Verleden tijd | Koen

8. Verleden tijd

Claudia
Ik sta in de keuken. Mijn tas heb ik om het hoekje van mijn slaapkamer neergegooid. Het koffieapparaat doet zijn werk al en het enige wat me nog bezig hoeft te houden is het einde van mijn verhaal.

Want wat ben ik er klaar mee. Het hele verhaal schreef zichzelf, tot dit punt; het einde. Ik had het moeten plotten, maar het schreef zo lekker weg dat ik dat gewoon niet gedaan heb.

"Hey," hoor ik achter me. Ik draai me verschrikt om. Ik had verwacht dat ik alleen thuis zou zijn, maar blijkbaar niet. Het is Koen, zoals wel vaker als iemand me laat schrikken.
"Wat moet je?" Snauw ik. Hij grinnikt en hij steekt zijn hand uit naar mijn wang, die ik weg probeer te slaan, maar hij is me voor. "Ik weet dat je ergens nog een zwak voor me hebt, Clau," fluistert hij in mijn oor.

Hoe graag ik ook weg wil lopen van hem en hem verrot wil schelden, bevries ik toch even van zijn woorden. Ik blijf hem aankijken, terwijl hij afwachtend mijn wang vasthoudt. Als hij merkt dat ik niks doe, komt hij dichterbij. "Ik heb gelijk, of niet?" Mompelt hij, vlak voor zijn lippen de mijne raken.

Het duurt tien hele seconden voor ik me besef waar ik eigenlijk mee bezig ben. Hard duw ik hem van me af, waardoor hij zijn evenwichtig even verliest. Ik kijk hem boos aan, maar de juiste woorden heb ik nog niet gevonden. "Ik ben je gewoon nog niet vergeten, Clau. Ik hoop echt dat we weer kunnen zijn wat we waren," zegt hij. Zijn gezicht staat lief, maar ook ergens smekend.

"Jij bent mij niet vergeten?" Schreeuw ik, "we waren verleden tijd, toch? Hoe kan je ineens al het contact verbreken en een jaar later me zoenen en verwachten dat alles weer hetzelfde wordt? Rot op!" Ik geef hem een duw aan zijn schouder, voor ik boos naar mijn kamer loop. "Als je echt wat met me wilt, bewijs je maar dat je echt voor me wilt gaan," zeg ik, voor ik mijn deur dicht gooi.

Hoe had hij dit ooit kunnen doen?

"We waren toch verleden tijd?
Jij wilde toch niets meer van mij?"
- Flemming