Karanlıktaki Mum ~chaemura^

Bölüm-13

NOT: upupupupupppppppuzunn bir bölüm yazdım nasıl oldu bende bilmiyorum.

"Bu arada, sen iyi misin? O çocuğu nereden tanıyorsun?"
"Okuldan. Arkadaşım sayılır. İyi birine benziyor."
"Offf her önüne gelene bana davrandığın gibi mi davranıyorsun?"
"Nasıl yani?"
"Boşver.."

"Evet evim burası. Beni getirdiğiniz için teşekkür ederim."
Burası tek katlı oldukça eski ve küçük bir eve benziyordu.
"Evde biri varmı?"(Yeon)
"Muhtemelen..hayır."(Eun)
"Bende geliyorum o zaman."(Niki)
"Tamam, ben gidiyorum."(Yeon)

Ev toplam banyo ve yatak odası dahil üç odadan oluşuyordu. Eve girdiğinizde mutfak, bir masa ve bir koltuk ile karşılaşıyordunuz .
"Kiminle yaşıyorsun normalde?"
"Babamla. Ama varlığı ile yokluğu arasında bir fark yok. Hatta bazen olmaması daha iyi diyorum ama uzun süre gelmeyince endişeleniyorum tabii."
"Nereye gidiyor ki?"
"Bende tam olarak bilmiyorum. Bu arada ben duşa gireceğim. Sen artık gidebilirsin."
"Bugün burda kalmam senin için iyi olur."
"Nasıl yani?"
"Senin için bir sakıncası varmı?"
"A şey, galiba yok ama nedenini hala anlayamadım."
"Yorgun olmalısın. Yarın sabah sana her şeyi anlatacağım."
"Peki."
Eunchae duştan çıktığında Niki hala koltukta oturmuş, yere bakıyordu.
"Böyle uyumayacaksın heralde değil mi? İstersen babamın giysilerinden verebilirim."
"İyi olur."
Eunchae içeriden giysileri getirip yanına koydu.
"Ben yatıyorum. Sen istediğini yapabilirsin."
"Tamam, iyi geceler."
"Sanada." Eunchae Niki'nin hem fazla iyi ama bir o kadar da mutsuz olmasına şaşırmıştı. İlk defa sinir dışında doğru düzgün bir duygu görmüştü onda. Ama iki zıt duygu bir anda. "Belki de zor zamanlardan geçtiği için bana öyle söylemişti" diye içinden geçirdi ve ona olan kırgınlığı biraz daha azaldı. Kapısını kapattı ve uyumaya başladı.

24.12
Niki kalktığında saat sabah 9'a yakındı. Eunchae kahvaltı için yiyecek bir kaç şey hazırlamış görünüyordu. Eunchae Niki'nin uyandığını görünce
"A kalktın demek. Günaydın o zaman. He bu arada meraktan patladım. Lütfen artık neler olduğunu anlat. Siz varya hep arkamdan iş çeviriyorsunuz." Diye mızmızlanya başladı Eunchae.
Niki sadece güldü ve
"Öğrenmemeni isterdim ama anlatmak zorundayım."
"Galiba senin için konuşması zor bir konu. O zaman biraz daha dişimi sıkabilirim. Sonuçta seni az beklemedim yani alışığım ben. Ama sen yine de hızlı olsan iyi olur."
"Bugün seninle akşama doğru bir yere gidelim. Söz orada anlatıcağım."
"Olurr. Nereye gideceğiz peki?"
"Görürsün."

Uzunca bir süre yürüdüler. Ve tepe gibi bir yere çıktılar. Gökyüzü pembe ve turuncu tonlarıyla kaplıydı. Güneş yarım ama büyük görünüyordu. Hava gayet sıcaktı. Bahar garip bir mevsimdi.
"Nikii burası çok güzel. Burayı nasıl öğrendin?"
"Küçükken gelirdim."
"Bu manzarayı yıllardır görebildiğin için çok şanslısın. Burayı sana kim öğretti?"
"Yeonjun."
"Yeonjun'la o kadar zamandır arkadaş mısın?"
"Evet."
"Bana hayat hikayeni anlatabilir misin? Hikaye dinlemeyi çok severim. Özellikle de gerçek olanları. İnsanların büyüleyici hikayeleri ilgimi çeker."
"Büyüleyici bir hikayem yoksa peki?"
"Büyüleyiciden kastım güzel değil, yoğun duygular barındıran, sıra dışı bir hayat. Sıradan hayat çok dinlemişliğim var. Ama sıra dışı olanlar hep aklımın bir köşesinde kalırlar."
"Peki, anlatayım. Hem burdan dün yaşanan olayları da anlatabilirim."
...
" Ben kendimi bildim bileli ailemi hiç görmedim. Yetimhanede kaldım yaklaşık 12 yaşıma kadar. Ama orada katı kurallar vardı ve kendimi mutlu hissetmiyordum. Bir gün buradan kaçarsam istediğim gibi eğlenirim falan diye düşündüm. Hiçbir kısıtlama yok, kimsenin umrunda olmadan yaşamak, gezmek, koşmak o zamanki tek hayalimdi. Özgür ruhluydum diyebiliriz. Hala da öyleyim. Bir şekilde kaçtım orası biraz şans eseri oldu. Dışarı çıktım çıkmasına ama pek hayalimdeki gibi olduğu söylenemezdi. Paranın bu kadar önemli olduğunu bilmiyordum ve küçük bir çocuk olarak tek başıma gezmem insanların dikkatini çekiyordu. Kendimi fazla yalnız hissetmiştim. Evet kimsenin umrunda olmamak istiyordum ama burada yabancı gibi hissediyordum. Meydandaki banklardan birine oturmuş öylece insanları izliyordum. Bazıları benim yaşındaydılar ama tek dertleri ailesinden oyuncak veya şeker  istemekti. Sonra bir anda yanımda bir adamın oturduğunu fark ettim. Changbin, kendisi şu anki patronum olur. Beni fark etti ve şu an yaşadığım yere götürdü. Bana yetimhane çalışanlarının beni bulamayacağı ve doğal olarak ceza da almayacağımı söyleyerek beni kandırdı. Ondan sonra onun kölesine dönüştüm. Yeonjun ben oraya yeni gittiğimde oda bir seneden kısa bir süredir oradaydı. O zamanlar 14 yaşında falandı galiba. O zaman da neşeli ve eğlenceli biriydi. Moralimi bozuk gördüğü an seni nasıl düzelteceğini bilirdi. Neyse yani kısacası hayatımı o piçin para kazanmasını sağlayarak geçiriyorum. Bu yüzden de ona isyan etmek için plan hazırladık. Bu arada seni dün uyardığım çocuk gibileri yüzünden Kazuha bu hallere geldi."
"Ne yaptılar ki Kazuha'ya?"
"Onu uyuşturucuya alıştırdılar ve şu an onlar için çalışmak zorunda senin de bu duruma düşmenden korktum. O yüzden onlardan uzaklaşman lazım."
"Ama bu çok korkunç. Neden insanları para için kullanıyorlar ki?"
"Dünya berbat bir yer Eunchae. Neyse unut bunları artık ben yanındayım. Senin hikayen ne bakalım?"
"Belki daha sonra."
"Peki, sen nasıl istersen."
Eunchae olayların şokunu atlatmaya çalışırken bir anda Niki'nin onunla eskisinden bile daha yakın olduğunu fark etti.
"Niki, anlaşmamız bitmişti. Neden beni kurtardın? Hadi kurtardın diyelim, neden benim evimde kalıcak kadar koruyorsun beni?"
"Sana zarar gelmesinden korkuyorum çünkü."
Niki bir anda Eunchae'ye döndü.
"Ama ben o gün arkandan seslendiğimde umrunda olmadan çekip gittin."
"İsteyerek yapmadım. Yapmak zorundaydım. Ama merak etme bir daha yapmayacağım. ASLA"
"Yani beni seviyor musun?"
Niki cevabı söz yerine daha iyi bir şekilde vermeye karar verdi ve dudaklarını Eunchae'nin dudaklarıyla birleştirdi. Artık onunla beraberdi. Onları ayırmak için bir neden yoktu. Çünkü Changbin ve onun gibilerinin nesli tükenmek üzereydi. Yeonjun'a güveniyordu. O kafasına koyduğunu yapardı.