SPRACHE | ObiKaka

XI: Korku

Rammstein - Angst

Wer hat angst vorm schwarzen mann

《OBITO》

Kafamı telefondan kaldırıp saate baktım. Saat 16.23. Itachi ve ben evde tektik. Bu yüzden bu anın 'ailem' hakkındaki sorularımı sormak için en iyi zaman olduğunu düşündüm. Yavaşça odadaki sandalyeden kalkıp kapıya dogru ilerledim. Itachi'nin kapısını tıklattım.

"Gir"

İçeri girdim. Uzun saçlı çocuk yatağının üstünde oturmuş ona verdiğim kitabı okumakla meşguldü. Beni görünce kitabı kapattı. Eliyle içeri çağırdı beni. Kapısını kapatıp yürüdüm. Onun yanına yatağa oturdum.

"Ne yapıyorsun İtachi?"

"Kitap okuyordum..."

"Güzel gidiyor mu bari kitap?"

"Evet evet, çok sevdim. Aslında bitirdim, şuan bakıyordum tekrar"

"En çok hangi kısımdan etkilendin?"

İtachi duraksadı. Gözlerini kaçırdı.

"Ana karakterin... ana karakterin babası öldükten sonrası... bana daha yakın geliyor gibi sanki. Beni etkiledi"

"..."
"Babası öldükten sonra hayatı mahvoldu. Sevgilisinden sonsuza kadar ayrılmak zorunda kaldı. Ailesiyle arası bozuldu. Üstelik babası beş para edecek biri değildi. Eniştelerinden, eşinden, çocuklarından çok fazla zarar gördü. En sonunda da..."

"Öldü"

"Evet"

Aramızda derin bir sessizlik oluştu. Elinde tuttuğu mavi kapaklı kitaba baktım. Bu kitap gerçekten de etkilendiğim bir kitaptı. Okuduğum en iyi aşk romanı olabilirdi, aşk romanlarını sevmezdim bile.

Kafamı kaldırıp yüzüne baktım kardeşimin. Sanırım bu konuyu açmak için en iyi zamandı.

"Babanla aran nasıl, İtachi?"

"İyi..."

Bu biraz garip gelmişti. Babamla arasının iyi olması çok düşük bir ihtimaldi. Birbirlerine çok zıt insanlardı. Ayrıca, ben babamı tanıyordum.

"Yaa... Nasıl biri?"

"İyi işte..."

"Emin misin?"

"Eminim... Aslında pek değilim"

"Sert biri mi baban?"

"Seninde baban değil mi? Neden 'baban' diyorsun?"

"Bilmem, pek içimden gelmiyor. Sen onu boşverip soruma cevap ver istersen?"

"Umm... aslında biraz"

İtachi gözlerini kaçırarak benden biraz uzaklaştı. Gergin gözüküyordu.

"Mesela, hangi yönleriyle?"

"Ahh bu biraz karmaşık"

"Sorun değil. İstediğin gibi anlat. Seni dinlerim"

İtachi derin bir nefes aldı.

"B-boşversene sen"

"Hadi ama Ita-"

"Boşver dedim"

Neden böyle çıkışmıştı? Gerçekten bunu gerektirecek kadar kötü olabilir miydi?

"Tamam"

Aramızdaki sessizlik sürmekteydi ve ben hâlâ konu açamıyordum. Kafamdaki sorular için cevap arayışına ne zaman nasıl başlasam diye düşünürken kapı zilinin sesini duyduk. Muhtemelen 'annem ve babam' veya komşulardan biridir diye düşünerek kapıyı açmak için kalktık. Biz yerimizden kalkmış kapıya doğru gelirken kapı vurulmaya başladı.