Ja jestem tylko człowiekiem:
Mam obawy i mam mania.
Panaceum...
To tylko czysta zabawa.
Nie mogę nic powiedzieć,
Widząc mowę twego ciała.
Za wszystkie swoje kłamstwa,
To już nawet nie przepraszam.
Zgubiłam siebie,
By odnaleźć potrzebuję tylko Ciebie.
Bo Twoje ramiona dają ukojenie.
Jak zabiłam to uczucie – było lepiej.
Czy zataczam błędne koło?
Sama nie wiem.
To jest jak książka:
Po prostu już tak mam.
Czytam ponownie,
Choć zakończenie znam.
Bo życie to nie bajka,
Na koniu księcia brak.
Po mojej osobie zostanie trwały ślad.
Tak patrzą na mnie,
A ja słyszę ich.
Szepty mi mówią,
Że muszę iść.
Tak, to ja płakałam w nocy:
Bezbronna dziewczynka,
Która stoczyła się dosyć.
Która szuka swego miejsca,
Na tym zakłamanym świecie.
To nie jest wcale proste,
Ale i tak nie zrozumiecie.
