My Silent Girl

Chapter 27

I tried to open my eyes but I can't and my vision was blurry. maayos ang paghinga ko ngunit parang unti- unting nanlalabo ang paningin ko. nasaan ako? anong lugar ito?

I even tried to move my eyes but my body isn’ t cooperating. gusto kong magsalita pero hindi ko magawa. what is really happening? where am i?

Malabo man ang paningin ko pero nakikita ko ang puting kisame. unti- unting luminaw ang pandinig ko kaya naman pinilit kong ibukas ang mga mata ko. i can hear a beep sound from a machine. what is that? bakit may makina? nasaan ba ako?

I suddenly felt something on my hands. hindi ko maipaliwanag kung bakit kumirot ang puso ko nang maramdaman ko iyon. i felt someone caressing my hand slowly with a finger. unti- unti kong naramdaman ang bigat ng paghinga niya. sino ito? bakit hawak niya ang kamay ko?

A lone tear escape my eyes. i don’ t understand. why am i hurting? bakit nasasaktan ang puso ko sa init ng hawak na nararamdaman ko?

“ They all think we will not make it..” he chuckled.“ akala nila susuko tayo, Jean.”

Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa boses na iyon. pamilyar ang boses niya. paniguradong narinig ko na iyon noon.

“Dalawang taon ka nang nagpapahinga, dalawang taon na rin nilang sinasabi saaking bitiwan ka..”

Naramdaman ko ang isa pang luhang tumakas mula saaking mga mata. hindi ko maintindihan. anong nangyayari?

“Hindi ako naghintay ng apat na taon sa pagbabalik mo para lang pakawalan ka nang ganito. i know you are fighting until now. kaya lalaban din ako para sa‘ yo. para saating dalawa.. at sa anak natin” his voice broke.and what anak?!

“I have been waiting for you for how many years.. and may kasalanan pala ako sayo hindi ako nagpaalam na kukuha ako ng dugo mo para sa anak natin siguro mapapatawad mo naman ako siba?”

"I'm sure naman na gagawin mo rin yung ginawa ko lalo na kung para kay Kyron right?"

Lalong lumabo ang paningin ko, dahil ata iyon sa luha. lalong lumakas ang tibok ng puso ko nang unti- unting bumalik saakin ang lahat. siya, ako, kaming dalawa, ang mommy at daddy ko, si Vean, si Kira, yung college days ji ang kasal namin, hanggang sa naaksidente ako , ang lahat  ang mga alaala ko.

Nakita ko siyang biglang tumayo at tinignan ang makina. bumilis ang tunog no’ n kaya naman nagmamadali siyang lumabas habang isinisigaw ang pangalan ng doktor at Bigla nalang ako nilamon ng nakakasilaw na liwanag.

Zach POV

Maraming araw, linggo at buwan hanggang sa naging taon na ang nakakalipas ngunit hindi pa rin nagigising si avery. halos hindi na ako mapalagay. walang sandaling hindi ako nag aalala. maraming mga agiw na pangyayari ang minsan pumapasok sa utak ko pero pilit kong inaalis.

Alam kong lalaban pa ang babaeng mahal. lalaban pa siya para sa amin ng anak niya. babawi pa ako sa kanya. sasamahan niya pa akong tuparin ang mga pinapangarap ko sa aming dalawa.

Hindi ko maiwasang mapaluha habang nakatingin sa babaeng nakahiga sa hospital bed habang may nakalagay na tubo sa bibig nya.

Kasalanan ko ang lahat ng ito. ako ang naging dahilan kung bakit nasa ganitong sitwasyon siya ngayon. pero tao lang ako, nagmamahal- kahit hindi kamahal mahal ng taong aking minamahal.

Iniusog ko ang aking upuan malapit sa kama ng babaeng aking pinakamamahal.

Hinawakan ko ang kanyang kamay na namumutla na. pinisil- pisil ko para ipadamang nandito lang ako- palagi lang akong nandito. tinitigan ko ang maamo nitong mukha na may bakas ng kapaguran.

“They think we will not make it..” I chuckled.“ akala nila susuko tayo, Jean.”

“Dalawang taon ka nang nagpapahinga, dalawang taon na rin nilang sinasabi saaking bitiwan ka..”I said

“ Hindi ako naghintay ng apat na taon sa pagbabalik mo para lang pakawalan ka nang ganito. i know you are fighting until now. kaya lalaban din ako para sa‘ yo. para saating dalawa.. at sa anak natin” This time umiyak na ako

“I have been waiting for you for how many years.. and may kasalanan pala ako sayo hindi ako nagpaalam na kukuha ako ng dugo mo para sa anak natin siguro mapapatawad mo naman ako siba?”paghingi ko ng tawad sa kanya dahil nasa critical na ang kalagayan nya at kailangan na talagang masalinan ng dugo

"I'm sure naman na gagawin mo rin yung ginawa ko lalo na kung para kay Kyron right?"Bakit ko pa ba tinatanong ang bagay na alam ko namang gagawin at gagawin mo

Bigla akong napatayo ng marinig ko ang tunog ng makina at kinakabahan ako ng makita kong nagflat line iyon at halos maputol ang ugat ko sa leeg kakasigaw ng pangalan ng doktor dahil nagaalala na ako

Habang inaasikaso sya ay hindi ko na talaga alam ang gagawin ko at sana naman walang mangyaring masama sa kanya

Pabalik-balik ang lakad ko dito sa labas ng kwarto nya at panay silip din ako sa pinto

Nacoma sya dahil nagkaroon ng severe bleeding sa utak nya dahil pinipilit nito makaalala at nakadagdag pa dito ang sugat nya sa ulo at sinabi naman ni nanay Victoria ang dahilan yun ay daw dahil hinampas nya ng vase ang sariling ulo nito

Third person point of view
Inside the room

" Do the compressions." utos ng pribadong doktor

One of the doctor conducted the compressions while one of the nurses check her pulse.

" Any pulse response?" the doctor asked still pumping the patients chest.

"Still no pulse,"

" Prepare the machine we gonna shock her, make it 120 joules."

The Assistant nurses and doctor prepared everything and handed the shock iron to her doctor.

"We're going to shock her in 1 minutes!" the doctor declared and seconds pass he do the shocking.

Bahagyang tumaas ang bandang bahagi ng katawan ni Jean sa ginawang pagrevive rito.

" Still no pulse." deklara ng nurse na pinakiramdaman ang pulso ng bata.

" Everyone clear! shocking." the doctor commanded and another shock was conducted.

" Still no response from her pulse,"

" Increase it into 200 joules. prepare the shock! everybody clear, shocking." the doctor commanded as he pressed the defribillator again.

" Total time is 2 hours doctor," the recording nurse informed.

Pinagpapawisan at pagod na ang lahat pero wala paring pagbabagong nangyayari sa heart pulsating machine. makikita sa mga mukha ng mga taong nasa loob ang kawalan ng pag- asa. alam nilang ginawa na nila ang lahat upang maibalik ang buhay ng pasyente pero hanggang dito na lang siguro talaga ang buhay nito.it's already her time to rest .

The doctor checked her pulse for the last time but he didnt get any response.

" Time of death 10:18 am." the private doctor said and nurse records what the doctor declared. unti- unting nagsilabasan ang mga tao mula sa loob ng kwarto.