အလုပ္ေတြအားလပ္ရက္ရတုန္းဂ်ယ္ဂ်ဴ
ကိုအေပ်ာ္ခရီးထြက္လာတာျဖစ္သည္...။
ယို႐ွီႏိုရီကေတာ့ အဲဒီလိုပဲသိထားလိမ့္မယ္..။
တကယ္တမ္း သူကတျခားအၾကံအဥာဏ္
နဲ႔ယို႐ွီႏိုရီကိုဒီကိုရေအာင္ေခၚလာတာပင္..။
ေနာက္လိုက္ေတြတစ္ေယာက္မွမပါဘဲ
ႏွစ္ေယာက္တည္းေလ...။
ကားကိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားခဲ့ၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သားက ဂ်ယ္ဂ်ဴရဲ႕လူ႐ွင္းတဲ့
ကားလမ္းမေဘးကလူသြားလမ္းေလးေပၚ
မွာလက္ခ်င္းတြဲလ်က္ ညဘက္ေလညႇင္း
ကိုလဲခံစားရင္း လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတယ္..။
လူသူေဝးတဲ့ဒီေနရာကိုလဲ သူ႔အၾကံေပးခ်က္
အရ ႏွစ္ေယာက္သားေရာက္လာခဲ့ၾကတာ..။
"ကေလး...မနက္ျဖန္က ကိုယ္တို႕ရဲ႕
မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေနာ္..."
"အင္း.."
"မနက္ျဖန္ ကေလးဘယ္သြားခ်င္လဲ...
ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ကိုယ္အကုန္ျဖည့္ဆည္း
ေပးမယ္..."
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားဘဝမွာမ႐ွိေတာ့
ပါဘူး...ယို႐ွီႏိုရီရယ္...။
ေႏြးေထြးတဲ့အျပံဳးနဲ႔သူဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ
ကိုေမးေနေသာ ယို႐ွီႏိုရီကေတာ့
သူ႔စိတ္ထဲကစကားေတြကိုၾကားမည္
မဟုတ္...။
"အင္း...ဘာမွေတာ့ေထြေထြထူးထူး
မ႐ွိပါဘူး...ဂ်ယ္ဂ်ဴမွာဟိုဟိုဒီဒီေလ်ွာက္လည္
ၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့..."
"အင္း...ကေလးသေဘာပါ..တကယ္တမ္း
ေတာ့ကိုယ္ကႀကီးႀကီးမားမားက်န္ရစ္
ေနမယ့္အမွတ္တရတစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္
တာ...ဒါေပမယ့္ ကေလးကစီစဥ္ထားၿပီး
သား႐ွိရင္လဲ ကေလးသေဘာပါပဲ..."
ၾကည့္....ၾကည့္...သူအဲဒါေတြယို႐ွီႏိုရီကို
အားမရတာ...။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကေလးသေဘာ...
ကေလးသေဘာနဲ႔ သူ႔ကိုအဲဒီလိုေတြ
အလိုလိုက္ေနလို႔ အခုသူကိုယ္တိုင္
ေသတြင္းထဲေရာက္ခါနီးေနၿပီ...။
"အား..."
သူ႔အသံၾကားေတာ့ ယို႐ွီႏိုရီကလွည့္ၾကည့္
လာတယ္...။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ကေလး ေနမေကာင္းဘူး
လား..."
မ်က္ဝန္းေတြမွာလဲ စိုးရိမ္ရိပ္အျပည့္..။
"မဟုတ္ဘူး....ကြၽန္ေတာ္အိမ္သာ သြား
ခ်င္လာလို႔..."
"ဟမ္...ဒီမွာအိမ္သာ႐ွိမယ္မထင္ဘူး..
မွန္းစမ္း...ကိုယ္လိုက္႐ွာေပးမယ္..."
YOU ARE READING
BOOMERANG
Fanfictionပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ BOOMERANG တစ္ခုကကိုယ့္ဆီျပန္ေရာက္လာသလိုပဲ...။ လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့မင္းကလဲ ကိုယ့္ဆီကို တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္...အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး...။ ပစ်လွှတ်လိုက်တဲ့ BOOMERANG တစ်ခုကကိုယ့်ဆီပြန်ရောက်လာသလိုပဲ...။ လက်လွှတ်လိုက်ရတဲ့မင်းကလဲ က...
