წყვდიადის გვირილა

თავი 7

აგვისტოს დასაწყისი ცუდად დაიწყო.
3აგვისტოს როცა მე და კიტა საავადმყოფოდან დავბრუნდით ტელევიზორში ეგრევე ცუდი ამბავი გავიგეთ,რაჭაში შოვის ტერიტორიაზე მეწყერი ჩამოწოლილა,გული და სული შემიწუხდა რადგან ძნელია უყურო და ვერ ეხმარებოდე,ხოლო 7აგვისტოს უკვე გამოაცხადეს რომ 19 ადამიანი გარდაცვლილი იპოვეს,ღმერთო ნუთუ ამდენი ანგელოზი მანდ გჭირდებოდა?!ნუთუ მათი ოჯახის წევრები,მეგობრები,ნათესავები არ შეგეცოდა ამხელა ტკივილისთვის?!განა რა დააშავეს იმ ადამიანებმა რომ ასეთი ტანჯვა-წამებით წაიყვანე შენთან!პატარა ბავშვები რომლებსაც დიდი მომავალი ჰქონდათ და ახალგაზრდები რომლებსაც ბევრი ოცნებები და მიზნები ქონდათ ერთდღეში,ადამიანების უყურადღებობის და დაუდევრობის გამო შეეწირნენ...დღეს საქართველოში გლოვის დღეა,აღარავინ იღიმის,ყველა გაოგნებული და სახეჩამქრალი დადის გარეთ.არცერთი დედა არუნდა მოესწროს შვილის სიკვდილს!ამაზე დიდი ტკივილი არაფერია სამყაროში..
-ლეა,იქნებ რამე გეჭამა?-გვერდით მომიჯდა კიტა
-არა,ახლა მართლა ვერაფერს შევჭამ-თავი გავაქნიე
-მაგრამ ასე ხო დასუსტდები?!ანორექსია დაგემართება იცოდე-მისაყვედურა
-როცა ჩემი სამშობლო შვილს/ებს კარგავს მე ვერ შევჭამ,დღეს ისეთი სიტვაციაა სუნთქვაც კი მეუხერხულება..-ცრემლები მოვიწმინდე და ტელევიზორი გამოვრთე,კიტა მიხვდა რომ აზრი არ ჰქონდა ლაპარაკს ამიტო ლეოსთან დარეკა
-იხვის ტოლმავ,ახლავე გვანახე ჩვენი მომავალი დედა!-გაეცინა კიტას
-რაიყო შე ქათმის ფეხო მოგვესალმე მაინც-ყველამ გულიანათ გავიცინეთ და მარისკენ შეაბრუნა ტელეფონი
-ოჰ გვრიტებო,ჭიკჭიკებთ?-გაიკრიჭა
-შენი გვრიტი არ ისვენებს-გაეცინა კიტას
-ჰოო,რაგჭირს შენ?!-მკითხა მარიმ უეცრად
-არაფერი უბრალოდ დღეს მძიმე დღეა და ხოიცი როგორი გულჩვილი ვარ!-ლეოს გაეღიმა
-ვიცი,იისე დამწყდა გული ღმერთო-მარიმ თავი გააქნია
-ჰო არგვინდა მაგაზე ლაპარაკი,შენ ისმითხარი როგორ არის დეიდას პაწაწინა მანდდ-გავიღიმე
-მშვენივრად არის ჯერჯერობით არ მაწუხებს-გაგვეცინა
-ბიძას ბიჭია ეგ-ამოღერღა ორი სიტყვა კიტამ
-ოჰ რაიცი რო ბიჭია და არა გოგო?!-შევუღრინე
-კაცური ინტუიციაა-დაიყვირა ლეომ
-ასიანი ვიცი გოგოა-ვთქვი მე
-ქალური ინტუიცია-წაკბინა მარიმ ლეოს,გულიანად გამეცინა თავისივე სიტყვა მიუტრიალდა
-ეიი ეგრე არ შეიძლებააა-დაიწუწუნეს მამრებმა
-ოჰ კაი ერთიი,მაგას გავიგებთ 2თვეშიი-დავეჯღანე ორივეს
-გასკდება ჩემი გულიიი მაქამდე!კარგი წავედით ანალიზები უნდა აუღონ და ხვალე გაგვწერენ დიდი ალბათობით-დავემშვიდობეთ და გავთიშე
-მინდა რომ მამა გავხდე,ლეოსი კეთილი შურით მშურს-გაეცინა და გამომხედა
-ერთ დღეს გახდები კიტა-გავუღიმე და ცალი ხელით ლოყაზე მოვეფერე
-მეშინია..მეშინია რომ მამაჩემის ნაირი ვიქნები-ღიმილიანი სახე მოულოდნელად დაუსევდიანდა
-არვიცი როგორი იყო მამაშენი, მაგრამ ვიცი რომ შენ საუკეთესო მამა იქნები!-ხელები ლოყაზე დავადე,სახე ავაწრვინე და თვალებში ჩავხედე
-საუკეთესო რომ ვერ ვიყო?!არმინდა შევარცხვინო-ცრმელები მის თვალებზე რომ დავინახე გულში რაღაც ჩამწყდა...
-არა,არა და არა!-თავი გავაქნიე და ცრემლები მოვწმინდე
-მინდა რომ მას მთელი სამყარო ვაჩუქო ლეა,სხვათაშორის პირველი გოგო მინდა-გულრწფელი იყო ვიცოდი,გამეღიმა
-ისიც გეცოდინება რა გინდა დაარქვა ჰო?!-ჩავჩურჩულე,გამიღიმა და ამომხედა
-კესანე მინდა დავარქვა,სულ მინდა 3შვილი ორი გოგო და ერთი ბიჭი-შემომხედა და გაიღიმა
-ლამაზი და სათუთი სახელია,მე მინდოდა პატარაობაში სესილია დამერქვა,ხოლო ბიჭისთვის ლევანი
-საუკეთესო მშობლები ვიქნებით-კიტას ნათქვამი მოულოდნელი იყო,სიხარულისგან არვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი ან რა მეთქვა ამიტომ პირველი ნაბიჯი გადავდგი და მე ვაკოცე,დიახ მე ვაკოცე.ხელები მომხვია და კალთაში გადამაჯინა..
-ვფიქრობ,ჩვენი შვილები იამაყებენ ჩვენით-ტუჩები დამიკოცნა და მოულოდნელი,მტკივნეული მაგრამ სასიამოვნო შემოსვლა ვიგრძენი ჩემში
-ჩემი შვილის დედა შენ მინდა იყო ლეა!-გამიღიმა,გავუღიმე ორივემ ვიცოდით რომ ამის მერე რაღაც იქნებოდა ჩვენ ორს შორის!არა,ისედაც იყო მაგრამ ახლა უფრო სერიოზული..
___________________
პირველ რიგში,მინდა მივუსამძიმრო შოვის სტიქიაში დაღაუპული ადამიანების ოჯახის წევრებს,მეგობრებს და ახლობლებს (იმედი მაქვს ვისაც ეძებენ ცოცხალს და ჯანმრთელს იპოვიან!) დიდიხნისწინ დავწერე ეს თავი სადღაც ორ აგვისტოს და სამში ეს ტრაგედია მოხდა,ამიტო ვეღარ დავდე რადგან ძალიან განვიცადე ყველას ტკივილი;( ბოდიში დაგვიანებისთვის❤️