AMCA'MIN BERDEL GELİNİ

-SALDIRI-

"04/07/2023"

""Ya ölmek lazım bu topraklarda. Ya da savaşmak lazım bu zalim topraklarda!""

Kabul etmek bu kadar mı zor? Sevgi göstermek? Bir ufak umut eli bile uzatmak bizim için ne kadar da zor? Hayattan aldığımız tat niye yok?

Kan sarmış bu zalimlerin elini. Üstleri kan kokuyor bu zalimlerin. Belindeki silah bile kana bulanmış. Daha niye durmuyor bu zalimler?

Kan aldı başını gidiyor niye durmadı bu katliyam? Kana akıyor masumlardan. Kan akıtıyor zalimler.

Bir baba yiğit te yok ki bu kanlı durdursun. Çekip aldım elerinden silahı. Dur desin onlara.

Burada niye bir kurtarıcı yok? Niye kimse o lara el uzatmıyor? Onların sucu neydi ki? Ne günah işlediler?

Bir tane daha duyuldu silah sesi. Şahin daha bir sarıldı ona sarılan kıza.

"Lan ne oluyor?" Diye bağıran Şahinin sesi ile hızlı acılan odalarının kapısı ile eli de silahı olan koruma geldi.

"Ağam saldırı var!" Korumanın sesi ile Şahin kollarında titreyen karısına baktı.

"Kim lan bu?" Korumma başını olumsuz anlamda saladı.

"Ağam bilmiyoruz." Mihrima kolarını bir tik daha sert sıktı Şahinin bedenini.

"Şahin korkuyorum..." Şahinlerini eğerek ona sokulan karısına baktı.

"Korkma ben burdayım." Şahin korumaya döndü tekrar. "Dikkatli olun." Koruma başı ile onaylayıp odadan çıktı.

Mihrima dışarıdan gelen silah seslerine kulak vermemek için direndi ama nafile. Sesler o kadar gürdü kırıtmazdan gelinmek çok zordu.

"Mihrima gel söyle," Şahinin sesi ile eli ile gösterdiği yatağın yanına geçti.

"Burda beni bekle." Mihrima dolaptan silahını alan kocasına baktı.

"Gitme Şahin. Korkuyorum." Şahin yerde ona bakan masum kıza baktı. " Korkma Mihrima'm geleceğin hemen." Hızlan odadan çıkan Şahin kapiyida arkasından çekti.

"Şahin..." kısık bir ses ile söyledi Mihrima.

Giden şahinin ardından dışarıdaki silah sesleri daha fazla artı. Mihrima uzandığı yatağın yanına biraz daha sundu ve eleri ile kulaklarını kapatı.

"Allahım sen koru bizi." Mihrima dubalar ederken aniden acılan odanın kapısı ile korkutmam bir çığlık atı.

Elindeki silahı ona doğru uzatmış olan biri vardı. Mihrima korlu ile elerinden destek alıp kendini geriye çekti.

Elinde silah olan Adam Mihrimaya doğru biraz daha yaklaştı.

"Mihrima Evin Perza." Mihrima duyduğu ses ile korku sardı bedenini. Bu aynı o sesti. O geceki.

"Gelme." Mihrima geriye giderken adam elindeki silahı ona doğru tutuyordu.

Bir anda cama isabet eden mermi ile odanın cami param parça oldu.

Parçalanan camlar yerler savrulurken Mihrima bir çığlık daha atı.

"ŞAHİN!!" Ona yardım ede bilecek tek kişi oydu. Şahin!

Tekrar bir pencere parçalama sesi geldi.

"Gelme..." titrek çıkan sesi ile karşısındaki adam bir adım daha atı ona doğru.

"Evin, ailen seni çok özledi. Ama sen niye onları özlemedin?"

Mihrima aynı soru ve aynı ses ile kulaklarını kapatı.

"UZAK DUR BENDEN!" bağırırsa belki biri sesini duyar diye.

"Evin, yapam ama. Ailene gitmen varken. Sen burada senden büyük birine mi eşimi olucan?"

Kulaklarımı kapatmamsına rağmen ses geliyordu.

"Onlar beni unutmuş. Hemde o kıyamet gibi günde."

"Yanıldın Evin, onlar seni unutmadı. Sen onları unutun. Sucu ailene atma. Onlar senin özlemin ile kavruluyor."

"YALAN SÖYLÜYORSUN!"

"Ben yalan söyleme güzeler güzeli Evin."

Elindeki silah ile tekrar göz göze gelince hayatımın bu kadar olduğunu düşündüm.

"Benden ne istiyorsun? Para? Altın? Ha ne istiyorsun?"

"Seni istiyorum."

"NE?"

"Seni istiyorum Evin. Benim ile gel. Aileni gör. Daha sonra da beraber ebedi mutluluğa gidelim?"

Şaşkınlık ile elindeki tutuğu silahta olan bakışlarımı adamın gözlerine çevirdim.
Yüzündeki siyah maskeden dolayı sadece gözleri aciktaydi.

"SACMALAMAYI KES. BIRAK BENİ."

Bağırarak konuşmalarım onu hiç umursamıyordu.

"Evin, bağırmak yok ama. Kocan sen bağırdığı için yaralanıp ya da öle bilir. İstermisin Atlas'ın ölmesini?"

Acımasızca sarf etiği sözler ile gözlerim büyüdü. Ruh hastasıydı bu adam.

"Yapma." Bagirmaktan vaz geçtim.

"Ben sana birşey yapmıyorum ki. Ben sadece seni alıp gidicem ve önümüzün sonuna kadar mutlu yaşayacaz diyiyorum ama sen beni umursamıyorsun."

Bir anda tek-insan gelen silah sesi ile ortam gerildi. Ve bir anda karin kısmında his etiğim acı ve yanma ile bağırdım.

"Ahhhhh."

Yanma git gide büyürken o bölgede bir sıcaklık geldi.

"Mihrima."

Korku ve acının birleştiği sesi ile Şahinin sesi geldi kulaklarım atarım yamalak. Yerde olan bedenim sert zeminin üzerine düştü.

...

Bölüm sonu oy ve yorum yapmayın.

Biraz cik insanlık halinden anlaya bilirmisiniz?

Insanın zor durumu ola bilir. Ya da özel bir şeyi buna saygı duymak yerine niye kötü mesajlar atıyorsunuz?

Ben de böyle olsun istemezdim. Bir varın bir yokum ama elimde olan bir şey değil.

Herkes aynı değil.

Yaşadığım yerde beş dakika oturamıyorum mesela. Hep bir isler ile uğrattığım için telefonu bile elime almıyorum.

Şimdi bazılarınız der hiçmi boş vaktin yoktu iki satır bile yazmaya. Var var ama ben sizler gibi değilim.

Benim bakmam gereken bir bahanem var. Yaşlı ve rahatsız. Onun ile ilgilenmekten kendime vakit bulamıyorum.

Bu bölümü bile onun yanında tamamladım.

Neyse siz nerden bile bilirsinizki benim ne yaptığımı.

Unutalım bunları.

Bu arada sevdiğim bir arkadaşımın KIRKLAR_00 yeni bir kitap yazdı. Ona oy verip yorum yaparsanız sevinirim. Bari benim hatırım için.

Sizi çok seviyorum❤❤