2.1

480 25 4
                                    



Mauro ile o şekilde uyuya kalmıştık.

Gelen sesler ile uyandığımızda Barış,Kerem ve Nicolo gelmişti.

Kerem koşup ikimize de sarıldı ve göz yaşları üstümüze düştü.Kerem ayrılır ayrılmaz Barış'ta aynı durumda sarıldı bize sıkıca.

Nicolo bile ağlıyordu.

O da gelip bize sarıldı.

Hepsi kendilerine bir yer buldu ve oturdular.Odadan sadece burun çekme sesleri geliyordu.

Doktorun gelmesiyle sessizlik sonlandı.

"Merhaba,başınız sağ olsun tekrardan.Ecrin Hanımı ameliyata almamız gerekecek,çünkü bebeğin çok küçük bir parçası haka karnınızda.Bu size ciddi zararlar verebilir,midenizde problem yaşatabilir.Bu yüzden derhal almamız gerekiyor."dedi doktor.

Mauro'ya baktım ve bana destek verircesine tebessüm etti.

Kafamı salladım ve kalkmamda bana yardımcı olup tekerlekli sandalyesine oturdum,yürüyemiyordum bile.

Nasıl başlayıp bittiğini bilmediğim bir ameliyattan sonra uyuşturucu etkisinden çıkmış bir şekilde yanımda arkadaşlarımla uyanmıştım.

"Nasıl hissediyorsun mi amor?"dedi Mauro endişeyle.

Gülümsemeye çalışarak"Sorun yok."dedim.

Aslında var,bebeğimizi öldürdüm.
















1 ay sonra

Hayatım,mükemmel gitmiyordu.1 ay önceki ve sonrası arasında dağlar kadar fark vardı.

Hastanede yatmıştım 2 hafta,sonra eve geri geldim.Mauro ile,garipti aramız.

İkimizde nasıl davranacağımızı bilmiyorduk,evde yabancı gibi davranıyorduk birbirimize.Aynı yatakta yatıp aynı yatakta kalksak bile,bir soğukluk vardı aramızda.

Bir kere bile öpmemişti beni,hastaneden beri.


Mauro

Ecrin'e dokunmaya kıyamıyordum,ona zarar vereceğim diye dokunamıyordum ona.Belki benim stresimden dolayı düşürdü o bebeği?Belki ben yeterince çaba göstermedim ilişkimiz için?

Yapamıyordum,acı çekmesine dayanamıyordum onun.

Aramıza duvar örmüştük resmen,ikimizin de birbirine yaklaşacak gücü yoktu.Ben üzüntümü sinire vuruyordum,en ufak şeye sinirleniyordum kendi kendime.O ise duygusuzlukla geçiriyordu yas dönemini.

Çok yorgun gözüküyordu,suratının rengi gitmişti,onun ışıltısı sönmüştü resmen.

O kırmızı dudakları morlukla kaplanmıştı,o çok övündüğü kaslarını kemikler kaplamaya başlamıştı.

Ecrin çöküyordu.

Gözlerimin önünde.

Ve ben kendimi öldürmek istiyordum ne yapacağımı bilmediğim için.




Ecrin

Bir kere bile dışarı çıkmamıştım geldiğimden beri.Mauro antrenmanlara gelip gidiyordu,o kadar.Maçlara gidiyordu,izliyordum,ama gülemiyordum.

under the fame | mauro icardiHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin