Verleden tijd | Koen

2. Vreemden

Claudia
In een paar dagen ben ik al best goed gesetteld. Milo, Matthy en June heb ik intussen beter leren kennen. Koen echter niet, ondanks dat hij alles op alles zet om contact met me te hebben, ontloop ik het keer op keer. Hij wilde vorig jaar geen contact met mij, dan wil ik dat nu ook niet met hem.

Al snel kwam ik erachter dat zijn kamer tegenover die van mij zit, wat het nog een stukje moeilijker maakt om hem te ontwijken.

"Jij ook een biertje, Clau?" Hoor ik uit de keuken komen, wat me uit mijn gedachten trekt. Ik kijk naar rechts, waardoor mijn vermoedens worden bevestigd; het was Koen. Hij weet dondersgoed dat ik geen bier lust, dus deze vraag was puur een wanhoopspoging om aandacht te krijgen. Ik negeer hem, zodat hij zijn zin niet krijgt, maar al snel zakt de bank naast me in. Ik voel zijn aanwezigheid naast me, maar ik blijf strak naar de tv kijken, in de hoop dat hij snel weggaat.

Maar helaas deed hij dat niet. Tien vreselijke minuten later komt Matthy de kamer ingelopen en meteen sta ik op en loop ik naar hem toe. "Jij moest me nog wat laten zien, toch?" Vraag ik aan hem, terwijl ik knipoog. Ik doe een klein schietgebedje om er hopelijk voor te zorgen dat hij de hint snapt, wat gelukkig werkt. "Oh ja! Kom," antwoordt hij en hij wenkt me mee het appartement uit.

"Vertel," zegt hij op het moment dat de deuren van de lift dichtgaan. Waar we heen gaan weet ik niet en eigenlijk maakt me dat ook niks uit. Als ik maar niet langer bij hem hoef te zijn.

"Hij zit me constant op te zoeken en reactie uit te lokken, terwijl ik er totaal geen zin in heb!" Zucht ik gefrustreerd. Nog even en ik sta hier te huilen uit frustratie. "Koen?" Vraagt Matthy. Ik knik. "Ja, ik wil echt helemaal niks met die gozer te maken hebben. Klootzak dat 'ie is." Ik zie Matthy verward kijken. Natuurlijk, hij weet de hele geschiedenis van het verhaal niet, dus dit komt vreemd voor hem over. Koen en ik zijn vreemden, voor de buitenwereld dan, maar eigenlijk zijn we zoveel meer dan dat.

Vreemden met een geschiedenis, zo noemen mensen het ook wel. Ondanks dat ik hem al lang niet gesproken heb en er waarschijnlijk veel is veranderd, is hij me niet compleet onbekend. Helaas, want als ik hem nooit gekend had, dan was alles zoveel makkelijker geweest.

"Ik volg je niet helemaal, volgens mij," zegt Matthy verward. Ik schud mijn hoofd, om aan te geven dat het niks geeft. "Koen en ik zijn niet bepaald vreemden, zeg maar," vertel ik. Ik voel de behoefte nog niet om het hele verhaal aan hem uit te leggen, dus hoop ik dat hij genoegen neemt met deze vage waarheid.

"Aha," knikt hij, "dat maakt een hoop duidelijk." Ik knik, waarna er een stilte valt. "Kom je morgen ook?" Vraagt hij dan. Ik kijk hem vragend aan en al snel volgt een uitleg; "we geven een huisfeest. Zou leuk zijn als je er ook bij bent," glimlacht hij. Ik knik, terwijl ik in mijn hoofd al bezig ben met wat daar allemaal fout kan gaan, want ergens heb ik echt nog wel een zwak voor die ginger. Toch glimlach ik en antwoord ik; "Gezellig. Ik ben erbij!"

"Net nu ik op eigen benen sta
En zoveel beter ga
Wil jij me terug?"
- Flemming