මට තියෙන්නේ.
************************************
චැප්ටර් එක චූටියි තමයි.
අදහස් කියාගෙන යන්න.
Please vote comment and share 🤍.
Thank you for reading my creation ☺️.
Love you all 💖
මම Ming Yue 🤍 🌝
YOU ARE READING
Peony(💯✅)
General Fictionමතකයන්ට පුළුවන් මිනිස්සු හරි ලස්සනට ජීවත් කරවන්න....... ඒ වගේම මතකයන්ට පුළුවන් මිනිස්සු නොමරා මරන්න..... ජීවිතය කියන්නේම අම්බලමක්..... විවිධාකාර මිනිස්සු හමුවෙනවා....ඒ අය අපේ ජීවිත වලට විවිධ විදියට බලපෑම් කරනවා....ආයේ නොකියම යන්න යනවා....
