წყვდიადის გვირილა

თავი 10

დილის 7:15 წუთი

ადრე გამეღვიძა,ლოგინიდან ნელა წამოვდექი,ტანსაცმელები ავიღე და სააბაზანოში გავედი გამოსაცვლელად,არმინდოდა ინგა გამეღვიძებინა ამიტო როცა ჩავიცვი პარკში გავედი სარბენად,სამი წრის მერე ვხედავ გოგონას ყვავილებით ხელში,ზის ცივ მიწაზე და ცრემლები მოსდის,მე მასთან მივდივარ და ნელა ვაყენებ
-პატარავ რატომ ტირი?!-დავიხარე და ცრემლები მოვწმინდე,გული შემეკუმშა ბავშვის დანახვაზე ასე ადრიანად გამოვიდა ფულის საშოვნელად,ზოგჯერ რა სასტიკია სამყარო!ის ხო ჯერ პატარაა..
-დედასთვის წამლის ფულს ვაგროვებ..მალე სიცივეები დაიწყება და  ისევ შეგვციცდება..-ცრემლები მომადგა,ახლა დავფიქრდი ზოგჯერ როცა ვწუწუნებ ცხოვრებაზე, ვერ ვიაზრებ რომ ზოგს სულაც არ აქვს ცხოვრება და შენატრის ჩემს ცხოვრებას
-წამომყევი ვილაპარაკოთ,კარგი?-ხელი გავუწოდე
-კარგი-გამიღიმა და ამომხედა,ცივი ჰქონდა ხელი,გოგონა პატარა კაფეში მივიყვანე და წინ დავისვი
-ცხელი შოკოლადი გინდა?!-სიზარულისგან თვალები გაუბრწყინდა,ცრემლები მომადგა მაგრამ არ შევიმჩნიე,თავი დამიქნია და გაიღიმა,მიმტანს შეკვეთა მივეცი ცხელი შოკოლადი და საჭმელი შევუკვეთე
-მადლობა დეიდა-თითებს ათამაშებდა ნერვიულობისგან
-იმსახურებ პრონცესა,ახლა მითხარი შენი და დედიკოს სახელი-ხელი მოვკიდე რადგან არ ენერვიულა
-მე ლილია მქვია დედას ნინო გვარებსაც გეტყვი გინდააა?-გაიკრიჭა და ოქროსფერი კულულები ყურსუკან გადაიწია,გავუღიმე და კის ნიშნად თავი დავუქნიე-სხირტლაძეები-გაიღიმა
-მე ლეა ვარ ახვლედიანი-გავუღიმე-შენი ასაკი?-ვკითხე
-მე ჯერ 5წლის ვარ-დასევდიანდა
-მე 21 წლის ვარ-გავუღიმე,მალევე შეკვეთა მოიტანეს და გოგონა ჭამას შეუდა
-იცი?მერე მინდა დედიკო მანახო-შევხედე გოგონას რომელიც სწრაფად ჭამდა
-რატო?!-გაბერილი ლოყებით შემომხედა და გამეღიმა
-იცი,მიდა დაგეხმაროთ ამიტომ დედიკოს დაველაპარაკები-ცრემლები წამოუვიდა პატარა ლილიას
-მადლობა დეიდა ლეა-ხელზე მაკოცა და ჭამა გააგრძელა
-რისი მადლობა!ნომერსაც დაგიტოვებ და თუ რამე დაგჭირდა აუცილებლად დამირეკე,მე დაგელოდები პატარა ვარსკვლავო-გავუღიმე და ყავა მოვსვი,შიგადაშიგ ვაკვირდებოდი თუ როგორი პატარა და ძლიერი გოგონა იყო,დედასთვის რას არ აკეთებდა,ჭამას მალე მორჩა და მიმტანს დავუძახე
-შეგიძლიათ ორი ცხელი მწვანე ჩაი გააკეთოთ?წასაღებად მინდა-მიმტანმა ჩაიწერა და წასვლისას კიდევ შევაჩერე
-კიდევ მინდა სალათა რაც გაქვთ ცოტ-ცოტა და წვნიანი ხორცის საშვალო-გოგონა საბოლოოდ წავიდა და ბართა  დაველოდე პატარა ლილიასთან
-ლეა დეიდა,კიდევ როდის გნახავ?-ამომხედა გოგონამ
-ვფიქრობ ხშირად გნახავ-გავუღიმე და თმა გადავუწიე ყურსუკან
-იმედია-გაიღიმა,შეკვეთა ავიღე და გარეთ გავედით
-ახლა დედიკოსთაან წამოყვანე რადგან ბევრი საჭმელი ვანახო
-ეს ყველაფერი?-გაიღიმა
-კი ეს ყველაფერი თქვენია-გოგონა ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო-მადლობა,მადლობა დეიდა ლეა!უკეთილესი ადამიანი ხარ!-ფეხებში ჩამივარდა და კოცნა დამიწყო
-ლილია,გთხოვ არგინდა!-გვერდზე დავდე დიდი პარკი და გოგონა მივიხუტე,თმაზე მოვეფერე-ჩშშ პატარავ,არ იტირო-ცრემლები მოვიწმინდე და ნელნელა დედიკოს სახლისკენ წავედით
-აი ესაა- ეს პირობები არ მომეწონა,ფაქტიურად ცის ქვეშ ეძინა ბავშვს და მის დედიკოს,სახლში შევედით და ლოგინად ჩაწოლილი ქალის ხმაც გაისმა
-ასე მალ მოხვედი ლილია?-ჩაახველა და წამოდგა
-დედიკო იცი მინდა დეიდა ლეა გაგაცნო-ქალი დაიბნა და შემომხედა
-გიცნობთ?-გაიღიმა ნინო დეიდამ
-არა,იცით ლილია დილას დავინახე პარკში,ტიროდა და ასე ვერ დავტოვე-თმაზე მოვეფერე ბავშვს
-აჰ,გასაგებია-პარკს დახედა-ეს თქვენია?ლილიმ მომიყვა ყველაფერი და მეც მინდოდა დახმარება თქვენი-წინ დავუდე და პატარა ერთჯერად თეფშზე დავუსხი სუფი
-გაიხარე გოგონა!ღმერთი არ გაგწირავს დამიჯერე!-ცრემლები მოადგა და ნელნელა ჭამა დაიწყო
-მინდა ცალკე დაველაპარაკო დედიკოს,შეიძლება?-ლილიას გავხედე-კი-გაიღიმა და გარეთ კუკლასთან ერთდ გავიდა
-ქალბატონო ნინო,ასე ვერ დაგტოვებთ-გვერდით მივუჯექი
-შვილო,ვიცი დახმარება გინდა მაგრამ გვიანია,ცოტა დრო დამჩა ბოლო სტადიის კიბო მაქვს..-თავი ჩახარა და ტირილი დაიწყო-თავს ვერ ვუშველე,მოძალადე ოჯახი მყავდა სულ ნაცემი ვიყავი,ბოლოს ლილიაზე ორსულად რომ დავჩი ქმარმა მიმატოვა,არვუნდოდით არც მე და არც ჩემი პატარა,იმედია ჩაძაღლდება მარტო!ნერვიულობის ნიადაგზე და გადაღლილობისგან ავიკიდე კიბო ალბათ რადგან გემებში არ გვაქვს-ცრემლები მოიწმინდა,გული დამეწვა,ტირილი მინდოდა მაგრამ ახლა ტირილზე მეტი მათი დახმარება მინდოდა
-დეიდა ნინო,მოდი ასე ვქნათ მე დავაფინანსებ ყველაფერს,ექიმებს,სახლს,ბავშვის ყველაფერს და როცა გამოკეთდები სამსახურსაც გიშოვნი-მისი ხელი ჩემსაში მოვათავსე და გავუღიმე
-ნუ იფიქრებ ჩვენზე კარგად ვიქნებით
-არა ბავშვი ცოდოა!მისი ასაკის ბავშვი საქანელაზე კატაობს ის კი ყვავილს ყიდის ცოდოა!-საბოლოოდ ბევრი ხვერწნის მერე დავითანხმე და ჩვენს სასტუმროში წავიყვანე,დედას ჯერ გაუკვირდა ხოლო მერე გაუხარდა რადგანნ მათ დახმარებას შევძლებდი
-მე დავრეკავ,თქვენის ნებართვით!-წამოვედი და გვერდით გავედი
-ლეო,საქმე მაქვს გცალია?!-ჩავიჩურჩულე და ქალებს გავხედე
-კი რაიყო?-ნამძინარევი ხმაჰქონდა
-გთხოვ,მანდვე ახლოს ან ჩემთან ახლოს ერთოთახიანი სტუდიოს ტიპის ბინა ნახე რა!
-ვნახავ მაგრამ რადგინდა?
-მჭირდება,რომ ჩამოვალ გაიგებ მოგიყვებით,დღეისთვის მინდა კარგი?
-კარგი მენდე ვიპოვი საღამომდე
-კაკრას მაგდროისთვის ჩამოვალთ,მადლობა-გავიღიმე და ქალების შუაში ჩავჯექი
-მოკლედ ბინის თემა მოგვარებულია,თბილისში რომ ჩავალთ დანარჩენს იქ მივხედავთ-ნინოს გავუღიმე
-შვილო!როგორ შეგაწუხეთ,დიდი ბოდიში და ასევე დიდი მადლობა-ლილიას შიბლზე აკოცა ნინომ
-რისი მადლობა,არ გცხვენია?-ინგას გაეღიმა
-მერე ლილიას სკოლას ვნახავთ-გავეკრიჭე გოგოს
-სკოლას?ანუ ვისწავლი და ბევრი მეგობარი მეყოლება?!-გოგონამ გაიღიმა
-კი საყვარელო,მერე წარმატებული და საამაყო გოგო გვეყოლები-თქვა ინგამ და ყავა მოსვა,დედას მძღოლი მალე ჩამოვიდა გადადლილობის გამო ვერ ატარებდა მანქანას ამიტო დაურეკა დილას და ჩამოვიდა,ავთანდილს ვთხოვე მათი ტანსაცმელი,წამალი და სათამაშოები წამოღე
-მადლობა ავთო-ლოყაზე ვაკოცე და ჩვენ ჩვენადგილას დავჯექით
-ახალი ცხოვრება იწყება გოგოებო-ინგამ დაიყვირა და ხელი აწია
-იეიიი-ლილიმ დაიყვირა და ყველას გაგვეცინა,თბილისში საღამოსკენ ჩავედით,დაღლილები ჩემთან დავტოვე სახლში ყველაფერი ვანახე და დღეს აქ დარჩებიან ხოლო მე ლეოს ნანახი სახლი უნდა ვნახო
-აბა?კარგი ბინაა?-ლეოს დავეყრდენი და ავხედე
-კი,საკაიფოა რა-გაიღიმა-სუფთა კომფორტული და რაც მთავარია ყველაფერია შიგნით
-მადლობა ლეო!-ლოყაზე ვაკოცე და მარის მუცელზე მოვეფერე
-არ მოყვები რამოხდა?-მარიმ დოინჯი შეკრა და მაკვირდება
-იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი,ჯერ მოგიყვებით და მერე ბინას ვნახავ-ტროტუარზე ჩამოვჯექი და ავხედე ორივეს
-გისმენთ-გაეცინა ლეოს
-მოკლედ,კახეთში რომ ვიყავი წამოსვლილას პარკში გოგონა ვნახე სახელად ლილია ჯერ 5 წლისაა და უთენია ვარდებს ყიდის რადგან დედას ფული შეუგროვოს!ვერ მოვითმინე ხალხო და დავპირდი რომ ყველაფერს გავუკეთებდი,იცი როგორ ჭამდა?ისე შიოდა ორივეს!დედამის კიბო აქვს ბოლო სტადიის და ცოტა დრო დარჩა,ვინმე ხოუნდა ყავდეს ბავშვს!-ამოვიტირე და ლეოს ჩავეხუტე,მარიმ ტირილი დაწყო და გადავეხვიე-ცოდოა!სწორედ მოიქეცი მალე სიციცეები დაოწყებოდა!ჩემო კეთილო-ლეომ შუბლზე მაკოცა
-მართალია!ჩვენც შეძლებისდა გვარად დავეხმარებით-ცრემლები მოიწმინდა მარიმ და გაიღიმა
-თქვენ რომ არა!რა მეშველებოდა-გავიღიმე და ორივეს გადავეხვიე ძლივს!-რამხელა მუცელიააა,რას გაჭმევენ ბავშვო-გაგვეცინა სამივეს
-მამამის გავს ღორმუცელობაში-გაეცინა მარიამს
-ეეე მასე არარისს!!-გაიტრუნა ლეო
-მორჩით,იიი აღუუუუ-გავაჯავრე ლეო
-რაიყო ორი ქალი მერევით?!ოჰ კიტა რადროს წახვედი-ენაზე იკბინა როცა მიხვდა რაც თქვა-ბოდიში..მე ისა-კეფა მოიფხანა
-არაუშავს-სევდიანად გავიღიმე და სახლის დასათვარიელებლად შევედი

___________________
იმედია მოგეწონებათ💕