Reflections|Minsung

Gerçekler

selaaamm

o kadar fazla yeni bolum, yeni bölüm diye darladiniz ki bende yazim dedim ĞAODNAKDAKLAW

normalde yarin atacaktım ama siz isteyince bugünden atayim dedim

yeni okuyucalar var aglicam

kitabın büyümesini istiyorsaniz ✮'lari parlatinn

siz güzel yorumlar atinca yazma isteğim geliyor🤧

alttaki mesaji anlamışsınızdır diye düşünüyorum ĞAKXSLXALXMALSA

iyi okumalar💖

✮

"Baba..."

Karşımda gördüğüm beden, tatlı heyecanımı saniyesinde yok edip yerini soğuk bir hüzne bırakmasına sebep oldu.

"Ya sen ne zaman peşimi bırakacaksın?! Yetmedi mi!!"

"Jisung ben-"

"Bak birde bana yalan söylüyordun ben senin evini nereden bileyim diye. Bunca yıldır hangi çöplükteyse oraya geri dön. Benim hayatımda ne sana ne de senin gibilere yer yok." diyip kapıyı hızla suratına kapattım. Onun varlığı bana iyi gelmiyordu. Aksine çok daha kötü hissetmeme sebep oluyordu.

Sırtımı kapıya yaslayıp yavaşça yere çöktüm. Babama bir söz hakkı dahi tanımadım kapıyı suratına kapatmıştım. Varlığı beni yoruyordu. Ona hayatımda yer vermek istememe rağmen o sürekli burnumun dibinde bitiyordu. Ondan fazlasıyla yorulmuştum. Bu kadar burnumun dibinde olması beni çok rahatsız ediyordu ama bundan tamamen kurtulmayı düşünüyordum.

Aklıma Minho gelince şimdiden parka gitmeye karar verdim. Biraz hava almak iyi gelebilirdi. Üstümdeki tişörtün üstüne hızlıca bir sweatshirt geçirip parka gittim. Babam çoktan gitmişti.

Minho'yla beraber oturduğumuz banka oturacaktım yine. Buraya otururken yanına gelmişti. Kısa bir süre sonra önüme düşen gölgeyle geldiğini anladım. Yüzümü geniş bir gülümseme kaplarken kafamı kaldırdım.

"Hoş geldin!" diyip sıkıca sarıldım. Ani hareketime şaşırdığını belli etsede o da karşılık verdi.

"Çok mu özledim beni?"

"Hıhım."

"Ama bu kadar çabuk özlersen olmaz ki."

Kafamı gömdüğüm boynundan ayırıp güzel yüzüne baktım.

"Ne yani sen beni özlemedin mi?"

"Özlemedim mi acaba? Yoksa özledim mi?"

"Ya sen ne kadar çok gıcıksın." dedim be vücutlarımızı birbirinden ayırıp banka oturdum. O da yanıma oturdu.

Aynı bank, farklı zaman. Bu süreçte bizde değişmiştik. Artık birbirimizden nefret etmiyorduk. Aksine nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde birbirimize aşık olmuştuk.

"Üzüldün mü sen?"

"Sus Minho."

"Sence benim seni özlememem mümkün mü? Ben senin yanında nefes alıyorum."